" දැන් ඇති අනේ .මම දැන් ඉන්නවා...අපිට තව කෙනෙක් ඉන්නවා.. ඉතින්....ඇයි මෙ මගෙ මහත්තයා දුකෙන්... දැන් හිනා වෙමු... අපිට අනාගතේ මොනවා වෙයිද කියලා දන්නේ නැති නිසා..."
" මොනවා වුනත් උබ මගෙ... එච්චරයි ... හ්ම්....දැන් නිදා ගන්න... අපි හෙට යන්න එපැයි...උම්මා..."
" හ්ම්... අපි ගිහින් කොහෙද ඉන්නේ මහත්තයා "
" ගිහින් බලන්න...."
" ඔයා එක්ක යන්නත් බයයි වගේ ."
එයාගේ හිනාව නතර වෙයි කියලා හිතුවේ නැති වුනාට ඒ හිනාව එක පාරටම අතුරුදහාන් වෙලා ගියා... එයා මගෙ ළගට ඇවිත් මගෙ මුණ දිහා ඔරවගෙන බලන්හිටියා.. උබට ගහන්න පුලුවන් නම් දැන් ගහනවා වගේ....
" උබ ඇයි එහෙම කියන්නේ... ආ.... "
" නෑ ඉතින් ඔයා බාල අපරාධකකාරයෙක් නේ ඒකයී... ඔහිම බලන්න එපා අනේ..."
මම එහෙම කොයන ගමන් එයාට තුරුල් වුනා .....එත් එයා මගෙ උර හිසෙන් අල්ලන් මාව ඇත් කරලා මගෙ මුණ උස්සුවේ එයාගේ ඇස් හොදට පේන විදිහට
" මේ අහපන් ..මම එහෙම කරේ උබට විතරයි ... වෙන වුන්ට එහෙම කරන්න ගියේ නෑ මම... ඒ නිසා..ඔහොම කියන්න එපා ... "
" සමාවෙන්න ... හිතුවේ නෑ ඉතින්.... "
" අඩන්න ලැස්ති වෙන්න එපා... දැන් නිදා ගමු... බඩු ටික ලැස්ති කරලා ඉවර එකේ...
ඔයා එහෙ ගියාම මේ වගෙ ඇදුම් අදින්නනෝන නෑ.. සැහැල්ලු ඇදුමක් දාගෙන ඉන්න පුලුවන් ...මෙහෙ ඉන්නකොට දිගට දිගෙ අදිනවා... මගෙ පොඩි එකාට හිරද දන්නෙත් නෑ.. රස්නෙයිද දන්නේත් නෑ... ඕක ගලවනවා කියන්නද... කිව්වට අහන්නේත් නෑ .."
" ගලවන් ඉන්න තිබ්බා... ඔයයි මායි විතරයි නම්... තව ගෙදර කට්ටිය ඉන්නවානේ..."
" ඉතින්.... "
" ඉතින් කියන්නේ...එයාලා දකින්න ඕනේ නෑනේ.. ඔයාගෙයි මගෙයි හපන්කම්... ඔයා එලිවෙනකන් උරලා උරලා ජිල්බෝල දෙක දැන් රුපියල් පහා වෙලා... ඇගෙ හැමතැනම ලප වගේ... රතු වෙලා... ඒවා ඉතින් අනිත් අය දකින්න ඕන නෑනේ..."
" ඔව්..නේද...ඒකත් ඇත්ත , කමක් නෑ.අද විතරයි නේ..හෙට ඉදන් ඇදුම් නැතුව හිටියත් ක්මක් නෑ.. "
YOU ARE READING
Spring Of Life
Non-Fictionකුණාටුවක් ලෙස ආ වස්සානය......... වැහි නොමැති කතරකට බට කුණාටු වර්සාව .......❤❤❤
