Geçmiş yıllarda yaşanan bir kaza sonucu bir aile parçalanmış, içlerinden bazıları vefat ederken bazıları da hasarlarla kazayı atlatmıştır. Fakat tek sorun, ailenin ebeveynlerin vefat etmesi ile tüm kardeşler farklı farklı yetimhanelere verilmiştir.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gözden her zaman gözyaşı düşmez azizim. Bazen de insanlar düşer." - Nazım Hikmet -
🎶
• Oğuz Kalkan •
Sabahın erken saatlerinde sırf kahvaltıya yetişebilmek için alarmla uyanmak zorunda kalmıştım. Ne kadar yüzümü bol bol yıkasam da gözlerimi açmakta zorluk çekiyordum hâlâ.
Bugün hafta sonuydu. Aslında çalışırdım ama Yusuf abi aileye alışabilmem için bir süreliğine izin vermişti. Bu yüzden Selim ile ben evdeydik bugün. Fakat Göktuğ abi şirkete, ardından da Kağan ile konuşmaya gideceğini söylemişti.
Yani bugün biraz kritikti. Hakkında konuştuğumuza göre Kaan abi aile konusunda benden daha ön yargılıymış.
Kahvaltıya az kaldığı için uyuşuk adımlarla yeni yeni geçtiğim kendi odamdan çıktım. Evet, mobilyalar seçip odayı döşemiştik.
Çok güzeldi lan! Fırsat bu fırsat diyip en kaliteli mobilyaları döşedim içeriye. Zuhahahaha.
Merdivenleri düşmemek için yavaş yavaş inmem bile bir yarım saatimi götürdüğü için direkt yemek alanına ilerledim. Yoksa ilk mutfağa geçecektim.
Yemek salonuna girdiğimde Göktuğ abi ve Selim'inde burada olup hiçbir şeye dokunmadan bir şeyler hakkında konuştuğunu gördüm. Ama onlar beni görmedi. Çokta takmayıp masanın ucunda oturan Göktuğ abinin sol tarafına oturdum.
"Günaydın" kısık bir sesle konuşup gözlerimi ovuştururken ikisinin güler yüzlü bakışları bana dönmüştü. "Günaydın" ikiside aynı anda karşılık verdiğinde sadece kafamı salladım.
Erkeklerin bu kadar çabuk anlaşmasını çözemiyorum ama aynısı bende de oluyor. Bir insan tanımadığı biriyle bir günde bu kadar yakın olur mu? Nedense içimden bu ikisine karşı durgun sular vardı. Ne kadar güvenmesi uzun sürse de sanırım anlaşabilmeye başlıyordum.
"Oğuz, bugün ikimiz kalıyoruz ya..." Selim'in bir şey demek istediği, sürekli yerinde kıvrandığından o kadar belliydi ki... Sırf o daha rahat konuşsun diye sessizce kafamı sallayıp ona bakmaya devam ettim.
"Benim bir arkadaşım var. Bugün annesi ve babası tüm gün evde olmayacağı için kardeşine bakacağız ikimiz. Sen de benimle gelir misin?"
Ooo, bir bakıcı olmadığımız kalmıştı ha.
"Kaç yaşında çocuk?" eğer 3 yaşından küçükse bakmazdım. Onlar hep huysuz oluyordu ve bakması zordu. Biraz daha büyükse bakması daha kolay olabilirdi.
