Geçmiş yıllarda yaşanan bir kaza sonucu bir aile parçalanmış, içlerinden bazıları vefat ederken bazıları da hasarlarla kazayı atlatmıştır. Fakat tek sorun, ailenin ebeveynlerin vefat etmesi ile tüm kardeşler farklı farklı yetimhanelere verilmiştir.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Oğuz'un geleceğinin temsili)
"Her şey geçiyor. Hiçbir şey geçmese de..." - Tezer Özlü -
🎶
• Göktuğ Kalkan •
Hayatımızın her anını planlayamazdık. Bir anda verdiğimiz kararlar ise tüm planları mahvedebilir. Bu yüzdendir ya çoğu konuyu uzun uzun düşünmeye çalışmamız.
Kaan'ın karşısına çıkmıştım. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlatmıştım.
Bir süredir oturduğumuz masada sessizce bekledik. Ben onun tepkisini merakla beklerken, oda ters bakışlarla beni inceliyordu. Çenesini sıkıp ellerini yumruk yapsa da ses etmiyordu. Kendisini zor tutuyordu.
Bana patlamasına bir sorun görmem ama tırnaklarıyla kendisine zarar versin istemiyordum.
"Sinirini, öfkeni anlıyorum. Şu an belki de benim bu olanlarda masum olduğumu bildiğinden laf edemiyorsun ama sorun değil. Kendine zarar vermektense bana istediğini söyle."
Aramızdaki sessizliği ben bozduğumda, daldığı noktadan sıyrılıp tekrardan ana döndü. Kaşları iyice çatıldı. "Bence buradaki tek masum ben oluyorum." yarı alaylı sesini umursamadan tebessüm ettim.
"Hepimiz masumduk. Ne anne babamızın, ne benim ne de sizin bir suçunuz yoktu. Sana anlattığım, gösterdiğim gibi kazadan sonra hepimiz farklı yerlere dağılmak zorunda kaldık..." yutkunarak gözlerinin içine doğru daha dikkatli baktım.
Gözbebeği titredi. Göstermek istemediği için hızla gözlerini kapattı.
Onu anlıyordum. Gerçekten.
"Bir aile istemiyorum. Bir daha görüşmeyelim." oturduğu sandalyeden kalktığında verdiği tepkinin şokundan çıkıp bende ayaklandım. "Neden bir şans vermek istemiyorsun?"
Bir anda aniden bana doğru dönüp hiddetle bağırdı. "Bunca zaman bir ailem olmadı. Tek başıma kalıp kendi kendimi büyüttüm ben! Koca adam olunca 'aile' teması altında gelip benden bir şans isteyemezsiniz!" kendini tutamayıp ağlamaya başladığında omuzlarım çöktü.
Ne deseler haklılardı. Onların yanlarında duramamıştım. Onların acılarını iyileştirememiştim. İyi bir abi olamamış, onlara sahip çıkamamıştım.
Omuzlarım çökük bir şekilde büyük bir hırsla giden kardeşimin gidişini izledim.
Peşini bırakmazdım. Biraz müsaade ederdim ama salmazdım.
