Miłość w czasach klątwy

XX Coś, czego nie powiem byle komu

Grudzień powoli dobiegał końca, czemu Eichi zupełnie nie dowierzał. Kolejny rok minął, po raz kolejny klątwa go nie pokonała. Co nie znaczyło, że ją lubił, oj nie. I właśnie dlatego zamierzał dopiąć swego i znaleźć sposób na jej zdjęcie.

— No nie, znowu siedzisz w tych książkach? — westchnął Benedicto.

Eichi podniósł głowę znad księgi, którą właśnie przeglądał, siedząc pod drzewem.

— Prowadzę poszukiwania — odpowiedział. — Zobaczysz, znajdę coś, co przyniesie mi szczęście!

— A co już znalazłeś? — Benedicto przysiadł się obok niego.

— Niewiele... Ale zobaczysz, że dam radę! Jak się zrobi nieco cieplej, znajdę czterolistną koniczynę, zasadzę ją i... może wyhoduję więcej?

— A nie ma czegoś łatwiejszego?

— Mogę się przeprowadzić do Siódemki. Albo Ósemki.

Eichi musiał przyznać, że nie podobała mu się wizja zostania Łowczynią Artemidy, ale zważywszy na to, że nie miał w sobie nic z kobiety, na szczęście było to niemożliwe.

— Ósemki? Od kiedy ósemki są szczęśliwe?

— Od kiedy jesteś z Azji.

— Czyli szukasz symboli azjatyckich?

— No nie wiem... To chyba nie pomoże. Kiedyś mieszkałem pod numerem ósmym, ale dom się spalił.

— Och... — mruknął Benedicto. — To poważny pech, skoro nawet symbole szczęścia niszczy.

— No właśnie! — przytaknął Eichi. — Więc potrzebuję... czegoś więcej. Nie wiem, czego — przyznał. — Widełki, maneki-neko, swastyka?

— Może lepiej się nie zapędzaj...

— Ta... chociaż może pomodlenie się do siedmiu bóstw szczęścia to nie taki głupi pomysł.

Zamilkł. Gdy to powiedział, przypomniał sobie, jak, gdy był mały, w każdy Nowy Rok odwiedzał z ojcem świątynie bóstw. Było w tym coś magicznego... Tymczasem Benedicto przyglądał mu się badawczo.

— Chciałbyś czasem tam wrócić? — zapytał. — To znaczy do Japonii?

— Prawdę mówiąc, niezbyt — przyznał Eichi. — Nie pasuję tam. Dużo lepiej się czuję tutaj.

— Ach, bo wiesz, wyglądałeś, jakbyś za tym tęsknił.

— Nie... Jedynie czasem chciałbym się spotkać z tatą. Ale nie mogę tak ryzykować, a on nie bardzo może się wyrwać do Stanów. — Wzruszył ramionami. — Jak zawsze tylko porozmawiam z nim przez iryfon.

Zerknął na zegarek. Było jeszcze dość wcześnie, kwadrans po dziesiątej. Miał jeszcze niecałą godzinę, by wysłać wiadomość tak, żeby do ojca dotarła dokładnie o północy.

— W ogóle — kontynuował, przypomniawszy sobie o czymś. — Jeszcze nie mówiłem mu o tobie. Mogę cię przedstawić, jeśli chcesz.

Benedicto zdawał się ucieszony tą myślą.

— Tylko gdy mówi po angielsku, to ma dość silny akcent — ostrzegł go Eichi. — Więc albo będziesz się musiał wysilić, żeby go zrozumieć, albo będę musiał tłumaczyć.

— Zobaczę, jak będzie — stwierdził Benedicto. — Nawiasem mówiąc, wiesz, co jest ciekawe? Ciebie rozumiem bez żadnych problemów. Mówisz prawie tak, jakbyś się tu urodził.

— Chyba nie do końca... Aczkolwiek ojciec zawsze chciał, żebym się przyłożył do angielskiego. Teraz wiem już, czemu, chciał mnie przygotować. Chociaż na początku było trochę trudno... Często mieszałem języki. W końcu się przyzwyczaiłem, ale i tak... Czasem muszę się naprawdę pilnować.