Sonun Başlangıcı

Part II | 31. Bölüm | Hortkuluk

Arkadaşlar tercihlerle uğraşıyordum. Bölümler geciktiği için üzgünüm. Kusura bakmayın.

~Lily Luna Potter

Trenin camından bakmayı kesip önüme döndüm. Rose kitap okuyordu. Hugo ise eskiden Jason ve Sam ile şaka planları yaptığı yolculuk boyunca uyumayı tercih etmişti. Belli etmemeye çalışsa da en çok yıpranan oydu. O günden beri hiç kahkahasının sesini duymamıştım. Ne kadar güçlü olduğunu düşünse de değildi. O da dayanamıyordu. Ben... Ben hazırlıklıydım. Daha beterleri olacaktı ve bunlara hazırlıklı olmaları gerektiğini onlarda anlayacaktı. Umarım...

Kompartımanın kapısı açılınca gelen kişiye baktım ve gözlerimi devirdim. "Lily. Konuşalım mı?" Gondor uykusuz olduğu belli olan hali ile bana bakarken itiraz etmeden ayağa kalktım ve onu takip ettim. Aslında Tomkonuşmak istediğim en son konu bile değildi. Ama Hermione teyzem onunla ilgili bilgi almamızın daha iyi olacağını söylemişti. Kehanette ki gibi eğer Tom kardeşine karşı durursa... Derin bir nefes verip Gondor'un karşısına geçtim.  Bagaj kısmının önündeki bölmeye gelmiştik. Buraya kimse gelmezdi.

"Lily önemli olmasa seni bu işe bulaştırmazdım. İnan bana. Ama... Bu konuyu açabileceğim tek kişi sensin." Kaşlarımı çattığım sırada aniden bagaj kapısı açıldı ve Tom ile yüz yüze geldim. Şaşkınlıktan ne yapacağımı bilemezken onun üzerinde hastane kıyafetleriyle bana gülümsüyor oluşu hiçte hoş değildi. "Tom?" Kendimi toplayıp yüzüne baktım. Teni çok solgundu ve gözaltları mosmordu. Çok terlediğinden yüzü ve saçları ıslaktı. Gondor'a tutunup bana göz kırptı. "Merhaba Lils."

Gondor  söylenerek hızla bizi bagaj kısmına sokup kapıyı kapatınca, sandıklardan birinin üzerine oturan Tom'un önünde diz çöktüm. "Neler oluyor? Neden burada gizlice yolculuk ediyorsun?" Derin bir nefes alıp açıklamasını ister gibi Gondor'a baktı. Konuşurken zorlandığı sık sık nefe alıp vermesinden belliydi. Hızlabaşımı çevirip Gondor'a baktım.  "Hastanede Tom'un zorla uyutulduğunu fark ettim. Bir çare düşünürken de olanlar oldu. Tom ile beraber hastaneye kaldırılan çocuk... Ben. Tom'u öldürmeye çalıştı." Şaşkınlıkla ikisine bakarken Tom güldü fakat bir süre öksürük sesi gülmesini bastırdı. Kendine gelince derin bir nefes alıp yavaş yavaş konuşmaya başladı.  "Benim kurtulmam normal. Ama zaten onun kurtulmuş olması... Şüpheli değil mi? Onların adamı olarak hastanede yanımda tutuldu. Çokta zeki değilsin, ha Krum?"

Ayağa kalkıp saçlarımı karıştırdım. "İyi de. Onu neden Hogwarts'a götürüyorsun? Bir... Ne bileyim ben. Gizli zindanınız falan yok mu?" Tom baygın gözleriyle bana bir bakış astada umursamadım. "Gidebileceği bir yer yoktu. ... Kevin'ın karşısında durduğu için ölümyiyenler  Tom'a sırt çevirdi." Tom yanındakibavullardan destek olup hafifçe yerinde doğruldu ve ıslak saçlarını eliyle geriye itti. "Ayrıca kehanet gerçekleşirken yanında olmam gerek. Lily... Anlamıyor musun? Kararımı verdim. Bu kehanetin tüm seyrini değiştirecek. Bu yüzden hayatta kalmamı istedikleri söyl-" Aniden duran trenle öne savruldum ve Tom'un üzerine düştüm. İkimiz birbirimize şaşkınca bakarken Gondor küfretti. "Geldiler." Ben ne olduğunu soramadan Gondor hızla beni kaldırıp bagaj bölümünden dışarı itti. "Hugoların yanına git. Hemen!"

Kapıyı hızla geri kapattığında ısrar etmeden dediğini yaptım. Çünkü hala ne olduğunu anlamamıştım. Kompartımana yaklaşmıştım ki karşımdan gelen iki ölümyiyeni görünce durdum. Tom'u mu arıyorlardı. Yani Tom gerçekten... Benim tarafımı mı seçmişti?! Yumruğumu sıkıp gitgide bana yaklaşan ölümyiyene gözlerimi diktim. Dikkatlerini bana çekebilirsem belki bagaj bölümüne bakmalarını engelleyebilirdim. "Potter kızı. İşimiz sen değilsin. ... Şimdilik. Çekil önümüzden." Dişlerimi sıkıp sinirle gülümsedim. "Seni tanıdım." Kaşlarını çatınca daha çok gülümsedim. "O gece orada olan herkesin sesini hatırlıyorum. Ve senin kim olduğunu da biliyorum." Gözlerim dolarken titreyen ellerimle cebimden asamı aldım ve ona doğrulttum. Arkamda da ölümyiyenler olduğunu biliyordum ama umurumda değildi. Kehanete kadar beni öldüremezlerdi. Zarar vermeleri de çok umurumda değildi.