Unexpected love || Bankzitters

17 || Verliefd?

Met grote ogen kijk ik Matthy aan. Hij heeft net verteld waarom hij altijd zo vaag tegen me doet en ik kan het gewoon eigenlijk niet geloven.

Blijkbaar heeft Rob de dag voordat ik iedereen zou ontmoeten tegen hun gezegd dat als ook maar één iemand iets met me doet of mij ook maar op een of andere verliefde manier zou aankijken hij nooit meer tegen diegene zou praten.

Ik dacht dat ik Rob opzich wel goed kende, maar dit had ik echt nooit van hem verwacht. Eigenlijk ben ik ook gewoon boos op hem dat hij dit heeft gezegd, want wie is hij om dit te bepalen? Ik kan alleen helaas niet mijn boosheid naar hem uiten, want Matthy heeft me echt gesmeekt om dit voor me te houden. 

Nu zit ik hier op mijn bed met Matthy tegenover me en we staren elkaar een beetje aan. Dan komt er ineens een vraag in me op.

'Mat?' 

'Hmhm?' 

'Waarom deed je dan vanaf het moment dat we elkaar hebben ontmoet al meteen zo onaardig tegen me?'

Matthy slaat zijn ogen neer en voor een paar seconde blijft hij stil. Dan kijkt hij me weer recht aan en ik zie hem even twijfelen, maar toch begint hij met praten.

'Omdat ik vanaf het moment dat ik je zag al wist dat ik verliefd op je zou kunnen worden en ik dacht dat ik dat zou kunnen voorkomen als ik gewoon weinig aandacht aan je besteedde.'

Even blijft het stil tussen ons.

'Heeft het gewerkt?' 

Met een vragende blik kijkt Matthy me aan.

'Heeft wat gewerkt?'

Voordat ik zijn vraag beantwoord bijt ik op mijn lip en ik zie zijn ogen heen en weer schieten tussen mijn ogen en mijn lippen.

'Ben je niet verliefd op me geworden?'

Ik zie zijn mond opengaan om antwoord te geven, maar meteen sluit hij hem weer. Dat is voor mij al genoeg om zijn antwoord op mijn vraag te weten. 

Zonder verder na te denken beweeg ik mezelf naar voren en voor ik het weet druk ik mijn lippen op die van Matthy. Het is een lichte aanraking, maar toch ontploft er iets in me, iets wat ik al die tijd toch wel heel graag gewild heb.   

Matthy plaatst zijn hand op mijn kaak, maar als snel glijdt zijn hand naar mijn nek. Zijn vingers vinden hun weg in mijn haar en mijn handen glijden naar zijn borst en ik voel zijn hart net zo hard en snel kloppen als de mijne.

Langzaam wordt onze zoen steeds intenser. Het is alsof alles wat we hebben ingehouden er nu uit komt, hier, op mijn bed. Mijn handen glijden omhoog naar zijn nek, terwijl ik hem dichter naar me toe trek. We zitten nog steeds tegenover elkaar, maar de afstand tussen ons lijkt kleiner te worden met elke seconde. 

Zijn hand gaat nog steeds door mijn haar en hij trekt me nog dichter naar hem toe. Ik kom bovenop hem zitten en plaats mijn knieën aan beide kanten van zijn heupen. Ik voel hoe zijn handen hun weg vinden naar mijn onderrug en elke beweging voelt alsof we voor elkaar gemaakt zijn.

Ik voel Matthy's adem tegen mijn lippen en hoe mijn eigen ademhaling versnelt. Ik kan alleen nog maar denken aan hem, aan hoe hij voelt, aan hoe hij smaakt en aan hoe elke aanraking van hem mijn hele lichaam in vuur en vlam zet. 

Alles om ons heen vervaagt en er is alleen nog dit moment, alleen wij. 

Wanneer we eindelijk even stoppen om adem te halen, blijven onze lippen nog maar een paar millimeter van elkaar verwijderd. Onze voorhoofden raken elkaar en ik hoor hoe allebei onze ademhaling zwaar en snel gaat. 

'Ik...' begin ik, maar Matthy legt zijn vinger zachtjes op mijn lippen en een kleine glimlach vormt op zijn gezicht.

'Nu weet je mijn antwoord' fluistert hij, nog half buitenadem. 

Samen zitten we nu op mijn bed en ik lig tegen Matthy aan. Mijn laptop staat op zijn schoot en we zijn samen de serie Suits verder aan het kijken. Vanaf de dag dat we samen ziek waren is het een beetje onze serie geworden en stiekem vind ik dat wel heel leuk. 

Elke keer als er iets grappigs gebeurt in de serie, hoor ik Matthy zachtjes lachen, en ik kan het niet helpen om zelf ook te glimlachen, maar dan niet om de serie. 

Ik nestel me iets dichter tegen Matthy aan en sla mijn arm om hem heen. We praten niet heel veel, maar dat hoeft ook niet. De stilte tussen ons voelt comfortabel, maar ik begin wel een beetje slaperig te worden.

Op een gegeven moment leunt Matthy iets naar voren en zet de serie op pauze. Met een scheve glimlach kijkt hij naar me.

'Nog steeds wakker?' vraagt hij met een plagerige ondertoon in zijn stem.

Ik glimlach terug en knik 'Net aan'.

Hij lacht zachtjes en trekt me iets dichter tegen hem aan. 'Misschien moeten we maar even pauze houden, voordat jij in slaap valt en ik hier zometeen gevangen lig', grapt hij.

Ik rol met mijn ogen, maar kan niet stoppen met glimlachen. 

'Ik ben niet zo makkelijk in slaap te krijgen hoor'

Matthy grinnikt en drukt een zachte kus op mijn voorhoofd.

'Ik ken je langer dan vandaag Luna, jij valt altijd binnen tien minuten in slaap ook al zeg je van niet'

Ik lach nog even en we besluiten toch maar de serie weer verder te kijken. Ik zit nu wel echt op de rand van slaperigheid en voor heel even sluit ik mijn ogen. Ik luister naar Matthy's regelmatige ademhaling en voel hoe mijn eigen ademhaling zich aanpast aan zijn ritme. De warmte van zijn lichaam maakt me ook steeds slaperiger en net op het moment dat ik dreig weg te zakken voel ik hoe Matthy zachtjes zijn hoofd naar me toe draait.

'Ben je nog aan het kijken, Lunaatje?' zegt hij weer op een plagerige manier. 

'Een beetje' mompel ik, terwijl ik nog dichter tegen hem aankruip. 'Maar het verhaal kan me eigenlijk niet zoveel schelen.'

'Matthy lacht zacht, het geluid trilt door zijn borst. 

'Nee? Wat dan wel?'

ik kijk even naar hem op.

'Dit... gewoon zo zitten, met jou'

Hij staart terug naar me en zijn blik verzacht.

'Ik ook' 

Hij laat zijn hand door mijn haar glijden en ik leg mijn hoofd weer terug op zijn borstkas. Voor een paar minuten zitten we zo en dan hoor ik zijn stem weer.

'Ga maar lekker even slapen, ik zet de serie zo wel uit.' 

Ik mompel iets onverstaanbaars, half slaperig en nestel me nog wat dieper tegen Matthy aan. 

'Ik wist wel dat je het niet vol zou houden', voegt hij er nog plagerig aan toe.

Te moe om echt te reageren geef ik me met een zucht gewonnen en langzaam voel ik mezelf wegzakken. Genietend van het veilige, vertrouwde gevoeld van zijn armen om me heen.Dit is genoeg. Meer dan genoeg.