Unexpected love || Bankzitters

33 || Zoals het hoort

Wanneer ik mijn ogen open kijken twee blauwe ogen me aan. Matthy's haar zit een beetje in de war en ik heb wederom weer een besef momentje van, tering hij ziet er lekker uit.

'Goedemorgen' 

Ik kruip dichter tegen hem aan en hij verstevigd zijn grip om me heen. Ik ben zo blij dat het weer goed is tussen ons, want ik heb hem zo erg gemist.

'Ga je vandaag weer mee naar huis?' vraagt Matthy.

Enthousiast knik ik. Als ik ergens weer zin in heb is het om weer naar huis te gaan en de rest van de jongens weer te zien. Zelfs Rob. Ik kan echt niet geloven dat hij dit voor me heeft gedaan, want ik weet hoe hij over mij en Matthy denkt of dacht. Ik wil het echt weer goedmaken met hem.

Na nog een halfuurtje in bed te hebben gelegen staan we op en samen lopen we de keuken in. Sophie zit aan de keukentafel en is bezig met iets.

'Loenie moet je me nog iets vertellen?' vraagt ze zonder op te kijken.

Blijkbaar heeft ze niet door dat Matthy hier ook is, anders had ze wel iets anders gezegd. Voordat ik kan antwoorden hoor ik Matthy's stem al door de kamer.

'Ze moet je zeker iets vertellen'

Meteen schiet Sophie's hoofd omhoog en haar blik gaat van Matthy naar mij en weer terug naar Matthy. Ze schuift haar stoel naar achter en rent zowat naar mij toe en geeft me een knuffel.

'O my god, ik wist wel dat het weer goed zou komen, ik ben zo blij voor jullie' zegt ze nog steeds knuffelend.

Blij knuffel ik haar terug en na een paar seconde laat ze me weer los.

'Laat me raden, hier was je gister zeker mee bezig?' vraag ik lachend.

Sophie knikt. Ze vertelt over het plan van haar en Rob en hoe ze contact hebben gehad over alles. Ze had al een appje van Rob gehad dat Matthy niet meer thuis was gekomen, maar alsnog had ze dit eigenlijk niet verwacht.

Na samen te hebben ontbeten pak ik snel al mijn spullen die hier bij Sophie liggen en ik zeg haar gedag. Ik ga het wel missen om haar elke dag te zien, maar ik heb ook wel weer zin om echt weer thuis te wonen. 

'Echt bedankt voor alles Soofje, ik ga je missen' zeg ik terwijl ik haar stevig knuffel.

'Ik ga jou ook missen Loenie, maar we gaan elkaar sowieso elk weekend zien, bij deze staat dat vast' 

Ik moet lachen om haar, maar ik stem er wel meteen mee in. Ik wil haar ook echt elke week blijven zien, dus of ze komt naar mij of ik kom naar haar, als we elkaar maar zien.

Nadat Sophie Matthy ook een knuffel heeft gegeven lopen we de deur uit richting de lift. Onze auto's staan allebei hier in de garage waardoor we apart moeten rijden, dus net voor onze wegen scheiden geef ik hem nog een klein kusje op zijn mond.

'Hier kan ik wel aan wennen' zegt hij terwijl zijn wangen een beetje rood kleuren.

'Ik ook' zeg ik met een glimlach en ik stap mijn auto in.

Na een halfuurtje rijden, rijden we tegelijkertijd de oprit op en Matthy helpt me met mijn spullen naar binnen brengen. Samen lopen we de woonkamer in en op de bank zitten Raoul, Milo en Koen. Ik geef ze alle drie een knuffel en we praten een beetje bij.

'Luna?'

Ik draai me om en zie Rob in de deuropening staan. Zijn houding is onzeker en een paar tellen lang kijken we elkaar aan. Ik glimlach zachtjes en ik neem een stap naar hem toe.

'Ik heb je gemist broertje' zeg ik uiteindelijk.

'Echt?' vraagt hij met een twijfelende stem.

Ik knik langzaam en mijn glimlach wordt breder. Een zucht van opluchting ontsnapt uit zijn lippen en hij komt ook dichter naar mij toe. Zonder aarzeling sla ik mijn armen om hem heen en stevig knuffelt hij me terug.

'Het spijt me, Loen. Echt'

'Ik weet het,' zeg ik terwijl ik hem weer langzaam loslaat. 'Het spijt mij ook, ik had het aan je moeten vertellen.'

Bij Rob verschijnt er nu ook een glimlach op zijn gezicht en die vertrouwde glimlach heb ik gemist. 

'Maar noem me nooit meer broertje, ik ben je broer sukkel' 

Ik moet lachen om zijn opmerking en ik sla hem zachtjes tegen zijn schouder.

'Nou laten we het vieren!' roept Koen, die een biertje in de lucht houdt alsof hij een toost wil uitbrengen.

'Op Rob en Luna, en op het feit dat het weer goed is tussen hun en niemand elkaar de hersens heeft ingeslagen!'

Iedereen lacht en ik rol met mijn ogen, maar ik kan het niet laten om mee te grijnzen. Het is dom, maar dat is precies wat ik gemist heb.

Ik ga ondertussen naast Matthy staan en ik voel zijn hand zacht op mijn onderrug en hij trekt me iets dichter tegen zich aan.

'Ben je oké?' Fluistert hij zachtjes in mijn oor.

Ik glimlach naar hem en knik. Matthy kijkt me even doordringend aan, maar ik zie de opluchting in zijn blik wanneer hij ziet dat ik het echt meen. Ik geef hem een korte kus op zijn wang en hij trekt me in een halve knuffel.

'Oké, genoeg klefheid hier' zegt Koen met een overdreven geërgerde blik terwijl hij naar ons kijkt.

'Wat had je verwacht?' lacht Rob en hij schudt zijn hoofd, 'We wonen hier met een stel halve softies' knipoogt hij naar me

Ik grijns naar hem. Ik ben blij dat Matthy en ik niet meer stiekem hoeven te doen en waarschijnlijk kunnen we dit soort grapjes de komende tijd ook nog wel verwachten.

'Dus wie wil er pizza? Ik ben al aan het bestellen' komt Milo's stem er ineens doorheen. 

Iedereen steekt meteen zijn hand op en Milo vult snel onze bestelling in. Ondertussen ploft Matthy op de bank en hij trekt me met zich mee. Hij slaat zijn arm om mijn schouders en ik kijk naar de rest van de jongens. Rob en Koen zijn verwikkeld in een of andere discussie over voetbal, terwijl Raoul iets mompelt over "hoe slecht fastfood eigenlijk wel niet is".

Ik adem diep in en ik voel me echt gelukkig. Alles is weer zoals het zou moeten zijn en het voelt alsof het nooit weg is geweest. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht wanneer ik alles nog een keer in me op neem.

'Wat zit jij te grijnzen?' Vraagt Matthy terwijl hij naar me toe buigt.

'Gewoon...' zeg ik, 'Ik hou van dit. Van ons. Alles voelt weer zoals het hoort.'

Hij glimlacht en drukt een kus op mijn voorhoofd.

'Het voelt zeker weer zoals het hoort' 

Op dat moment gaat de deurbel en Milo springt enthousiast op.

'Pizza!' roept hij, alsof het zijn redder is na uren zonder eten. 

Hij sprint naar de voordeur en niet veel later komt hij terug met een stapel dozen. Binnen een paar seconden heeft iedereen zijn eigen doos voor zich en de kamer vult zich met de geur van warme pizza. 

'Hé, laten we een deal maken' zegt Rob ineens.

'Vanaf nu, geen geheimen meer, we praten gewoon ook al is het ongemakkelijk of kut, want dit was allemaal nog kutter.'

'Ik stem voor. Minder drama, meer pizza' zegt Milo met een grijns.

'Deal' zeg ik nu ook terwijl ik mijn pizza punt omhoog hou. De rest volgt mijn voorbeeld en steekt ook hun stuk pizza in de lucht. We lachen allemaal om hoe dom het er eigenlijk uit ziet en al snel gaat iedereen weer verder met eten.

Deze dag had echt niet beter kunnen gaan dan zoals het is gegaan.