Unexpected love || Bankzitters

30 || Ik hou van hem

Het is nu twee weken sinds Matthy en ik ruzie hebben gehad. Ik heb niks meer van hem gehoord, maar zelf heb ik ook geen poging gedaan om contact te zoeken. Het doet me toch wel pijn dat hij niet eens naar me wilde luisteren.

Van de rest van de jongens heb ik ook niet heel veel gehoord. Alleen Milo en Raoul hebben me een paar keer geappt om te kijken hoe het gaat, maar voor de rest niks.

Gelukkig vind Sophie het niet erg dat ik bij haar logeer de komende tijd, volgensmij vind ze het ook alleen maar gezellig. Het scheelt ook dat het nu druk is op werk, waardoor ik me vooral daarop kan focussen en nergens anders aan hoef te denken.

'Dus, zullen we vanavond wat gaan doen?'

Sophie ploft naast me op de bank. We hebben net avond gegeten en het is vrijdagavond.

Ik denk even na. De afgelopen vrijdagen hebben we niet echt iets gedaan omdat ik daar iets te depressief voor was, maar nu heb ik eigenlijk wel weer zin om lekker de deur uit te gaan.

'We kunnen opzich wel uit?' Stel ik voor.

Sophie knikt blij en snel bespreken we hoe en wat.

'Ik wil alleen liever niet uit in Rotterdam Soof, ik denk als ik daar ook maar in de buurt kom van de clubs alles meteen weer terug komt'

Sophie kijkt me begrijpend aan en ik zie haar even nadenken.

'Misschien kunnen we uit in Utrecht? Amsterdam en Den Haag ben ik ook al te vaak geweest.'

Opzich lijkt Utrecht me ook wel leuk. Ik ben er zelf nog nooit uit geweest en ergens voor het eerst uitgaan maakt het altijd toch ook wel leuker.

Ik stem in met het idee van Sophie en ze stelt voor dat ze vanavond wel kan bobben, aangezien ze morgen wel een beetje op tijd eruit moet en niet helemaal brak wil zijn.

Samen maken we ons klaar en ondertussen neem ik alvast een wijntje. Ik heb eigenlijk wel zin om vanavond even helemaal van de kaart te gaan en om gewoon even alles wat er nu speelt te vergeten.

Na een uurtje zijn we allebei ready om te gaan en we besluiten dat we maar alvast naar Utrecht gaan om daar een terrasje te pakken. Alleen indrinken is namelijk ook wel een beetje triest.

'Zullen we maar is gaan kijken of het ergens al gezellig is?' Vraagt Sophie

We zitten al een paar uur op het terras en het begint al aardig druk te worden.

Ik knik en snel betalen we onze rekening. Sophie en ik weten allebei de weg niet echt in Utrecht, dus we lopen maar gewoon mee met de stroom mensen. Uiteindelijk komen we bij een kroeg die er wel gezellig uitziet en we gaan in de rij staan om naar binnen te gaan.

Sophie en ik zijn samen wild aan het dansen en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook best wel aangeschoten ben. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het alweer vier uur en worden we naar buiten gestuurd.

'Soofjee ik vond het zo leuk'

Terwijl we lopen sla ik een arm om haar schouder en zo blijven we een stukje lopen totdat ik mijn naam hoor.

'Luna?'

Langzaam draai ik me om en ik sta oog in oog met Rob.

Ik heb hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan, aangezien hij ook niet eens mijn kant van het verhaal wilde horen en me gewoon in de steek heeft gelaten.

Met een ruk draai ik me weer om en ik trek Sophie mee aan haar arm. Ik hoor Rob nog een keer mijn naam roepen, maar stug blijf ik doorlopen.

Opeens voel ik een ruk aan mijn arm en word ik omgedraaid, waardoor ik nu weer Rob aankijk.

'Laat me met rust Rob' zeg ik boos terwijl ik me weer wil omdraaien.

Rob houdt alleen mijn arm nog steeds stevig vast waardoor het niet lukt en met een zucht kijk ik weg.

'Hoe kon je Loen? Serieus mijn beste vriend?' zegt hij boos.

'Rob, het is niet zo simpel' begin ik, maar hij kapt me meteen af.

'Niet zo simpel? Het lijkt me vrij duidelijk toch je gaat ineens veel met elkaar om en dan is het toch niet gek dat je elkaar ineens leuk vindt?' snauwt hij.

Ik schud mijn hoofd en mijn ademhaling versnelt terwijl ik woedend probeer uit te leggen dat het helemaal niet zo simpel is.

'Denk je dat ik ervoor gekozen heb? Denk je dat ik wilde dat dit gebeurde? Ik-'

'Tuurlijk wilde je dat het gebeurde, je hebt het toch ook expres niet tegen me verteld?'

'Ja Rob we waren stiekem aan het daten, omdat ik wist hoe je zou reageren. Maar het is mijn leven en jij hebt niet het recht om te beslissen met wie ik date' roep ik boos terug.

'Ik heb hier niet om gevraagd Rob, denk je dat ik dit zomaar voor de lol heb gedaan?'

Hij kijkt me nog steeds woedend aan en eigenlijk zou ik nu willen weglopen van ons gesprek, maar ik doe het niet.

'Ik weet het niet Luna, het enige wat ik weet is dat je achter mijn rug om met mijn beste vriend bent gaan daten, terwijl je wist wat ik ervan vond.'

Hij gooit zijn armen in de lucht en zijn gezicht staat vol woede, maar ik zie ook een kleine teleurstelling in zijn blik.

Door die blik knapt er iets in mij. Alle emoties, alles wordt teveel.

'Je snapt het niet hé?'

Mijn stem is fel en scherper dan ik dacht, maar de woorden komen vanzelf.

'Ik hou van hem Rob en het maakt me niet uit dat het je beste vriend is of dat jij het niet wilt, ik hou van hem en nu ben ik hem kwijt.'

De tranen stromen ondertussen over mijn wangen en Rob kijkt me met grote ogen aan. Hij lijkt even niet te weten wat hij moet zeggen en de woede in zijn ogen vervaagt.

Hij opent zijn mond alsof hij iets wil zeggen, maar sluit hem weer, alsof hij geen antwoord meer heeft. De stilte tussen ons is zwaar en hoe we net nog tegenover elkaar stonden te schreeuwen, zijn we nu allebei stil.

'Luna...'

Hij wil verder praten, maar ik schud mijn hoofd.

'Nee Rob, je hebt me niet eens de kans gegeven om dit uit te leggen. Jij was te druk met wat jij wel en niet wilde en je hebt geen moment nagedacht aan hoe het voor mij zou kunnen zijn.'

Rob staat daar, stil, met zijn ogen gericht op de grond. Hij haalt diep adem en zijn schouders zakken iets omlaag.

'Luna, ik dacht echt dat-' begint hij, maar nu geef ik hem geen kans om verder te praten.

'Je dacht wat? Dat je beter wist wat goed voor me was?'

Hij zucht diep en haalt een hand door zijn haar.

'Ik wilde gewoon niet dat je gekwetst zou worden... dat is alles.'

'Nou gefeliciteerd,' zeg ik bitter, 'je hebt precies het tegenovergestelde bereikt.'

'Loen, sorry ik-'

'Nee,' onderbreek ik hem weer, 'het is te laat voor een sorry.'

Er valt een lange stilte tussen ons. Rob staart naar de grond en weet zo te zien niet meer wat hij moet zeggen. Ik voel mijn hart bonken in mijn borstkas, maar ik ben ook opgelucht dat alles eruit is.

'Ik weet niet of het ooit nog goedkomt tussen ons' zeg ik tenslotte zachtjes.

Rob kijkt me eindelijk weer aan en zijn ogen zijn gevuld met schuld.

'Luna, ik wil dit niet... niet zo laten eindigen.'

'Dan had je eerder moeten luisteren'

En met dat draai ik me om en zonder nog een woord te zeggen loop ik samen met Sophie weg.