Unexpected love || Bankzitters

29 || Ruzie

POV Matthy

'Mat, ik... ik kan het uitleggen, alsjeblieft' 

Luna kijkt me smekend aan, maar ik geef haar geen kans om verder te praten. Hoe kan ze dit doen? Ik was er oprecht van overtuigd dat ze me leuk vond, maar ondertussen zit ze gewoon met een andere gast te zoenen.

'Nee Luna, die foto lijkt me duidelijk toch? Je hebt precies dezelfde outfit aan die je gister op die spiegelfoto aanhad, dus het lijkt me dat dit gister is gebeurd toch?' zeg ik boos

'Ja, maar-'

'Meer uitleg heb ik niet nodig, tief op man'

Ik duw haar de kamer uit en gooi de deur achter haar dicht. Ik kan gewoon echt niet geloven dat Luna zoiets zou doen, maar die foto zegt genoeg. 

Ongeveer tien minuten later hoor ik de voordeur dichtslaan en een auto vertrekken. Ik gok dat het Luna is, maar waar ze heen gaat geen idee, waarschijnlijk naar die gast ofzo. Heel eerlijk boeit het me niet meer, ik hoef haar nooit meer te zien.

Nadat ik zelf wat ben afgekoeld loop ik naar beneden. Wanneer ik de woonkamer inloop tref ik Koen, Rob en Raoul op de bank aan.

'Yo maat, wat de fuck was dat net met Luna? Ze kwam naar beneden en zonder iets te zeggen is ze weggegaan.' Rob kijkt me vragend aan

'Pff, zal wel weer drama in paradise zijn he Matje?' zegt Koen spottend

Ik zie Rob zijn blik van mij naar Koen schieten en dan weer terug naar mij. Hij begrijpt het niet meteen, maar het duurt niet lang voordat het kwartje valt.

'Wat bedoel je? Waar heb je het over?' vraagt Rob langzaam

Koen lacht kort, maar er zit geen toon van humor in.

'Ik zal het je is vertellen' begint Koen terwijl hij achterover op de bank leunt en hij kijkt me recht aan.

'Een paar dagen geleden betrapte ik Luna en Matthy terwijl ze aan het zoenen waren, wie had dat gedacht' zegt hij spottend

De wereld lijkt even stil te staan en mijn ademhaling versnelt. Ik zie het in Robs ogen gebeuren, hoe hij het langzaam begrijpt, hoe de stukjes op hun plek vallen en zijn blik verandert. Eerst verwarring, dan ongeloof  en dan... woede. Pure woede.

Langzaam staat hij op en binnen een paar stappen staat hij recht voor mijn neus.

'Is dit waar?' 

De ruimte voelt opeens benauwd en de muren lijken op me af te komen. Ik probeer nog iets te verzinnen, maar alles lijkt vast te zitten in mijn keel.

'Rob, luister... ik had nooit... ik had nooit gedacht dat het zo zou lopen, het was niet mijn bedoeling-'

'Niet jouw bedoeling?' snauwt hij 

'Ik.. ik wilde het je vertellen' stamel ik, maar mijn woorden zijn zwak. 

'Het spijt me Rob, ik had het moeten zeggen-'

'Ja, precies je had het moeten zeggen' roept hij 

Ik sta een beetje verstijfd van onze ruzie en ik heb geen flauw idee meer wat ik moet zeggen. Een beetje hopeloos kijk ik Raoul aan, maar ook hij haalt zijn schouders op, wat hij beter niet had kunnen doen.

'Wist jij het ook?'

Rob is omgedraaid naar Raoul en ik zie een paniekerige blik op Raouls gezicht. Kut. Ik wil echt niet dat de vriendschap tussen Raoul en Rob nu ook wordt verpest hierdoor.

'Ik... sorry Rob, ik wilde het je echt vertellen, maar het was niet aan mij' brengt Raoul uiteindelijk uit. 

'Wat de fuck man... ik ben hier helemaal klaar mee, ik ga naar Jamie'

Rob draait zich om en loopt richting de deur, maar net voor hij de woonkamer uitloopt kijkt hij me nog even aan.

'Ik hoef jou voorlopig echt niet meer te zien Matthy'

En met die woorden loopt hij naar boven en niet veel later is hij weg.

'Dankje Koen, lekker ben jij' zeg ik boos

Ik draai me om en loop weer terug naar mijn kamer. Ik smijt de deur dicht en meteen val ik op mijn bed.

Nu ben ik niet alleen Luna kwijt, maar ook nog eens mijn beste vriend.

POV Luna

Met trillende handen druk in de bel van Sophie's appartement in. Ik had geen idee waar ik anders heen moest, dus ik heb snel wat spullen gepakt en ik ben weer naar Rotterdam gereden.

'Loen? Wat is er gebeurd?'

De tranen stromen nog steeds over mijn wangen en gelijk geeft ze me een knuffel. Hard knuffel ik haar terug en we lopen daarna samen naar de bank.

'Vertel' zegt ze

Ik leg haar alles uit en met een blik vol ongeloof kijkt ze me aan.

'Ik wist helemaal niet dat Thijs er een foto van heeft laten maken en ik snap ook gewoon niet waarom hij dit doet Soof.'

Ze kijkt me met medelijden aan en trekt me weer in een knuffel. Gelukkig mag ik van haar hier blijven zolang ik wil, want het lijkt me niet slim om nu terug te gaan naar huis.

We zitten zo een paar minuten, tot mijn telefoon trilt. Snel draai ik hem om, hopend dat het een appje van Matthy is, maar het is Rob.

Serieus Luna? Mijn beste vriend?  Ik hoef jullie voorlopig echt allebei niet meer te zien.

De tranen komen weer omhoog, waardoor Sophie nu naar mijn scherm kijkt.

'Ach Loen toch, alles komt goed. Misschien als je Matthy appt dat hij het dan wel snapt?' vragend kijkt ze me aan.

Maar langzaam schud ik nee. Als Matthy geen eens naar me wilde luisteren, terwijl hij geen flauw idee heeft van wat er daadwerkelijk is gebeurd verdient hij deze waarheid echt niet, dan zoekt hij het zelf ook maar uit.

'Nee Soof, je had hem moeten zien. Hij wilde geen eens naar me luisteren en duwde me gewoon de kamer uit' zeg ik met een zucht.

Sophie troost me nog een beetje en we chillen de rest van de dag nog op de bank. Ik heb van geen een van de jongens iets gehoord, dus ik neem aan dat het thuis nu ook wel drama zal zijn. Ik besluit alles maar gewoon een beetje te laten rusten en voorlopig hier bij Sophie te blijven.

'Zin om sushi te bestellen?'

Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Sophie weet hoe ze me kan opvrolijken en dat is natuurlijk met mijn favoriete eten.

Ik knik snel en Sophie opent meteen Thuisbezorgd op haar telefoon om een sushi zaak te vinden. Al snel heeft ze er eentje gevonden en we kijken wat lekker is en uiteindelijk komen we op een box voor 2 personen.

Na driekwartier horen we de deurbel gaan en gelijk rent Sophie naar de deur. Ik moet lachen om haar reactie en blij kijk ik haar aan als ze met een doos vol sushi terug komt lopen.

'Nou Soofje eetsmakelijk' zeg ik terwijl ik mijn sushi tegen die van haar aan duw.

Na het eten zijn we een film gaan kijken en we liggen allebei lekker op de bank. Ik hoor mijn telefoon trillen en snel draai ik hem om, maar teleurgesteld leg ik hem weer weg wanneer ik zie dat het maar een mail was.

Ik mis Matthy nu al zo ontzettend erg en ook de rest van de jongens. Ik hoop echt dat het ooit nog goedkomt.

Sophie ziet blijkbaar dat ik er niet helemaal bij ben en ze zet de film op pauze. Ze komt tegenover me zitten en legt haar hand op mijn arm.

'Loen ik weet zeker dat het goed gaat komen en anders ben ik er hier altijd voor je hé.'

Ik geef haar een zwakke glimlach en dan gaat ze weer terug zitten op haar plek. 

Ik hoop dat ze gelijk heeft.