Unexpected love || Bankzitters

4 || Herenigd

'Luna? wat doe jij hier en .. en wat is er gebeurd?' 

Een beetje geshockeerd kijkt Rob mij aan. Ohja even vergeten, ik zit natuurlijk helemaal onder het bloed en de blauwe plekken. 

'Li.. Liam, hij hij heeft me geslagen en hij is vreemdgegaan' antwoord ik met een schokkende stem. 

'Loen toch, kom snel binnen'. 

Opgelucht stap ik naar binnen en volg ik Rob naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten en hij loopt door naar de keuken. Ik hoor voetstappen van de trap afkomen en ben benieuwd wie er naar beneden komt. Ik draai mijn hoofd naar de trap en terwijl ik één van de jongens had verwacht staan ze daar alle drie. Met grote ogen kijken ze me aan, alsof ze net een geest hebben gezien. 

'Hoi' zeg ik maar om de stilte te verbreken. 

Raoul is de eerste die in actie komt en hij snelt naar mij toe. 

'Loen hoe is het, wat is er met je gebeurd?' vraagt hij bezorgd. 

Ook Koen en zelfs Matthy komen mijn kant op gelopen. Ik doe mijn mond open, maar er komt geen antwoord uit. In plaats daarvan beginnen de tranen over mijn wangen te rollen. Meteen trekt Raoul me in een knuffel en voor ik het weet kan ik niet meer stoppen met huilen. 

Ondertussen is Rob ook weer teruggekomen met een glas water en een ice pack en ben ik weer een beetje tot rust gekomen. 

'Loen kan je vertellen wat er precies is gebeurd of wil je er nog niet over praten?' vraagt Koen lief. 

Langzaam knik ik. De jongens zijn om mij heen komen zitten en ik vertel ze alles. Eigenlijk weet ik niet waarom, want ik heb ze zo lang niet gesproken, maar het voelt goed om het te vertellen. Ik vertel ze over alle keren dat Liam me pijn heeft gedaan en dat hij blijkbaar dus ook vreemd is gegaan. 

Als ik ben uitgepraat is iedereen voor een tijdje stil. Dan krijg ik ineens een knuffel van Rob.

'Het spijt me zo erg Loen, als ik dit had geweten was ik er echt voor je geweest'. 

'Het geeft niet, je kon het niet weten want ik heb het zelf niet verteld' antwoord ik hem met een klein lachje terug. 

'Ik mag hopen dat je nu wel bij die klootzak weggaat' zegt Koen tegen mij. 

Twijfelend kijk ik hem aan.

'Ik weet het niet, ik wil eigenlijk nog steeds gewoon met hem verder' zeg ik serieus tegen hem. 

In mijn ooghoek zie ik Matthy's hoofd omhoog schieten en de rest kijkt me ook verbaasd aan.

 'Als je terug naar hem gaat heb je echt geen respect voor jezelf' zegt Matthy zonder enige emotie. 

'Jezus Matthy ik maakte maar een grapje, het is niet nodig om me meteen zo aan te vallen' zeg ik een beetje geïrriteerd, daar is de Matthy weer die ik ken. 

'Best' antwoord hij terug en terwijl hij dat zegt staat hij op en loopt weer naar boven. 

'Eikel'

De andere jongens lachen, 'we hebben ons meisje weer terug hoor' zegt Raoul. 

Ik probeer mee te lachen, maar mijn buik is het daar niet zo mee eens en ik krimp ineen van de pijn. 

Meteen stopt iedereen met lachen en kijken ze me weer bezorgd aan. 

'No worries, ik moet gewoon niet lachen' zeg ik snel. 

Na nog een paar minuten gepraat te hebben besluiten we dat het maar weer tijd is om te gaan slapen. Het is natuurlijk nog steeds gewoon midden in de nacht. 

Rob heeft aangeboden dat hij op de bank zal slapen en blij neem ik het aanbod aan. Eenmaal in zijn bed bedenk ik me dat ik nu, na vier jaar, gewoon weer single ben. Meteen begin ik me druk te maken. Waar moet ik nu gaan wonen en hoe ga ik ooit al mijn spullen uit huis krijgen zonder dat ik Liam hoef te zien. 

Na nog een beetje gepiekerd te hebben besluit ik dat ik maar gewoon moet gaan slapen. Op dit moment kan ik er toch vrij weinig aan doen en ik moet sowieso wachten tot morgen. Na nog een paar minuten met mijn ogen dicht te hebben gelegen, val ik uiteindelijk in een diepe slaap. 

-

Langzaam open ik mijn ogen. Een beetje verward kijk ik om me heen, wacht, waar ben ik eigenlijk? 

Dan komt alles weer terug. De ruzie en het gevecht met Liam en ik die uiteindelijk met de jongens op de bank zat in hun huis in Rhoon. Ah ja, daar ben ik, Rhoon. 

Ik ga rechtop in bed zitten en staar even voor me uit. Ik voel me leeg van binnen. Mijn relatie van vier jaar is in een klap voorbij en eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik nu met mijn leven moet doen. Gelukkig heb ik een paar dagen terug op werk twee weken vrij genomen, want als ik nu zou moeten werken zou ik denk ik echt alles verpesten. Ik ben op dit moment nogal een mentaal wrak. 

Na een paar minuten zo te hebben gezeten besluit ik maar dat het tijd is om op te staan. Snel kijk ik even op mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. Pfoee twee uur alweer, maarja niet gek als je bijna de hele nacht wakker bent geweest. 

Verder kijk ik even of ik nog meldingen heb, maar er staat helemaal niks. Niet dat ik iets had verwacht van Liam, maar toch vraag ik me af wat de afgelopen vier jaar voor hem hebben betekent. 

Ik doe snel even een joggingbroek aan met een simpele hoodie en kijk nog even in de spiegel. Ja, niet heel best, denk ik bij mezelf. 

Ik heb wallen van hier tot Tokio en mijn ogen zijn nog een beetje opgezwollen van het huilen. Ook heb ik een paar wondjes op mijn gezicht en is het rond mijn oog een beetje blauw. Ik besluit er uiteindelijk niks aan te doen en langzaam loop ik de trap af naar beneden, waar ik de jongens al hoor praten.