Unexpected love || Bankzitters

6 || Blijf maar staren

'Joehoe we zijn weer thuis' 

Rob opent de deur en met z'n drieën lopen we naar binnen. Beneden is niemand te bekennen, dus besluiten we meteen naar mijn kamer te gaan. 

Best gek eigenlijk om te zeggen dat we naar mijn kamer gaan, maar ik ben er wel echt zo mega blij mee. Ik vind het ook zo lief dat de jongens mij met alles willen helpen en eigenlijk had ik het ook niet verwacht, aangezien we elkaar al zo lang niet hebben gezien. 

Eenmaal boven aangekomen treffen we Koen en Matthy aan die druk bezig zijn met het opruimen van alle spullen. Ze hebben best hard muziek aanstaan, waardoor ze niet doorhebben dat wij ondertussen in de deuropening zijn gaan staan. 

'oh baby, laaaaat me niet gaan, zet me geen buitenspel voor je gaat' 

Matthy zingt hard mee met de muziek en beide jongens zijn een beetje idioot aan het dansen. Ik betrap mezelf erop dat ik naar Matthy aan het staren ben en ik krijg een glimlach op mijn gezicht. 

Gelijk verdwijnt mijn glimlach wanneer Matthy zich omdraait en mij recht in mijn ogen aankijkt. Snel kijk ik weg hopend dat Matthy het niet heeft gezien. Kom op Loen, Matthy is irritant en gemeen, even helder blijven denk ik bij mezelf. 

'Yo'

Matthy zet de muziek zachter en ook Koen draait vlug zijn hoofd naar ons om. De kamer is gelukkig al aardig leeg, er staan alleen nog een paar spullen op de grond en een aantal dozen. 

'Is het een beetje gelukt met opruimen?' Vraagt Raoul terwijl hij een beetje rondkijkt. 

'Jazeker, het aantal spullen wat erin stond viel uiteindelijk wel mee. We hebben de meeste dingen gewoon naar de schuur verplaatst of weggegooid' zegt Koen zonder op te kijken. 

Hij is de laatste spullen in een doos aan het doen, waardoor de kamer nu op vier dozen na helemaal leeg is. 

Wanneer Koen de spullen in de doos heeft gedaan pakken Raoul en Rob allebei twee dozen om ook nog een kleine bijdrage te leveren en samen lopen ze naar de schuur. 

'Ik ga ff beneden wat drinken pakken.' 

Koen loopt weg waardoor ik nu alleen nog met Matthy in de kamer overblijf. 

'Ik ga Koen achterna.' 

Aangezien ik aan de kant van de deur sta moet Matthy langs mij om naar beneden te gaan. Ik verwacht dat hij gewoon normaal om me heen gaat, maar hij loopt dicht langs me. Even blijft hij naast me stilstaan en langzaam brengt hij zijn mond naar mijn oor. 

'Je hoeft niet weg te kijken als je naar me loopt te staren hoor.'

Meteen loopt hij verder zonder ook nog maar iets te zeggen of om te kijken. 

Wat de fuck gebeurde hier net.

Een beetje in shock blijf ik nog een paar minuten staan, nog steeds erg in de war over wat er net gebeurde. In al de jaren dat ik Matthy ken en ik herhaal echt in alle jaren heeft hij nog nooit zoiets tegen me gezegd. 

Ik besluit om de jongens maar achterna te gaan en ik loop naar beneden. Raoul en Rob zijn ondertussen ook weer terug en met z'n vieren zitten ze op de bank. Na ook wat drinken gepakt te hebben loop ik naar de jongens toe en werp een snelle blik op Matthy.

Hij kijkt niet naar me, waar ik aan de ene kant opgelucht over ben.

'Zullen we zo maar wat eten bestellen? Ik neem niet aan dat iemand zin heeft om te koken' verbreekt Raoul de stilte. 

Iedereen stemt er mee in en een uur later zitten we allemaal met een pizza op schoot TV te kijken.

'Weet je al een beetje wat je met je kamer wil gaan doen?' Vraagt Koen aan mij.

Even denk ik na. Eigenlijk ben ik daar nog niet heel erg mee bezig geweest, maar nu ik erover nadenk komen er allemaal ideeën naar boven.

'Hmm ja ik wil denk ik twee van mijn muren lichtgrijs verven en de andere twee wit laten. Ohja en dan een twijfelaar in de hoek en bij het raam een bureautje. En ergens nog een kast voor mn kleren en dan alle meubels van wit hout' vertel ik enthousiast. 

'Zo zo, het lijkt alsof je al wist dat je hier mocht komen wonen' grinnikt Rob.

Ik rol mijn ogen naar hem en besluit er niet verder op in te gaan. 

'Misschien kunnen we zo nog even naar de Ikea, die is vandaag tot 10 uur open dacht ik, dan heb je meteen al wat meubels' stelt Raoul voor. 

Enthousiast knik ik.

'Ik denk wel dat ik morgen pas alles in elkaar wil zetten hoor, eerst maar zorgen dat de muren zijn geverfd, anders is dat echt een rotklus als we dat met de meubels erin moeten doen.'

De jongens zijn het ermee eens en na een kwartiertje zitten we met z'n vieren in de auto. Matthy had geen zin om mee te gaan, dus die is thuis gebleven. Hij doet ook alsof er niks is gebeurd en langzaam begin ik ook te geloven dat ik het me allemaal heb ingebeeld, misschien ben ik nog steeds iets te erg een mentaal wrak. 

Na ongeveer tien minuutjes rijden parkeren we de auto in de garage en lopen we de Ikea in. 

'Nou jongens succes met de marathon, moge de beste winnen. Deze route is altijd zo ontiegelijk lang.' Zegt Koen met een zucht. 

'Niet zo zeuren Koen' zeg ik met een lachje. 

Na een klein stukje te hebben gelopen komen we bij de bedden afdeling. Ik ben een beetje aan het rondkijken, maar zie nog niet echt een bed waarvan ik denk, wow die wil ik. Na bijna alle bedden af te zijn gegaan kom ik bij de laatste drie aan. 

'Oh my god, die moet ik hebben' en ik sprint naar het middelste bed toe. 

Het bed is gemaakt van wit hout en het heeft een hoofdbord met een mooi patroontje. Ook heeft het bed vier lades wat vet handig is om spullen in op te bergen. 

Ik plof op het bed neer, maar sta bijna meteen weer op wanneer ik mijn hoofd naar het prijskaartje draai. 

'Tering wat duur' zeg ik.

Rob, Raoul en Koen zijn er ondertussen ook bij komen staan en zien mijn blik van enthousiast naar teleurgesteld gaan.

'Ik betaal je meubels Loen, dat is echt het minste wat ik kan doen.'

Met grote ogen kijk ik Rob aan

'Ben je gek, weet je wel niet hoe duur dat allemaal is. Ik kan het zelf ook betalen hoor, zo geweldig is dit bed nou ook weer niet, ik kan ook een iets goedkopere kiezen' probeer ik Rob te overtuigen.

Maar ik weet zelf ook dat wanneer Rob iets wil, hij zich niet zomaar overgeeft en helaas is dat deze keer ook het probleem. 

Na nog een paar minuten gekibbeld te hebben over wie er gaat betalen geef ik me gewonnen, want wat ik ook zei Rob wilde per se mijn meubels betalen. 

Tuurlijk ben ik er echt heel dankbaar voor, maar toch voel ik me wel een beetje schuldig dat andere mensen voor mij moeten betalen. Ik betaal ook liever dingen zelf, zodat ik mensen ook niks verschuldigd ben. 

Na nog een halfuurtje te hebben rondgelopen hebben we uiteindelijk alle meubels die ik wilde gevonden. Ik heb een bed, een bureau plus een stoel, een kledingkast, nog een klein kaptafeltje en natuurlij lichtgrijze verf weten te scoren en met een grote lach staar ik door het raam van de auto naar buiten. 

Eenmaal thuis aangekomen laden we alle spullen uit en besluiten we dat het wel goed geweest is voor vandaag. Gelukkig hadden de jongens nog een luchtbed liggen en starend naar het plafond lig ik nu op het luchtbedje in mijn eigen kamer. 

Morgen gaan we eerst mijn kamer verven en daarna beginnen aan het in elkaar zetten van alle meubels. Ik kan niet wachten tot mijn kamer af is en ik mijn eigen plekje heb. Ik heb het echt zo erg getroffen met deze jongens en ik kan me echt geen betere broer en vrienden voorstellen. 

En met die gedachte val ik in een diepe slaap.