Babasını trafik kazasında kaybettiğini sanan Zülal bir gün kapısının önünde KL adlı kişiden gönderilen siyah bir zarf bulur. Zarfın içinde babasına ait iki fotoğraf bir de KANDEMİR holding'ine ait şirket kartı vardır. İlk başta bu iki şeyi bağdaştır...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar dilerim🍷
Mahirin elleri kalçama doğru inerken dudaklarındaki gülümseme bir an olsun solmuyordu fakat aklını kurcalayan bazı şeylerin olduğu apaçık ortadaydı ve bu her neyse benden geziliyordu. Bunu biliyordum ve hissediyordum çünkü aynı şeyi şu an ben de yapıyordum. Kafam kazan gibi olsa dahi yüzümdeki tebessümü asla eksiltmeden onun yanında eğlenmeye bakıyordum fakat aklımın bir köşesinde de yaptığım plan dönüp duruyordu.
Mahir kolları ansızın beni kucağına aldığında kahkaha dolu bir haykırış feryat etti. Ellerimi daha sıkı bir şekilde onun boynuna sararken ‘’düşüreceksin!’’ dedim fakat onun kahkahaları benim sözlerimi kapatıyordu. Adımlarını yatağa doğru atıp beni yatağın üzenine yavaşca bıraktı ve üzerime doğru eğilip sol elinin parmakları ile saçlarımı geriye doğru ittirip ‘’düşmene izin vermem.’’ Diye mırıldandı. Ben tebessüm etmekle yetinirken o elleri ile saçlarımı okşamaya başladığında yüzümdeki tebessümü soldurup yutkundum. Boğazıma oturan ve beni rahatsız eden o duygu ile gözlerim istemsizce dolmuştu. Saçımı okşayan birinin olması güzel hissettirmişti o anda. En son babam o güzel elleri ile saçlarımı okşuyordu fakat şimdi aynısını mahir yapınca sanki o eski günlere geri dönmüştüm. Acı verici de olsa güzel hissettiren bir duyguydu bu.
‘’iyi misin güzelim?’’ diye sordu mahir. O da fark etmişti elbette yüzümün aldığı şekil az öncekinden apayrıydı çünkü.
Dudaklarımı birbirine bastırıp gülümsedim ardından da başımı yukarı aşağıya salladım. ‘’evet. Evet iyiyim.’’
Endişeyle belini benden doğrultup yatakta oturur pozisyonuna geçti. ‘’emin misin? Bir sorun var gibi görünüyor.’’
Derin bir nefes aldım ve ellerimi yüzüme geçirip ağlamamak için direndim. Kısa sessizliğin ardından ağlanamayacağıma emin olduktan sonra ellerimi yüzümden çekip ‘’sadece duygulandım o kadar.’’ Dedim.
Merakla kaşlarını yukarıya kaldırdı ve ‘’anlatmak ister misin güzelim?’’ diye sordu.
Ben de yatakta oturur pozisyonuna geçtikten sonra kemikli büyük ellerini avucumun içine aldım ve ‘’az önce saçlarımı okşadın ya…’’ dedim ve gözlerine baktım. Acı kahve gözleri merakla büyürken sessizce ‘’evet?’’ dedi.
‘’en son babam okşamıştı saçlarımı. Ölüm haberini almadan 3 gün önce.’’ Dedim ve yutkunarak devam ettim. ‘’sen de saçlarımı okşayınca birden bire o anlara gidip geldim… Sanırım… Sanırım onu çok özledim.’’
