Doktorum Ol ( G!P)

Kavuşma (+18)

Gözlerimi açtığımda yine beyaz tavan karşılaşmıştı beni. Ölmeyi bile beceremiyorsun Freen Sarocha Chankimha! Yanına gelemedim özür dilerim sevgilim...

Uyandığımı gören Nam ve Faye yanıma gelirken Yoko yine sinirli bakışlarını yolladı üzerime.

"Ölmeyi bile beceremedim offf offf!" diye bağırdım.

"Ölmeyi istiyorsan ablamı yanında götürmek istemeseydin keşke!" diyerek bağırdı Yoko.

"Yoko bu konuyu daha kaç kez konuşucaz hm. Kaza yaptılar kaza! Freen bile isteye Becky'nin zarar görmesini ister mi ha!" diyerek Yoko'ya sesini yükseltti Faye.

"Ama ablam onun yüzünden..." diyip ağladığı anda sözünü kestim.

"Özür dilerim Yoko. Ablan benim yüzümden öldü. Beni affet demiyorum çünkü bende kendimi asla affetmeyeceğim." diyip ağlamaya başladım.

"Ne ölmesi ya! Ben buradayım." diyen bir ses duydum birden.

"Ölümünü hala kabullenemiyorum. Sesi kulaklarımda yankılanıyor." diyip ellerimle kulaklarımı kapadım.

"Becky'siz yaşayamam ben! Keşke bıraksaydınız da ölseydim! Ben yaşamayı hak etmiyorum." diyip hıçkıra hıçkıra ağladım.

O an ellerimin üzerinde sıcaklık ve aynı yumuşaklığı hissettim. Olamazdı diil mi? Becky yaşıyor olamazdı. Ölmüştü o.

Yavaş yavaş gözlerimi açtığımda karşımda Becky'i gördüm.

"Sen öldün!" diyerek yataktan kalktım bir hışımla.

"Ne ölmesi Freen. Becky karşında duruyor işte." diyerek bana baktı Nam.

"Yok, yok o ölmüştü. Mezarına bile götürdünüz beni. Şu an bir rüyanın içindeyim, uyanıcam ve yine kabusuma geri dönücem biliyorum." derken başımı reddeder şekilde salladım.

Becky veya onun hayaleti mi demeliyim bana yaklaştığı sırada ellerimi durması için önüme doğru uzattım.

"Yaklaşma bana! Sen öldün. Beni bu rüyanın kandırmasına izin vermicem olmaz!" diyip bağırdım ona.

Herkes şaşkınlıkla beni ve hareketlerimi izliyordu.

"Yapma Freen! Yalvarırım bunu bize yapma. Bak karşındayım sevgilim, canlıyım ölmedim." derken Becky'de ağlıyordu.

"Nasıl ölmedin? Gördüm gözlerimle mezarına gittim hatta. Az önce Yoko'da bana bağırdı 'ölmek istiyorsan ablamı yanında götürmeseydin.' diye." diyerek açıklama yaptım, sakinleşmeye ve olanları idrak etmeye çalışarak.

"Öyle mi Yoko!" diyerek kaşlarını çattı ve Yoko'ya baktı Becky.

"Ya abla ama onun yüzünden az kaldı ölüyordun." diyerek konuştu.

"Ölmedim ama dimi? Tamam yaralandım, günlerce hastanede yattım ama ölmedim! Bunun için Freen'i suçlamaman gerektiğini daha kaç kez söylücez sana ha!" diyerek sesini yükseltti Becky.

"Haklısın. Özür dilerim Freen." derken başını eydi Yoko.

"Gelelim sana Freen Sarocha. Şu öldüğümü düşündüren şeyleri bi anlat bakalım bana." diyip ellerimden tutup yatağa götürdü ve yatırdı.

Becky ölmemişti. Benim aşkım ölmemişti. Şükürler olsun...

"Rüyamda daha doğrusu kabusumda herkes öldüğünü söylüyordu. Kaç kez delirdiğimi ve bu yüzden bir kaç aydır hastanede tutulduğumu söyledi Faye. Sonra kendimi toparlayınca eve geldik, evin önünde köpek yavrusu vardı ismini Fluffy koymuştum. Onunla ağlamıştım gece yarısı ve Nam 'gidelim.' diyip beni mezarına götürdü. Baş başa kalınca da oradaki zakkum çiçeklerinden alıp yedim ve mezarına yattım." diyerek aklımda kalanları anlattım.