De grijze jaagster, Boek 1: Emara

Hoofdstuk 20

POV Silferina
De volgende morgen wordt ik wakker door een luide stem die in mijn oor tettert. "Wakker worden jagertje!" Jagertje, niemand hier noemt mij jagertje. Ik blijf doen alsof ik slaap. "Ze wil niet." "Schop haar wakker, ik moet haar een paar dingen vragen." Ik voel een schop tegen mijn rug. Ik kreun. Ik open mijn ogen en kijk boos naar degene die me geschopt heeft. Een van de kinderrovers, en ik weet ook nog wie. Stuward. Hij grijnst. "Ze is wakker." "Mooi." De andere rover komt erbij staan. John Ruhl, fijn. Het is nog donker. Ze wekken me midden in de nacht, serieus? Ik dacht dat het ochtend was. "Hoe is het met je?" vraagt John. Ik zwijg, want het lijkt me geen goed teken dat hij naar mijn gestel vraagt. "Heb je je tong verloren?" "Ben." verbeter ik Stuward. Hij rolt met zijn ogen. "Maakt niet uit. Je bent het niet." Ik trek een wenkbrauw op. Sukkel. "Goed, na het rare taaltje van mijn collega wil je vast weten waarom we je wekken om middernacht. Niet?" Ik knik. "We willen je wat vragen stellen. Je hoeft dus alleen maar de waarheid te antwoorden." Ik rol met mijn ogen. Dûh, wilde ik zeggen, maar aangezien ik een grijze jager ben en niet weet wat er gevraagd wordt. Straks moet ik iets zeggen waarmee ik mijn land verraad. Ik moet dus heel goed nadenken voordat ik iets zeg. Wat dat ook is. "Ik weet dat je gaat proberen te liegen, dus hebben we een leugendetector meegenomen." Hij wijst naar een doek die ik eerder nog niet gezien had. Leugendetector? Je kunt de waarheid niet van de leugen scheiden, met wat voor een apparaat dan ook. "Om je te laten zien dat het echt werkt, onze leugendetector, stellen we je een paar proefvragen." John kijkt me grijnzend aan. Ik rol met mijn ogen. "Doe wat je wilt, maar in een leugendetector geloof ik niet." zeg ik uitdagend. "Goed. Vraag een, ben je een leerling van Will?" Ik knik. Dat wisten ze toch al, dus waarom zou ik proberen te liegen? De leugendetector piepte twee keer. Waarheid, twee keer piepen. Onthoud dat. Stuward staat naast de machine, waarschijnlijk zodat ik het niet kapot kan maken. Hoewel... Hij houdt een hand op de machine. Waarom zou hij? "Toen wij jouw gevangen namen, weet je dat nog?" Ik knik weer. De leugendetector piept weer twee keer. "Toen je tevoorschijn kwam wilde je iemand waarschuwen, wat je eigen valkuil was. Wie was dat?" Moet ik vertellen dat Will twee leerlingen heeft? Vaag herinner ik me dat ik bemerkte dat iemand ons in de gaten hield. John en Stuward kijken me nadrukkelijk aan. Zo van, zeg het maar! Ze verwachten dat ik liegen ga, dus doe ik dat natuurlijk ook. "Tony, een boerenjongen die ons nog wel eens eten kwam brengen." Kijken wat er gebeurd. De leugendetector piept maar een keer. John kijkt me triomfantelijk aan. "Je loog, vertel de waarheid." Ik glimlach. "Weet je die nog niet? Ik dacht dat jullie ons in de gaten hielden." John werd bleek. Een ding is zeker, die leugendetector weet de leugen van de waarheid te onderscheiden. Vreemd, naar mijn mening kan dat namelijk helemaal niet. De waarheid kun je alleen weten als je er zelf bij was, en dan nog kan je het verdraaien naar je eigen hand of houden je ogen je voor de gek. Of je hebt iets toch niet zo goed gezien. Iets klopt niet, en al helemaal niet omdat ze nogal zeker van hun zaak zijn. "Goed, je weet nu tenminste dat je niet liegen kan. Volgende vraag, weet je waarom we je gevangen hebben genomen?" Ik schud mijn hoofd. De leugendetector piept een keer. John en Stuward kijken me beschuldigend aan. "Naar de waarheid." "Ik loog ook niet. Ik heb een vermoeden, maar ik weet het niet. Dus ik vertelde jullie de waarheid, je vroeg namelijk niet of ik een vermoeden heb, want dat heb ik zoals ik al zei wel." leg ik uit. John Ruhl en Stuward kijken elkaar aan. Ik heb gelijk, dat weet ik nu al. Maar een ding zit me wel dwars, hoe wisten ze dat ik een vermoeden had, of zoals zij dachten, het wist? Ik bedoel, ik heb het er nog nooit met iemand erover gehad, geen woord heb ik erover gesproken, ook niet tegen mezelf. Alleen in mijn hoofd heb ik het gedaan, en dat was zelfs al een tijdje geleden. Toen ik ze voor het eerst zag, bij het hutje van Will, net voordat ze me gevangen namen. En zelfs dat is niet waar, ik ken ze al. Ik was klein en herinner me er niks meer van. Maar dat komt ook weer terug. Ik schud met mijn hoofd. Ik heb al een lange tijd niet meer dat soort gedachten gehad. Ik weet niet wat ik ervan denken moet, maar ik voel dat het de waarheid is. Maar waarom herinner ik het me niet meer? En waarom komt het nu, ongeveer dertien jaar later, aanzetten? John kijkt me kwaad aan. "Ik vroeg je wat." Ik haal mijn schouders op. "Leuk voor je, maar ik was even druk met andere dingen. Wat vroeg je?" vraag ik met mijn meest onschuldige stem. "Herinner jij je jeugd nog?" Ik zie dat John's oogaders op knappen staan, en dat hij dus boos is. Ik schud mijn hoofd. De leugendetector piept twee keer. Hm, ik zei niet eens de waarheid. Ik herinner me namelijk amper wat, kleine stukjes. Het worden er trouwens steeds meer. Dus hij zou een keer moeten piepen. Het ligt er trouwens ook aan wat je de kindertijd noemt, en ik herinner me niks meer van mijn familie, maar wel dat ik op kasteel Redmont was. Laat ik het maar eens in de gaten houden, die leugendetector. Iets klopt niet, ik voel het. "Herken je deze tekening misschien?" Hij duwt me een papiertje met namen en rare poppetjes toe. Het zijn stokjes met kleren en wapens. Twee hebben een kroon op. Twee poppetjes zitten in iets wat op een boom lijkt, een staat eronder met een glimlach die groter dan zijn gezicht is, qua breedte dan. De twee poppetjes met een kroon staan aan de zijkant, met twee handen die elkaar aanraken. Een soort van hand in hand, denk ik. Ergens komt het me bekend van voor, maar ik weet niet waarvan. Ik schud mijn hoofd. John kijk naar de leugendetector, dus stop ik de tekening in mijn laars, zo onopvallend mogelijk en kijk daarna naar de leugendetector. Stuward trommelt er even op, laat zijn hand rusten op het blad en wacht. Na een tijdje komen er twee piepjes uit. Ik bekijk het vreemde ding eens hoed. Het is gewoon een doos, een kleine weliswaar, maar er is niks bijzonders aan te zien. Behalve een stukje hooi, dat onder de doos zit. Vreemd. Ik moet het echt in de gaten houden, ergens is het laatste stukje dat mist om dit op te lossen. "Goed. Volgende vraag dan maar. Zal Will naar je op zoek gaan?" Oei, die is lastig. Als ik ja zeg gaan ze op hem letten natuurlijk, maar als ik nee zeg gelooft hij me natuurlijk niet, aangezien ik al gezegd heb dat ik een leerling van hem ben. Ik moet dus een sterk bewijsstuk hebben van dat het niet waar is. "Nee. Zoals jullie waarschijnlijk al wel weten heeft hij mij en die andere, Tony, als leerling. Hij is waarschijnlijk veel te druk met Tony bezig om me te gaan zoeken, aangezien leerling-jagers niet op echte missies mee mogen. Bovendien zal koning Arnaut hem verbieden achter me aan te gaan." zeg ik zo glad mogelijk, zeer overtuigd van mijn mening. Want nogmaals, hier kan ik geen leugen of waarheid op zeggen, alleen dat wat ik denk. Ik kijk nog eens goed naar de leugendetector. Stuward houdt zijn hand precies op het midden van het doosje, maar dat kan ook alleen maar zo lijken. Hij duwt twee keer op het doosje, wat nogal op drukken lijkt. De leugendetector piept twee keer, elke keer net na het drukken van Stuward. Hij doet dus iets waarmee hij het laat piepen. Dit is geen leugendetector, maar een 'het zal wel waarheid of leugen zijn volgens mij'-ding. Stuward hoeft alleen maar te denken denken dat het waar is en het is waar. Ik glimlach. Mijn volgende antwoord moet verassend zijn, waarmee ik ze kan ontmaskeren. "Laatste vraag jagertje, hierna ben je van ons af. Wat denk je dat het doel is van onze kinderroven?" Hij heeft geleerd van mijn wijze gedachtengang, dus vraagt hij nu wat ik denk. Maar ik kan alles denken, letterlijk. Het zal dus altijd de waarheid zijn, omdat ik het denk. Gedachten komen en gaan, en veranderen. Ik grijns. "Ik heb geen idee. Een ding is me wel duidelijk, jullie brengen alle kinderen weer naar een land genaamd Emara. Waar dat ligt weet ik jiet, maar we moeten de zee over, dus denk ik dat het een havenland is, waar waarschijnlijk aan slavenhandel gedaan wordt, anders nemen jullie de kinderen gevangen voor een ritueel ofzo. Jullie buiten ze uit en zorgen ervoor dat ze niet tegen jullie gaan zijn. De kinderen komen daar dus moe en uitgeput aan, dus ik denk niet dat jullie ze willen verkoen, want dan hadden jullie wat aardiger gedaan. Bovendien laten jullie ze van alles geloven, zoals dat leugendetectors bestaan, terwijl het gewoon een doos is waarbij je ergens op moet drukken en dan piept er iets. Dus dan gaat degene die drukt op zijn gevoel af, wat dan de echte leugendetector nutteloos maakt. Je denkt ze te kunnen foppen, terwijl er ook slimmeriken bij zitgen die dat soort dingen uitvogelen, zoals ik. Verder zorgen jullie ervoor dat niemand het kan navertellen dat de kinderen weg zijn, waar natuurlijk wel eens iets door uitlekt en grijze jagers achter jullie aankomen. Daar moeten jullie een verzekering voor hebben, dus is het slim om iemand van hun gevangen te nemen. Een echte grijze jager is te moeilijk, dus moet je een leerling nemen. Hiermee kan ook nog een oude vijand in de hak worden gezet, dus heb je een dubbele winst. Helaas gaan de jagers nu wel achter jullie aan, maar jullie denken dat ook te slim af te zijn door mensen om te kopen en ervoor te zorgen dat niemand ontsnapt. Het hele plan ligt er en is uitgevoerd, wordt het nog steeds. Wat ik denk is dat jullie sukkels zijn met een slim plan." zeg ik grijnsend. Aan de gezichten van Stuward en John te zien is mijn gedachtengang juist. De leugendetector doet niks, omdat Stuward niet drukt. Ik heb dit even vlug in elkaar gezet, maar blijkbaar is het waar. Een ding heb ik nog niet gezegd, maar ik ben niet van plan dat ook nog te zeggen. Ze moeten hiervoor betaald worden, aangezien ik niemand van deze rovers een gelovige vind, maar een huurling. Bovendien konden ze anders geen mensen omkopen, dus moet er ergens geld vandaan komen. John drukt me tegen de muur van de kooi. "Morgen ga jij in een aparte kooi, zodat niemand van de kinderen hier iets van te weten komen kan. Je krijgt aparte taken en mag niemand van de kinderen meer zien. Niemand. Desnoods kom je in mijn tent, zodat ik op je letten kan." Terwijl hij praat komen er spuugklodders op mijn gezicht. Ik blijf grijnsen, wat denk ik niet goed is. "Wat aardig van je. Drinken we dan meteen een kopje thee zodat ik meer plannen van je te weten komen kan? In je tent kan ik juist meer te weten komen sukkel. Bovendien heeft het geen zin om mij op te sluiten, want de kinderen komen er toch achter. Er zitten slimmeriken tussen, weet je nog?" bijt ik terug. John laat me nogal ruw op de vloer vallen. "Dan doden we je." Hij beent de kooi uit. Stuward pakt vlug de doos en rent achter hem aan. Fijn om te weten, dat je dood gaat. Ik moet de plannen aan iemand doorspelen, maar wie? Ik kijk naar de slapende Hanna. Ik weet wel wie.

POV Tony
Ik schrik wakker. Het is nog donker, maar toch staat Will naast mijn bed. Hij tikte zachtjes op mijn been. "We gaan. Iemand is erachter gekomen dat we hier zitten. Halt moet ook verhuizen, die is dus al weg. Wij moeten nu vertrekken, anders is het te laat." Iemand weet dat we hier zitten? Wie? Ik kleed me aan en pak al mijn spullen in. Zachtjes zadel ik Bellado en bind mijn spullen op Danser's rug vast. Straks vraag ik wel hoe Will dat wist en wie het dan was. Eerst moeten we weggaan. Stilletjes, in het donker van de nacht sluipen we weg. Ik gaap een keer. Ik kan niet echt iets zien, maar gelukkig kan degene die onze schuilplaats wist ons dan ook niet zien. Bovendien raken onze ogen meer gewend aan de duisternis, en kunnen we meer onderscheiden. We glippen weg, over een zandpad door het bos. Ik heb echt wat koffie nodig.