De grijze jaagster, Boek 1: Emara

Hoofdstuk 38

POV Tony
Ik kon haar nergens vinden toen ik eenmaal binnen was. Will en ik splitsten ons op en nu ben ik een soort van verdwaald tussen alle mensen. Een beetje hulpeloos zoekend loop ik de zaal door. Will kan ik niet vinden, ik dacht Lucinda en Claires te hebben gezien die boos naar een jongen keken die met Jenny zat te praten, maar dat is vast allemaal schijn. Die zijn hier niet. Ik stond even stil om goed om me heen te kijken tot ik een heel bekende stem hoorde. "TOTO!" Ik draai me om en kan me net schrap zetten voor het meisje dat bovenop me springt. Ik val op mijn achterste, met haar bovenop me. "Sil!" roep ik gelukkig. Gelukkiger dan dit kan ik niet zijn. Ze zag er prachtig uit. Haar haar was ingevlochten en er zat een zilveren tiara in, ze droeg een donkerblauwe jurk met zilveren versieringen en een zilverkleurig vestje. Om haar nek hing een ketting met een 'S' eraan. "Sil! Ik..." Blozend gaat ze van me af en helpt me overeind. Een tijdje staan we daar, ieder blozend een andere kant op kijkend. "Je ziet er leuk uit." zeg ik verlegen. Silferina glimlacht. "Bedankt." "Wat doe jij hier eigenlijk?" Sil bijt op haar lip. "Ik ben de prinses hier. Toen ik ontsnapte uit de handsen van de kinderrovers kwam ik hier en herkenden ze me. Ik vind het zelf nog een beetje raar, maar dit feest is ter ere van mijn terugkomst." O. Dat komt onverwachts. Het blijft erven stil. "Gefeliciteerd." "Dankje." Het blijft weer even stil. Blozend kijken we een andere kant op. "Mag je je jagersopleiding nog wel afmaken?" Sil blijft even stil. "Ja, maar alleen als ik in mijn vrije tijd naar huis ga en contact onderhoud met mijn ouders." Pfjiew. Gelukkig mag ze dat afmaken. Ik glimlach naar haar. De muziek begint langzaam te spelen en de eerste koppels gaan de vloer op. Ik zie Jenny met een andere jongen dansen, Madelyn met een man met een koksmuts op praten en kijk naar Silferina, dire Jenny en jongen glimlachend observeert. "Die worden een koppel. Het is mijn tweelingbroer, Goldur. Die zou misschien meegaan naar Araluen om de ridderopleiding te volgen. Ik vind het een leuk stelletje, jij?" Ik knik. Eigenlijk durf ik het niet te vragen, maar ik zou graag met Sil willen dansen. "Sil?" Ze kijkt me nieuwsgierig aan. "Wil je... Euh.. Dansen?" vraag ik hakkelend. Ze glimlacht en maakt een buiginkje. "Ja hoor." Opgelucht neem ik haar aan mijn hand mee en ga de dansvloer op. Tijdens het dansen kletsten we over onze belevenissen in de tijd dat we gescheiden waren geweest. Ik ben blij dat dat nu niet meer het geval is, ik weet niet wat ik dan nog zou moeten. Als het lied af is gelopen klapt iedereen voor de spelers en het mooie lied en gaat weer verder met eten of opnieuw dansen, terwijl de pianist het volgende nummer inzet. Silferina trekt me mee, alleen weet ik niet waarheen. Ze tikt haar tweelingbroer op zijn schouder en fluistert iets in zijn oor. Hij observeert me, grijnst en knikt, waarna hij verder ging met zijn gesprek met Jenny, die naar me glimlacht. Dan trekt Sil me mee het paleis zelf in. Na een hele tijd lopen komen we bij een kamer aan, waar Sil naar binnen gaat. "Ik dacht, misschien kan je even van kleren wisselen. Je broek is gescheurt." Ik kijk verbaasd naar het gat bij mijn knie die Silferina aanwees. "Dus vroeg ik Goldur of jij zijn kleren even mocht lenen. Hij vond het goed." Fijn. Eigenlijk schaam ik me een beetje voor het feit dat mijn broek scheurde. Silferina gooit een nieuwe broek met een paar andere kledingstukken naar me toe, loopt de kamer uit en beveelt me om te kleden. Als ik omgekleed ben kom ik weer naar buiten en zie dat Goldur er ook bij is komen staan, samen met Jenny. "Het staat je goed." zegt hij. Jenny steekt haar duimen naar me op. Silferina glimlacht. "Dat wilde ik even zeker weten. Je mag ze houden als je wil." biedt Goldur aan. Ik schud mijn hoofd. "Bedankt voor het aanbod. Het hoeft niet." Goldur haalt zijn schouders op. "Mij best. Ik wilde ook even vragen of jullie misschien ook mee wilden naar onze geheime grot." "Hebben we een geheime grot?" vraagt Sil verbaasd. "Ja die hebben we. Nouja, als kind. Daar herinner je je natuurlijk niks meer van." Dat laatste klonk een beetje teleurgestelt. Ik leg een hand op Goldurs schouder. "Tuurlijk gaan we met je mee. Bovendien is Silferina niet de enige die niks meer weet. Ik weet ook niks meer, maar dan ook helemaal niks. Silferina herinnerde zich soms flarden, ik niet. We kunnen er niks aan doen." Goldur glimlacht dankbaar naar me. "Kom maar mee dan." We volgen hem.

POV Silferina
De grot was prachtig. Er hingen veel planten die een opening vormden om in de grot te komen. In de grot was de grond van gras en steen, met prachtige bloemen. Grote stalactieten toverden deze plek om tot een sprookjesachtige plek. "Het is hier prachtig." zeg ik. Jenny knikt, Goldur glimlacht en Tony raakte een van de stalactieten aan. "Ja." zegt hij ademloos. Jenny en Goldur liepen hand in hand verder de grot in, terwijl ik en Tony ons bleven verwonderen over de plek. Ik wilde een van de stalactieten beter bekijken en liep dus naar achteren, waardoor ik tegen Tony aan botste. "Sorry." zeggen we tegelijkertijd. Blozend kijken we naar de grond. Dan haalt Tony iets uit zijn zak. "Ik had nog iets voor je, iets wat ik wilde geven als ik je gevonden had. Ik heb het zelf gemaakt." Hij legt een prachtige armband in mijn hand. Hij is helemaal gevlochten van hout, met kleine bedeltjes eraan. Het zijn er vier, een galopperend paard, een prachtig versierd zwaardje en twee kleine roze schelpjes. Ik bloos opnieuw. "Hij is prachtig. Je moet armbandenmaker worden." "Dat zei Will ook al. Eigenlijk wilde is hem geven met de boog geven, maar op een feest een boog meenemen..." Ik lach. "Dat is inderdaad niet zo verstandig." Ik doe de armband om en kijk er nog eens naar. "Hij is echt heel mooi. Bedankt." Het blijft even stil. Toen gebeurd er iets magisch. Tony legde zijn armen om mijn middel en keek me blozend aan. Ik bloosde ook, maar snapte waar hij heen wilde. Hij drukte zijn lippen op de mijne, zachtjes en teder. Dit moment had eeuwen mogen duren van mij, maar hij hield helaas al snel op. Tony ging weer weg en ik merkte dat ik mijn ogen gesloten had. Blozend kijken we elkaar aan. Dan druk ik mijn lippen op de zijne en gebeurt het opnieuw. Toen ook dat moment af was gelopen liepen we hand in hand naar een steen die dienst kon doen als bank en gingen zitten, met onze hoofden tegen elkaar aan. Volgens mij is het nu officieel 'aan'. Ik ben er wel tevreden mee. We bleven de hele tijd zo zitten, genietend van elkaars aanwezigheid. Na een tijdje begon ik me heel moe te voelen. Ik viel in slaap, met een schaapachtige grijns op mijn gezicht en mijn hoofd in de wolken. Dit was het mooiste moment van mijn hele leven.