De grijze jaagster, Boek 1: Emara

Hoofdstuk 22

POV Silferina
Ik kijk weer door de scheur naar buiten. Alweer een dag voorbij, en nog steeds heeft die John Ruhl me niet verrmoord. Gister zat ik de hele dag te wachten, maar er kwam niks van. Hij blufte, maar daar moet ik wel voor uitkijken. Als hij een keer niet bluft en ik wel denk dat hij dat doet ga ik dood. Lapis komt tegen me aanliggen. Ik aai over haar hoofd, denkend aan de toekomst die we krijgen gaan. We gaan gebruikt worden voor een ritueel, waar we niks van af weten. De kinderen mogen het niet eens weten, en sommige kleintjes weten niet eens dan ze gevangen zijn genomen door deze stommeriken. Kan niemand andere mensen laten waar en wie ze zijn? Geen diefstal, geen moord, geen ontvoeringen... Lijkt ke prima. Helaas kan het niet, anders was deze situatie wek anders geweest. Ik kijk weer door de scheur naar buiten. Morgen moeten wij een hele dag lopen, en ik weet niet of Lapis dat vol houden kan. Ze hield het de eerste keer al niet vol, dus waarom nu wel? Je kunt beter van het ergste uitgaan. Ik kan haar dragen, wat daar ook de consequenties van zijn. Ja, dat doe ik. Ik zucht. Was Tony maar hier, die bedacht een superplan om te ontsnappen waar geen doden of gewonden bij vielen. Hij is zeg maar de bedenker. Bovendien kon hij tijdens het buiten lopen de rovers afluisteren, hij is supergoed in sluipen en niet opgemerkt worden. Ik mis hem, en Will ook. Er verschijnt een gebouw voor de scheur. We zijn er, in de haven. Nu gaan we naar Emara, en zie ik Will en Toto nooit meer terug. Waarschijnlijk. Ik hoop dat Anna, Stan en Hester veilig zijn, en het liefst zelfs Will en Tony bereikt hebben. Ze wisten waarschijnlijk niet waar we heengingen, maar kunnen een heleboel vertellen over de rovers. Dat kan nog wel eens handig zijn voor ze.

POV Tony
Anna vertelt nog wat verder. Will luistert aandachtig, maar ik niet. Ik kijk naar Hester en Stan, die een of ander spelletje spelen, soms even opkijken en meepraten over de ervaringen. Hester luistert nu naar het verhaal van Anna. Ik ben in gedachten verzonken, denkend aan Silferina. Hoe zou ze het nu hebben? Denkt ze vaak aan ons? "Ja! Het was echt zo boem! En de rover lag op de grond." gilt Hester enthousiast. Ik kijk verward op. Will glimlacht, Anna kijkt Hester boos aan en Hester gaat helemaal op in haar verhaal. "Toen de ander haar wilde pakken sloeg ze hem zo neer. Ze noemden haar dom, en toen werd ze een beetje boos. Maar toen die stomme baas kwam met een mes leek ze een beetje te aarzelen. Die stomme baas gaf Silferina zo een snee in haar wang, terwijl ze zei dat ze zichzelf alleen maar verdedigde. Daarna trapten die sukkels haar nog een paar keer, die rovers die ze had neergeslagen. Ze vocht even terug, maar toen er een hele grote snee in haar arm zat raakte ze bewusteloos. Toen gingen de boze rovers weg en lieten haar met rust, maar ze hielden haar wel nog steeds in de gaten." eindigt Hester haar verhaal. Ze staart met een bewonderende blik voor zich uit. Ik kan het amper geloven. Silferina kwam een soort van op voor die kinderen. Ik glimlach. Typisch Sil. Helaas raakte ze gewond, maar als ik Anna moet geloven heeft ze dat wel overleefd. "Silferina verdedigde zich ook, ze kreeg eerst klappen van Stuward. Toen hij haar dom noemde en haar weer een klap geven wou hield ze zijn arm tegen en de rest van het verhaal heeft Hester even vlug verteld." Anna kijkt Hester een beetje boos aan. Hester steekt haar tong uit en gaat weer met Stan spelen. "Dat was omdat ze Stan hielp met zijn enkel. Ze werd een dag later weer wakker. Hanna was overbezorgd en stortte zich huilend in haar armen. Die dag hield ze zich rustig, maar een dag later zag ze een klein kind vallen, omdat het nieuwe loop-rooster te zwaar voor haar was. Ze draaide helemaal door en beukte de deur open, daardoor zijn we ontsnapt. Ze had het kindje ook nog even binnen gehaald en verzorgt haar nu, denk ik." Anna zucht. "De rovers zijn streng tegen ons, mishandelen ons en brengen zelfs kinderen tot de dood. Dat is allemaal heel erg en alles, maar wat ik niet snap is waarom. Waarom mishandel je kinderen die je wil verkopen? Als je aanneemt dat het slavenhandelaren zijn dan." Ik knik. "Als ze dat zijn. Het kan ook zijn dat ze alleen een aantal kinderen mee moeten nemen, en de rest daarna verkopen. Dan maakt het niet zo heel veel uit hoe je ze behandeld, als je maar het aantal dat je mee moet nemen heel houdt. En wat de opdrachtgever met ze doen wil weten we niet, maar dat kunnen verschrikkelijke dingen zijn." Will knikt. "Klopt, maar dan zijn we wel een stap verder. De opdrachtgever woont waarschijnlijk in Emara, een land waar niks over bekend is, behalve dat de mensen de namen van edelgesteente hebben en dat ze in edelgesteente handelen. Meer niet. Ze kunnen daar dus gebruikt worden voor in een mijn, maar ook voor een ritueel, want we weten niet welke geloven ze daar hebben." Ik schrik. Ik zie het al helemaal voor me, allemaal kinderen in een mijn. Of op een of andere offerplaat. Silferina ook. Silferina ook! "We moeten ze stoppen!" roep ik. Will knikt. "Al helemaal omdat ze dit niet mogen doen met onze burgers. We pakken de paarden en gaan er meteen weer vandoor." Hij draait zich even naar Anna, Hester en Stan om. "Jullie gaan naar kasteel Redmont met de brief. Daar zijn jullie veilig en dan weten zij wat we doen gaan." Anna knikt. "Veel succes." zegt ze. Ik en Will knikken. "Jullie ook." zeg ik. "Gaan jullie de rovers oppakken?" vraagt Stan. "Of vermoorden?" vraagt Hester strijdlustig. Ik lach. "Misschien een paar, maar we moeten ze wel oppakken en Silferina bevrijden, samen met alle amdere kinderen." Ik en Will zwaaien nog even een keer en draven weg. Anna, Hester en Stan blijven staan en zwaaien ons uit. Ik hoop dat ze veilig in kasteel Redmont aankomen.