"Hislerini bırak yolunu bulsun, sen kötü günlerin en sonusun. Yatağım geceme dar gelir oldu, uzatma artık gel ne olursun."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aynı günün devamı, İpar'ın bakış açısından;
Yatakta rahat bir pozisyon alırken Nova'ya doğru döndüm. Yattığım yatak bugüne kadar yattığım yatak değildi sanki. Öyle rahattı ki...Şu an hissettiklerimi daha önce hissettiğimi hatırlamıyordum. Göz göze geldiğimizde gülümsedim, yakınında olmak bana iyi geliyordu. Yastığını benim yastığıma daha fazla yaklaştırdı.
Ellerim saçlarına uzandı. Günden güne uzuyorlardı. Parmaklarım saçlarının arasında yavaş yavaş dolaşıyordu. Bütün yüklerimi bırakmışım, bir sonsuzluğun içerisinde içimdeki huzur ile birlikte salınıyormuşum gibi hissediyordum. Tek bildiğim şu andı. Biz vardık, üzerimizden atmamız gereken hiçbir ağırlık yoktu.
"Bir şey söyleyeceğim," Dedim sessizce. "Hm?" Elleri ellerime uzanmıştı. Parmaklarımla oynuyordu. Parmak uçlarıma dokundu, ardından parmakları avuç içime kaydı. Orada daireler çizdi. Bu beni gülümsetti. Ellerimle oynamasını seviyordum. Derin bir nefes aldım.
Bir şeyleri gizlemek her zaman içimi huzursuz etmişti. Yanlış bir şey yapmıyorduk, ne diye saklayacaktık ki hislerimizi? Eninde sonunda bizi bunun bulacağını biliyordum. Nova ise zor bir yoldan öğrenmişti bunu. Şimdi her şeyin açık olması beni rahatlatıyordu.
Toprak'ın tepkisi üzerimizde hasarlar bırakmış olsa da zamanla halledebilirdik. Çünkü bu, bizim elimizden gelen bir şeydi. Bizim kontrol edebileceğimiz bir durumdu. Ne yapacağımıza biz karar verebilirdik. Hislerimizi gizlemek öyle değildi, içimde yük oluyordu. Sanki toplum tarafından yaratılan baskı yetmiyormuş gibi bir de kendi içimde kendi varlığımı hiçe sayıyormuşum gibi hissediyordum. Bu sebeple elimden geldiğince engel olmaya çalışıyordum buna.
Bizden öğrenmesini tercih ederdim elbette fakat geldiğimiz noktada biz söylemiş olsak dahi tepkisi değişmeyecekti. Bunu görmüş olduğumdan ondan bir şeyleri gizlemiş olmanın sıkıntısını hissetmiyordum. Elbette her şeyin daha farklı olmasını isterdim, bizi dinlemesini ve anlamasını. Bana güvenmesini. Fakat o bunu tercih etmiyorsa, yapabileceğim bir şey yoktu.
Bu konuya bu kadar takılmamın sebebi hissettiklerim ve kabullendiğim kimliğim uğruna ailemi kaybetmiş olmaktı. O insanlar gözümde birer yabancıya dönüşmüştü fakat her şey mantık çerçevesinde ilerlemiyordu. Gölgede kalmış hislerimi ne yapacaktım? Bütün bunlarla baş edebilmişken ve hayatta sahip olduğum her şeyi kaybedip yeni bir hayata başlayabilmişken yeniden kabul görmemişliğin içimdeki yıkımını istemiyordum. İçimde bir şeyler daha farklıydı. Daha...Soğuk.
