The Skate Girl

Hoofdstuk 1

{ Dewi }

Mama en mijn broer Aaron en ik zijn onderweg naar ons nieuwe huis. Ik moet mijn vrienden achterlaten. Mijn skateclubje ga ik vooral heel erg missen.

'Aaron en Dewi, zullen we een stop nemen? Ik moet plassen,' zegt mama.

'Nee, ik wil geen stop. Ik wil terug naar ons echte huis! Hoe kun je in zo'n kut stad nou een baan vinden?' zeg ik boos. 'Je denkt ook altijd aan jezelf.'

'Hè, hoe komen jullie anders aan kleding, eten, etc? Dat komt echt niet van zelf, dus ik denk niet aan mezelf, Dewi. En ik weet dat je niet snel vrienden maakt, maar het komt goed,' zegt mama.

Ik knik en loop met Aaron naar buiten. Ik pak mijn skateboard uit de kofferbak en ik skate even rond.

'Dewi!' schreeuwt mama. 'Terug komen, ik schaam me kapot. Leg die skateboard maar in de kofferbak.'

'Dacht het even niet! Skate is mijn leven, of je dat nou leuk vind of niet,' snauw ik. Al vanaf groep 3 vond ik skateboarden geweldig. In klas 1 kreeg ik jongens als vrienden. Iedereen vond het raar, maar ik voelde me er goed bij. Geen gepraat over make-up, of geroddel. Daar kan ik dus echt niet tegen.

'Zo'n toon praat je niet tegen mij! Inleveren die skateboard,' zegt mama fel. Ze loopt naar me toe en pakt mijn skateboard af. Aaron komt niet meer bij.

'Wat nou? Ik zal niet raar opkijken als jij ineens make-up op hebt,' lach ik naar Aaron. Aaron is echt een dikke player, hij heeft elke week wel een ander. Hij is enorm populair op mijn oude school. Iedereen vond het jammer dat hij wegging, vooral de meisjes.

'Make-up? Ik ben geen homo, hoor,' moppert Aaron. 'Jij bent de gene die zich als een jongen gedraagt.'

'Helemaal niet! Als je van skate houd betekend het niet gelijk dat je een jongen bent, hoor? En trouwens, jij bent een dikke player,' zeg ik boos. Aaron moet me altijd belachelijk maken. Toen ik met mijn beste vriend Max naar de aula liep, had hij een briefje op mijn rug geplakt met "loser" erop. Ik had het niet eens gezien, en Max ook niet. Iedereen lachte zich kapot, behalve wij.

'Hou eens op met ruzie maken, jullie twee,' zeurt mama. 'Wees blij dat we verhuizen.'

'Blij? Ik vind dit een nachtmerrie. Ik mis Max nu al, en mijn skateclubje. Dat word nooit meer het zelfde,' mopper ik.

'Ik was net zo populair op school, moeten we verhuizen,' moppert Aaron.

'Zie je mama, je wilt ons toch niet ongelukkig zien? Dus kom op, waar wachten we nog op! Gaan met die banaan naar Groningen,' zeg ik enthousiast.

'Hou eens op, ik vindt dit echt niet meer leuk. We gaan veder naar Breda, kom,' Mama staat op en gaat weer achter het stuur zitten. Aaron en ik gaan weer achterin zitten. Zuchtend plof ik neer op de stoel. Waarom moeten we persè verhuizen? Ik mis Max zo erg. Ik zag aan hem dat hij het ook heel moeilijk vond om mij te missen. We zeiden alles tegen elkaar, ik kende alle geheimen van Max en hij die van mij. We lachte om de domste dingen, hij voelde als een broer. Een broer die ik altijd al wilde.

'We zijn er!' juicht mama. 'Kom, we pakken alles uit,' Zuchtend pak ik mijn koffers en loop ik naar mijn nieuwe kamer. Best een grote kamer, maar dat boeit me niks. Het enigste wat me boeit is dat ik terug naar Groningen wil. Ik wil bij Max wonen, maar die optie is er niet. Max woont bij zijn vader en die vader mag mij niet. Geen idee waarom, maar Max zegt altijd dat hij niet van bezoek houd. Dus we spraken altijd mij thuis af. Niet dat ik dat erg vond, maar ik wilde weten waarom hij me niet mag. Dat kom ik nu nooit meer te weten.

'Sorry van vanmiddag, hier heb je je skateboard terug,' zegt mama en ze legt mijn skateboard op de grond. 'Waar denk je aan?'

'Aan Max,' mompel ik. 'Ik mis hem zo erg, hij voelde als een broer voor me.'