The Skate Girl

Hoofdstuk 15

{ Dewi }

Het is een week later. Ik had vorige week aan Daan beloofd om na te denken. Ik ben er nu zeker uit en ik heb hem geappt dat we vanavond wel kunnen Skypen. Ik heb die 2 brieven nog niet gelezen omdat me dat alleen maar in de weg zette. Ik ga er nu 1 lezen. Ik open hem langzaam.

'Hey Dewi, ik wil je even laten weten dat ik nu weg ben. Dat weet je wel hoop ik. Ik denk ook niet dat ik ooit nog terug kom, alleen als jij me vergeeft. Nu wil ik je niet dwingen enzo, ik wil je er goed over laten nadenken. Maar ik hoop dat je kan onthouden dat ik altijd van jou wat erook gebeurd. Ik ben trots dat ik kan zeggen dat jij mijn vriendin bent geweest. Ik ben trots dat ik jou heb gekend. Je bent zo ontzettend speciaal voor me en dat moet je ook nooit vergeten! Ik zou willen dat ik alles kon terug draaien en ik Anouk nooit gekend had. Maar helaas is het wel gebeurd. En ik moet je nog 1 ding vertellen. Toen je net verhuisd was terug naar Groningen, kwam ik Anouk tegen en ze zoende me. Ik ging erin mee om te kijken of ik ook nog gevoelens voor haar had. Dat had ik niet, ik voelde me eerder heel vies. Het spijt me dat ik dit nu pas vertel maar het stelde ook niet zoveel voor. Jij bent de enigste van wie ik hou, echt waar. Anouk is ook teveel veranderd in een bitch. Maar genoeg gepraat over dat kind, deze brief is voor jou dus moet het wel over jou gaan. Ik weet dat je geen leuke jeugd hebt gehad en het spijt me dan ook zo ontzettend dat ik dit ook verpest heb. Maar ik hou wel ontzettend veel van je ookal zeg ik dat nu al enorm vaak. Dewi, je bent altijd mijn nummer 1 en ik geloof in ons. Als jij dat ook doet, ben ik heel blij. I love you xxx Daan.'

Daan heeft dus nog een keer gelogen. Nee, hij heeft iets voor zich gehouden. Dat is niet liegen. Ah, ik kan er echt niet tegen als mensen iets niet zeggen terwel jij het recht erop hebt om te weten. Nouja, ik wilde het ook al niet meer aanmaken met Daan. Dat had ik al bedacht. Er is te veel gebeurd tussen ons en dat geeft me geen fijn gevoel. Het is wel zielig voor hem, maar de waarheid is hard.

'En?' vraagt mama die in de deuropening staat.

'Wat?' vraag ik geïrriteerd.

'Of je hem nog een kans geeft.' Ik sla mijn ogen neer.

'Nee.' zeg ik met moeite. Daan blijft mijn eerste vriendje en ik vind hem heel lief enzo, maar ik kan het niet. Ik heb meer tijd nodig en misschien lukt het dan.

'Wat jammer. Jullie waren zo schattig.' Ik knik.

'Hoe gaat het eigenlijk tussen jou en Hans?' vraag ik om van onderwerp te veranderen.

'Ja goed. Hij is heel lief en leuk.'

'Mooizo.' zeg ik kortaf terug.

'Daan gaat je straks iets heel leuks vertellen op Skype.' zegt mama.

'Ten eerste, hoe weet jij dat nou weer? Ten tweede, waar bemoei jij je mee? En ten derde, hoe weet jij dat wij gaan Skypen?'

'Ten eerste, zijn vader heeft mij gebeld en het me verteld. Ten tweede, ik ben je moeder, ik mag me daar mee bemoeiden. En ten derde, dat zei de vader via de telefoon.' Ik knik.

'Hoe laat gaan jullie?' vraagt mam.

'Eh, over 10 minuten.'

'Ben je zenuwachtig?' Ik knik. Mama knikt en loopt mijn kamer uit. Ik zucht en start alvast mijn laptop op. Als mama zegt dat het leuk is, dan vind ik dat sowieso stom. Dat is altijd zo.

Daan belt me. Ik voel de zenuwen opkomen en neem op.

'Hey.' zegt hij.

'Hoi.' zeg ik terug. Hier heb ik dus echt geen zin in. Ongemakkelijke gesprekken.

'Hoe gaat het?'

'Daan, hier heb ik geen zin in. Je doet net alsof er niks is gebeurd.'

'Ik wilde alleen weten hoe het met je ging.'

'Dat is lief, maar het gaat prima.'

'Heb je eral over na gedacht?' Ik knik.

'Ik wil meer tijd. Je bent echt bijzonder voor me en ik voel nog heel veel voor je, maar hoe ik erachter kwam en ik heb net je brief gelezen dat je gezoend hebt met Anouk, vind ik wel belangrijker.'

Daan knikt teleurgesteld. Het is ook wel jammer voor hem, maar wat hij tegen mij heeft gedaan is ook niet leuk.

'Sorry dat ik dat allemaal heb gedaan. Ik ben ook een klootzak, dat mag je best zeggen en vinden.' Ik knik.

'Ik moet gaan.'

'Wacht! Ik moet je nog iets vertellen.' Ohja, dat is waar ook.

'Ik ga met mijn vader en stiefmoeder naar Groningen toe verhuizen. Mijn vader had daar al een tijdje een oogje op een vila, en raad eens? Het is een straat veder op!' Ik wil wel blij zijn, maar dat kan ik niet. Ik heb tijd nodig om hem te vergeten en straks zie ik hem elke dag.

'Oké leuk wanneer ga je?'

'Over 6 weken. Het moet nog verbouwd worden.' Ik knik en dan hang ik op. En dat noemt mama leuk nieuws? Ik vind het verschrikkelijk! Hoe moet ik nu niet aan hem denken als hij elke dag op mijn school rond loopt? Dit moet ik Max vertellen!

'Max! Daan komt een straat veder op wonen, dus bij jou in de straat! Erg hé? Ah, en mijn moeder vond dit 'leuk' nieuws. Verschrikkelijk!' stuur ik naar hem.

Ik heb totaal geen zin in als hij ineens rond loopt op mijn school. Dan schaam ik me kapot. Hij moet het zelf maar weten naast wie hij gaat zitten. Als hij maar niet bij mij in de klas komt.

'Stertke, we kunnen hem wel aan :)' stuurt Max terug.

'Was het leuk?' vraagt mama als ik beneden kom. Ik schud mijn hoofd.

'Hij gaat hier wonen.' mompel ik.

'Is dat niet leuk? Nu kunnen jullie rustig aan jullie relatie opbouwen.'

'Ik zei net dat ik meer tijd nodig heb.' mompel ik.

'Ach, jullie zien wel hoe het gaat.' Nee dat zien we niet! Ik wil hem niet zien!

'Nee mam, ik haat hem, hij heeft mijn hart gebroken! Dat komt nooit meer goed!'

'Je overdrijft..'

'Goed. Ik ga hier wel weg. Doei' Ik pak mijn tas en skateboard en skate naar Max zijn huis.

Ik zit op zijn kamer op hem te wachten. De vader zei dat hij nog bij Astrid was. Astrid! Het was toch uit tussen hun? Nouja, dat hoop ik dan.

Max komt binnen wandelen met een blij gezicht.

'Wat doe jij hier?' vraagt Max als hij me ziet.

'Ik heb ruzie met mijn moeder en wilde met je praten. Maar waarom was jij bij Astrid?'

'Oh ze wilde het weer goed maken.'

'Wat? En dat wilde jij ook?'

'Ja ik vind haar nog steeds heel leuk.'

'Max? Ze is een barbiepop die houd van populariteit! Wees eens jezelf, en maak het met haar uit. Ik weet zeker dat ze je ooit voor schut gaat zetten!'

'Hou eens op, Dewi! Je bent gewoon jaloers dat ik nu minder tijd voor jou heb! Rot gewoon op.' Ik knik en pak mijn spullen en dan ren ik naar beneden. Waar moet ik nu heen? Ik kan helemaal nergens meer heen. Dan ga ik wel slapen onder een brug, of op een bankje. Ik zie het wel.