The Skate Girl

Hoofdstuk 22

{ Daan }

Ik ben me dood geschrokken! Dewi is bewusteloos en onderweg naar het ziekenhuis. Van school mocht er maar 1 iemand mee en dat was Max. Maar ik was er helemaal niet bij toen het gebeurde. Ik weet geen eens hoe het is gebeurd. Alleen Max weet het, maar dat wilde hij niet vertellen.

'Daan,' zegt de conciërge en die legt zijn hand op mijn schouder. 'Het komt wel goed met haar. Ga maar snel naar de les.' Ik knik en ren naar het lokaal.

Ik ga weer naast Bram zitten. Hij is best wel aardig. Alleen ik zou nu veel liever bij Dewi willen zijn. Misschien is het allemaal wel mijn schuld. Ik had dat ook gewoon niet in de klas moeten vertellen. Anders was dit nooit gebeurd!

De schooldag is voorbij. Het was de langste schooldag van mijn leven. Maar ik ga nu niet zeuren, ik ga snel fietsen naar het ziekenhuis!

{ Dewi }

Langzaam doe ik mijn ogen open. Alles is wit en Max hangt boven me. Wat is dit? Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Max kijkt me aan en geeft me een kus op mijn wang.

'Je bent wakker.' zegt hij entoshaist.

'W-wat is er gebeurd?' vraag ik stotterend. Dit is echt apart.

'Het spijt me zo, Dewi. Ik heb verteld dat ik verliefd op je was en toen viel je flauw. Je ligt nu in het ziekenhuis, maar je hebt echt een harde klap gehad.' Nu herinner ik het me weer. Max zei inderdaad dat hij verliefd op me was, terwel ik het net had uitgemaakt met Daan. Het overviel me.

'Het geeft niet, het komt wel goed met me.' mompel ik. Het is zijn schuld niet.

'Ja het geeft wel. Je ligt hier nu, en misschien heb je wel iets gebroken of nog erger alleen maar omdat ik verliefd op je ben.' mompelt Max.

'Je kan er niks aandoen, oké? Max, ik hou van je ookal ben je verliefd op me.'

'Houden van echt liefde of vriendschappelijk?' vraagt hij. Ik voel niks voor hem. Maar ik vind het zo zielig voor hem. Zijn vader heeft longkanker en ik wijs hem af. Misschien verpest dat onze vriendschap wel.

'Max kijk, ik vind je een hele leuke jongen maar ik ben niet verliefd op je. Ik vind het enorm zielig voor je dat je vader longkanker heeft, en ik je nu afwijs. Maar ik wil onze vriendschap niet verpesten.'

'Ik begrijp het. Dan ga ik maar weer eens naar de les..' Ik kan niks meer terug zeggen want hij is al weg. Wat heb ik gedaan? Straks wil hij me nooit meer zien. Maar voor mij is het ook apart om bevriend te zijn met iemand die verliefd op je is.

De zuster komt binnen gewandeld. Ik ben benieuwd wat ze te zeggen heeft.

'Hoe gaat het nu met je?' vraagt ze vriendelijk. Ik bekijk haar langzaam.

'Goed. Heb alleen nog last van mijn hoofd.' antwoord ik.

'We zullen er verband om heen doen. Maar we moeten nog controle doen want misschien heb je wel wat gebroken' Ik knik begripvol en ze loopt de kamer uit. Al snel zie ik mama binnen lopen.

'Lieverd! Ik maak me zo zorgen om je! Wat is er gebeurd?' Ik zucht. Ik ga het mama echt niet vertellen, hoor. Dan krijg ik nog meer gezeik en daar heb ik geen zin in.

'Weet ik niet meer zo goed.' lieg ik.

'Nah, dat is wel vreemd. Ik vraag de doktoren wel. Kan ik nog iets voor je doen?' Ik schud mijn hoofd en ze verlaat de kamer. Opeens komt Daan gehaast binnen lopen. Nee, hier heb ik al helemaal geen zin in. Ik doe alsof ik slaap en ik hoop dat hij weg loopt.

'Dewi?' hoor ik hem zeggen. Ik houd mijn ogen dicht en doe dat ik slaap.

'Dewi, ik wil even zeggen dat dit allemaal mijn schuld is en dat het me spijt. Ik weet dat het nooit meer iets tussen ons word maar ik hou van je. Enorm veel. Ik hoop dat we gewoon vrienden kunnen blijven. Sorry dat ik je in de klas voorschut zette, dat was nooit mijn bedoeling geweest. Ik hou van je, Dewi. Je bent de mooiste meisje op de wereld en je kan super goed skaten.' Ik doe mijn ogen open en kijk hem aan.

'Dewi! Je bent wakker!' zegt Daan entoshaist.

'Was ik al die tijd al maar ik deed alsof omdat ik jou niet wilde zien.' mompel ik.

'Oh, maar heb je gehoord wat ik zei?' Ik knik.

'Ja. Heel lief van je' antwoord ik.

'Dewi het spijt me zo.' Hij slaat zijn ogen neer en daarna kijkt hij naar mij. Zijn haren zitten helemaal door de war en dat vond ik altijd zo leuk bij hem staan. Nog steeds.

'Daan. Kom even naast me zitten.' zeg ik tegen hem. Hij knikt en gaat naast me zitten.

'Je hebt niks verkeerds gedaan. Ik schrok en daarom viel ik flauw. Ik schrok, omdat Max vertelde dat hij verliefd op me was en hij die roddel had verspreid.' Daan zijn mond valt open.

'Serieus? Dus we zijn voor niks uitelkaar.' moppert hij.

'Jawel. Je vertrouwde me niet.'

'Tuurlijk wel. Maar ik wilde het gewoon weten. Ik geloofde die roddel helemaal niet. Maar misschien hield je wel iets achter je, net als ik had.'

'Natuurlijk zou ik dat niet doen. Maar laat ook maar. Ik vind het gewoon erg dat Max die roddel heeft verspreid. Dat hij verliefd op me is, daar kan ik nog wel mee leven. Maar door die roddel zijn wij uitelkaar gegaan.' Daan knikt.

'Ik voel nog steeds heel veel voor je.'

'Ik ook voor jou.' zeg ik. Daan en ik hebben al zoveel ruzie's gehad. Ik ben er wel klaar mee. En meestal ging het om niets.

'Wil jij nog wel verkering?' vraagt Daan aan mij. Ik haal mijn schouders op. Ik ben bang dat ik weer word uit gelachen doordat hij me voorschut heeft gezet. Maar dat maakt me opzich niet uit ofzo. Alleen er is zoveel tussen ons gebeurd. Ik weet niet of ik dat nog wel aankan.

'Ik wil je wel een kans geven, maar als we op school gewoon niks doen en gewoon als vrienden lijken vind ik het goed. We zeggen ook niks tegen Max of wie dan ook.'

'Ja dat vind ik een goed idee.' Daan slaat een arm om me heen en mijn hoofd rust op zijn borst. Dit heb ik echt gemist. Al die stomme ruzie's ook. Nu gaat er goed komen. Dat weet ik zeker.