The Skate Girl

Hoofdstuk 27

{ Dewi }

Ik heb alles ingepakt en Max en ik zijn lopend en ik skatend naar opa en oma's huis. Het is wel een stukje veder, maar we zijn erbijna.

'Het is mijn schuld dat jij en je moeder nu ruzie hebben.' mompelt Max als we onderweg zijn.

'Nee ik laat je niet in de steek!' zeg ik beslist. Hij knikt.

We zijn er. Ik ben hier al 6 jaar niet meer geweest omdat mama ruzie heeft met oma. Met wie heeft dat wijf geen ruzie?

'Dewi ik vind het wel een beetje te ver gaan dat je met mij meegaat.'

'Te ver gaan? Tuurlijk niet! Max ik heb jou in de steek gelaten en dat doe ik never nooit meer. Het spijt me zo ontzettend. Jij was mee naar het ziekenhuis, bleef bij me en je maakt me altijd blijer. Als jij dood gaat weet ik niet meer waarom ik leef.'

Max bloost een beetje maar ik doe alsof ik het niet door heb. Hij is nog steeds verliefd op me maar dat kan me nu niks schelen. Als ik iets liefs tegen hem zeg gaat hij wel blozen, dat is wel irritant, maar dat gaat onze vriendschap vast niet verpesten.

'God kind!' zegt oma als ze de deur open doet. 'Wat ben jij gegroeid. Opa! Kom eens kijken wie hier zijn!' Ik grinnik als opa zijn mond open valt.

'Wat brengt jullie hier?' zegt Opa lachend. Max kijkt verlegen naar mij.

'Ik heb ruzie met mam omdat ze mijn beste vriend, Max niet bij ons thuis laat wonen. Zijn ouders zijn allebei overleden en hij kan nergens heen. Ik vroeg me af of we hier mogen wonen?' Oma kijkt me verbaast aan. Ze wonen op een boerderij en dat vond ik vroeger altijd super leuk. Ze hebben kippen, varkens, geiten, schapen, paarden en nog veel meer. Ik had hier altijd een lievelings varken staan maar ik mocht van mama niet meer langs komen.

'Wonen? Willen jullie dan in een stal wonen?' grinnikt Opa. Ik lach mee en Max glimlacht verlegen.

'Ik weet niet of we wel plek hebben maar wat heftig voor jou, Max.' En ze kijkt hem aan hij kijkt haar aan. Ik glimlach even naar opa en hij glimlacht terug. Waarom ben ik niet vaker bij opa en oma op bezoek geweest? Ze zijn zo ontzettend lief en gaven me altijd snoepjes.

'Opa, wat wil jij? We hebben nog wel een logeerkamer met een tweepersoons bed.' zegt Oma.

'Ik vind het goed. Gezellig toch? En ze kunnen ons goed helpen op de boerderij.' Max en ik lachen vriendelijk en dan laten ze ons binnen. Het is helemaal niet veranderd.

Max en ik lopen samen naar onze nieuwe kamer en leggen daar onze koffers neer. De kamer is best ouderwets maar wel groot. We mogen het vast wel eens oppimpen van opa en oma. Maar er zit ook een computer in de kamer.

'Vind je het erg dat we samen een bed moeten delen?' vraag ik aan Max.

'Neehoor.' mompelt hij.

'Max? Is er iets ofzo? Je doet zo stil.'

'Ik moet nog even wennen dat ik hier ga wonen samen met jou. We moeten dan wel iets veder fietsen naar school, maar dat maakt niks uit.' Ik knik.

Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en typ het nummer in van Daan. Al snel gaat hij over.

'Met Daan.' zegt hij.

'Met Dewi, ik moet je iets vertellen.'

'Ja leuk dat Max op zolder gaat wonen.' mompelt hij.

'Nee we wonen nu op opa en oma's boerderij. Ik heb ruzie met mam en we wonen nu hier.'

'Oké. Zeker in 1 bed?'

'Ja is dat erg dan?'

'Nee maar gewoon een beetje raar. Hij is verliefd op je, straks doe je nog rare dingen met hem.'

'Tuurlijk niet!' verzeker ik hem. 'Ik hou alleen van jou.'

'Lief.' zegt Daan.

'Ik moet gaan, spreek je morgen ja?'

'Wacht! Kan ik straks langs komen?'

'Alweer?' lach ik.

'Ik wil gewoon een zoen van je.'

'Waarom?' grinnik ik.

'Ik heb die nog niet gehad omdat die vriend van je erbij was.'

'Ach, arme jij. Morgen krijg je zoveel kusjes als je wil. Tot morgen' en ik hang op. Max zit ook op zijn telefoon een beetje te Whatsappen. Ik zucht en kijk rond. Alles is ineens zo anders. Maar wel beter.

'Dewi en Max! Kunnen jullie ons helpen?' roept Oma. Max en ik rennen naar beneden. Als we oma zien met mama, word ik gek. Helpen? Dat noem ik niet helpen.

'Dewi, ik weet dat je boos op me bent maar je doet de laatste tijd zo gemeen tegen me. Wat is er toch met je? Je bent altijd ongelukkig en doet bijna niks meer.' mompelt mama. Ik zucht en kijk naar oma.

'Ik blijf hier voor altijd wonen.' zeg ik beslist.

'Ik ben bang dat dat niet gaat' mompelt oma.

'Wat bedoel je?'

'Dit heb ik nog niet verteld, maar opa en ik zitten erover na te denken om onze boerderij te verkopen. We willen meer rust en als je op een boerderij woont ben je altijd wel druk bezig.'

'Ik wil niet terug naar mama!'

'Lieverd, wat kunnen we eraan doen om het leuker voor je te maken?' Ik denk na. Eigenlijk helemaal niks.

'Niks, alleen die Hans mag echt oprotten.' zeg ik geïrriteerd.

'Hij is er vandoor gegaan toen jij hem een "pedo" noemde. Hij komt ook niet meer terug, denk ik.' Ik juich van blijdschap. Die vieze pedo mag ik gewoon echt niet. Bah.

'Kom je nu wel terug naar huis?'

'Alleen als Max op zolder mag wonen.'

'Maar daar heb ik niet genoeg geld voor.' moppert mam. Ik zucht. Laat dan ook maar. Ik zet Max niet op straat!

'Ik kan je wel extra geld geven, en Max krijgt vast het geld van zijn vader. Dat komt helemaal goed' glimlacht Oma.

'Oh, oma! Uw bent zo lief!' Ik ren naar toe en omhels haar.

'Sinds wanneer zeg je tegen je oma "uw"?' grinnikt ze. Ik lach mee en bij mama komt er een kleine glimlach tevoorschijn. Max kijkt een beetje naar de grond. Ik ren naar hem toe en omhels hem ook. We hebben al zoveel meegemaakt samen, maar het komt goed, dat weet ik zeker.