The Skate Girl

Hoofdstuk 29

{ Daan }

'Hey mam. Ik mis je heel erg maar ik weet dat je nog boos op me bent en daar heb je recht op. Als je wil, kunnen we wel eens ergens afspreken? Ik hoor het wel' stuur ik naar mama. Ik ben op mijn kamer huiswerk aan het maken. Maar het lukt me gewoon niet meer om te concentreren. Waarom doet mijn stiefmoeder dan ook zo? En papa wil me niet geloven. Misschien heeft Dewi wel gelijk, en moet ik me blauwe plekken laten zien. Maar als ik dat doe, krijg ik misschien wel weer problemen met mijn stiefmoeder. Ik kan het denk ik beter zo laten.

'Hey knul.' zegt pap. Ik draai me om en dan zie ik dat papa in de deuropening staat. Mijn mauwen zijn opgestroopt! Straks ziet hij nog dat ik blauwe plekken heb.

'Oh hoi.' mompel ik. Ik kijk naar de vloer en daarna weer naar papa. Zijn gezicht kijkt niet al te blij.

'Wat zijn die blauwe plekken op je arm? Hoe kom je aan zoveel?' Hij pakt mijn hand beet en bekijkt het. Ik zucht.

'Gevallen bij het skaten' lieg ik.

'Dat kan niet, je moet wel een erge klap hebben gehad, dan.'

'Het stelt niks voor.' zeg ik zachtjes zodat hij het slecht verstaat.

'Stelt niks voor?!' Ineens stopt hij met praten en bekijkt hij mij angstig aan. 'H-heeft Larissa dit gedaan?'

'Misschien.' zeg ik zacht. Als papa er achter komt dan ben ik nog lang niet jarig.

'Misschien? Dat is geen antwoord, knul. Vertel me nou maar gewoon wat eraan de hand is.' Ik zucht.

'Dat mag ik niet zeggen.' mompel ik. Het is niet goed om te liegen tegen je ouders. Maar soms kan het niet anders. Als ik het hem wel vertel, vermoord mijn stiefmoeder me misschien wel.

'Ik word niet boos. En ik ben ervoor je.' Ik haal diep adem en denk na. Kom op Daan, zeg het gewoon. Zeg dat je stiefmoeder het heeft gedaan.

'Pap, als ik aan jou vertel dat Larissa me heeft mishandeld en zij komt erachter, vermoord ze me misschien wel.'

'Heeft zij dit gedaan? Dus je loog niet? Oh, wat ben ik erg zeg. Sorry Daan dat ik je niet geloofde. Maar ik zat eral een tijdje overna te denken om het uit te maken. Ze deed al zo vreemd, en ze houd meer van geld dan van mij.'

'Dankje pap,' zeg ik blij. 'Mag ik even naar Dewi?'

'Als je je huiswerk af hebt.' En weg is hij. Ik zucht en maak snel mijn huiswerk af.

{ Dewi }

Ik ben met Max naar de Mac gegaan. Daar hadden we wel even zin in, en het mocht van mama dusja.

'Wil je een mcflurrie of een milkshake?' zegt Max als we voor de balie staan.

'Mcflurrie,' grinnik ik. 'In stroopwafel smaak.'

'Oké,' lacht Max. 'Ik neem ook een mcflurrie maar dan in m&m smaak.' Ik knik en samen rekenen we af. We gaan ergens buiten zitten en we genieten van ons ijsje en het mooie weer.

Opeens wordt ik gebeld. Ik neem rustig op.

'Met Dewi.' zeg ik. Max kijkt me aan maar daarna neemt hij weer een hap van zijn ijsje.

'Met Daan, ik kwam langs maar je was niet thuis. Waar zit je?'

'Bij de Mac,' zeg ik. 'Met Max'

'Oké, hoe laat kom je thuis?'

'Ik ga als ik klaar ben nog met Max naar het dierenasiel'

'Wanneer zie ik je dan?' mompelt Daan.

'Weet ik niet. Ik moet hangen. Kus' En ik hang op.

'Wie was dat?' vraagt Max nieuwsgierig.

'Daan, niks bijzonders. Hij wilde weten waar ik was' Max knikt en gooit daarna zijn bakje weg. Ik gooi hem ook weg en samen lopen we naar de fietsen.

We zijn samen aangekomen in het dierenasiel. Het is hier super groot! Maar het stinkt wel naar heel veel dieren geuren door elkaar heen.

Als eerst gaan we kijken naar de honden. Ik zie een super schattig grijs hondje met krullen. Max valt hem ookal op zie ik.

'Dit is Axel, het liefste hondje van deze asiel.' zegt een vrouw die ons rondleid. Dat zie je ook wel. Hij heeft super lieve oogjes.

'Goed,' zegt ze. 'Zullen we door lopen?' Max knikt maar ik twijfel. Ik wil nog wel even kijken bij Axel. Maar dat kan zo ook nog wel.

Als de rondleiding is afgelopen lopen Max en ik gelijk naar Axel toe. Het hok mocht open en hij rent gelijk op mij af. Hij springt een paar keer maar daarna gaat hij naar Max toe. Max ziet er super gelukkig uit met die hond. Zo stom dat we van mama geen hond mogen.

We lopen na een paar uur later het asiel uit. Het was voor de rest niet heel bijzonder ofzo. Max en ik stappen op de fiets en we fietsen samen naar huis.

{ Daan }

Ik zit op de bank bij Dewi thuis. Van de moeder mocht ik net zo lang wachten tot dat ze thuis zou zijn. Het is nu 4 uur, dus ik hoop dat ze elk moment thuis kan komen. Opeens belt iemand aan. Ik doe de deur open. Mijn mond valt open als ik Noah in de deuropening zie staan.

'Hoi.' zeg ik droog. Wat doet hij hier? Ik heb Dewi helemaal niks aan gedaan dus hij hoort hier niet te zijn.

'Waar is Dewi?' Hij kijkt onrustig rond. Ik zucht.

'Met haar beste vriend Max ergens naar toe.' mompel ik. Hij geeft me een valse blik toe.

'Oké. Luister,' zegt hij. 'Ik heb van iemand gehoord dat jij haar ooit pijn hebt gedaan'

'Dat heb ik niet.' probeer ik voor mezelf op te komen.

'Ik zei stil!' schreeuwt hij bijna. De rillingen gaan door mijn lijf. Wat moet hij toch van me?

'Je hebt een meisje gebruikt en loog tegen haar terwel je had beloofd niet te liegen. Dat noem ik pijn doen, en als je haar pijn doet kom je aan mij.' Ik haal diep adem en knik even.

'Dus jij hebt Dewi pijn gedaan?' Ik knik even. Ik heb erook spijt van. Maar ik kan er nu niks meer aandoen.

'Dan weetje wat dat betekend.' Ineens slaat en schopt Noah me. Ik probeer terug te slaan maar ik ben te zwak. Steeds als hij me slaat op mijn blauwe plekken, doet het nog meer pijn.

Dewi ziet het gebeuren. Er gaat een schrik door me heen als Noah ineens een mes te voorschijn haalt.

'Hou op!' schreeuwt Dewi. Ze probeert ons uitelkaar te trekken maar Noah is te sterk dus hij blijft door gaan. Ik geef me over en hou op met slaan.

'Noah, hou op!' blijft ze schreeuwen. Maar hij stopt niet. Ik voel iets in mijn rug komen, het doet zoveel pijn dat ik geen gevoel meer krijg. Alles wordt ineens zwart.