The Skate Girl

Hoofdstuk 26

{ Dewi }

Daan en ik hebben zo snel mogelijk gerend naar het park. We zijn nu Max aan het zoeken, maar we kunnen hem niet vinden. Het park hier in Groningen is ook zo groot.

'Ik zie hem!' zegt Daan na een tijdje. Hij wijst naar een jongen die zijn handen voor zijn ogen heeft en voor een boom zit. Ik ren op hem af.

'Max!' ik plof gelijk naast hem. Hij haalt zijn handen weg en ik kijk hem aan. Zijn ogen zijn super dik en hij heeft hele grote wallen. Tranen stromen over zijn wangen. Ik sla een arm om hem heen.

'Niet doen.' zegt hij en hij haalt mijn hand weg.

'Kom op, je vind me vast niet meer leuk. Ik heb je laten zitten terwel je me nu nodig hebt.'

'Ik heb jou helemaal niet nodig! Papa is dood, nou en? Ik kan me heus wel redden.'

'Waar ga je slapen dan?'

'Gewoon, hier een beetje.' Ik kijk hem diep in zijn ogen aan. Hij kan niet in het park wonen. Hij geeft geen eten of een goed bed.

'Max, je komt bij mij wonen.' zeg ik beslist. Ik kijk even naar Daan. Hij staat bij een andere boom op zijn mobiel te kijken.

'Nee, niet bij jou. Ik ga wel naar mijn tante.' mompelt hij.

'Waar woont je tante?' vraag ik. Ik wil niet dat hij naar een andere stad gaat verhuizen. Ik kan echt niet zonder Max leven.

'Ergens hier vlakbij. Ik heb haar al heel lang niet meer gezien omdat papa haar haatte. Maar ik weet dus ook niet zeker of ze daar nog wel woont.'

'Max, mag ik je 1 ding vragen?' Hij knikt. 'Ben je nog verliefd op me?'

'Ja. Ookal heb je me laten zitten, ik voel nu weer kriebels.' mompelt hij. Ik wil niet zeggen dat ik weer met Daan heb. Straks wil hij niks meer met me te maken hebben. Maar voor wie moet ik dan kiezen? Daan of Max? Het is zo moeilijk. Ik wil helemaal niet kiezen. Ik wil met ze allebei kunnen omgaan. Maar ze mogen elkaar niet echt.

'Max, ik wil eerlijk tegen je zijn. Daan en ik hebben weer een relatie. Maar ik hoop dat we gewoon vrienden kunnen zijn.'

'Nee. Dat kan gewoon niet. Ik vind je leuk, Dewi. Dan kan ik niet mijn gevoelens aan de kant zetten.'

'Weet ik, maar we kennen elkaar al jaren. Het zou zonde zijn als we onze vriendschap verbreken omdat je verliefd op me bent. Je kan heus wel aan andere meisjes denken en gewoon minder contact met me hebben dan eerst. Het lukt je vast wel. En trouwens, zonder jou kan ik niks. Jij steunt me in alles, maakt me aan het lachen en staat altijd achter me. Als ik jou niet had gekend had ik het zo moeilijk gehad. Ik vind het echt heel erg dat je vader en moeder is overleden, maar je bent altijd welkom bij ons. We kunnen heus wel een kamer creëeren op zolder. Mama vind dat heus geen probleem. Ze kent jou super goed, en ze houd ervan als jij komt. Kom op, Max.'

Nu begint Max nog meer te huilen. Ik sla een arm om hem heen en houd hem stevig vast. Daan zit naar ons te kijken maar al snel richt hij zich weer op zijn telefoon.

'Kom op, dan gaan we een kamer voor je regelen.' knipoog ik. Max knikt en ik sta op. Ik geef hem een hand en trek hem overeind. Ik voel dat hij heel slap is.

'Daan, we gaan naar mijn huis.' zeg ik als ik naar hem toe loop.

'Ik moet naar huis.' zegt hij. Ik knik en loop met Max naar mijn huis.

'Dewi!' roept Daan. 'Krijg ik geen zoen?'

'Nu niet, oké?' roep ik terug. Max is er nu bij en dan is het vast niet leuk om ons te zien zoenen.

'Maar dat doen we altijd?'

'Max is erbij.' zeg ik beslist en ik loop snel door samen met Max.

Als Max en ik zijn aangekomen bij mijn huis zie ik door het raam dat mama bij Hans op schoot zit. Ik vind het echt walgelijk maar waarschijnlijk komt die Hans toch bij ons wonen.

Ik trek de voordeur open en mama schrikt en springt van zijn schoot af.

'Hey Max.' zegt ze. Ik zucht en haal diep adem.

'Mam, ik heb Max gevonden in het park maar ik vind het niet normaal als hij daar moet gaan wonen. Hij heeft geen eens eten of slaapt op een goed bed. Mag Max bij ons wonen? Zolder staat toch leeg, en dan kunnen we een kamertje maken voor hem.'

'Lieverd, ik vind het heel lief dat je het voor hem opneemt maar hij kan hier niet wonen. En al helemaal niet op zolder. We hebben veel geld, dat weet ik, maar dat betekend niet dat hij hier ineens kan wonen.'

'Oh en die vieze pedo daar wel!' schreeuw ik door het hele huis. Ik ben het zat. Ik mag ook helemaal niks.

'Pedo? Dat is Hans.'

'Ja die vieze pedo! Dat zeg ik toch! Jullie zitten alleen maar klef op de bank, vieze mensen dat jullie zijn. Denk ook aan je kind, ja? Het is gewoon walgelijk om aan te zien, iedereen kan het zien door het raam.'

'Zo noem je Hans niet, ja? Je hebt huisarrest!'

'Dat kan niet want ik woon hier niet meer.'

'Wat?!'

'Als Max hier niet mag wonen, woon ik hier ook niet meer. Je zet toch iemand niet op straat? Max heeft het al moeilijk genoeg en dan doe jij zo. Je denkt ook altijd aan jezelf en die pedo.' mompel ik.

'Waarom moet jij altijd je zin krijgen?'

'Dat is helemaal niet zo. Ik wil gewoon niet dat mijn beste vriend dood gaat, ja?' Ik kijk Max aan. Hij kijkt een beetje naar buiten en soms naar beneden. Ik vind het echt stom dat ik nu alweer ruzie maak met mam maar ze doet het gewoon zelf. Waar moeten Max en ik dan heen? Dan ga ik wel met hem bij opa en oma wonen want die zijn tenminste wel aardig.

'Dood gaat? Waar heb..'

'Hij heeft geen eten in het park, ja!' schreeuw ik zo hard als ik kan. Godverdomme, mam mag echt oprotten met die pedo. Ze zoekt het maar uit.

'Kom Max, we gaan wel bij mijn opa en oma wonen maar eerst moet ik mijn spullen nog inpakken.' Ik geef mama een valse blik toe en ik loop naar boven. Mama ziet er geschrokken uit maar dat kan me niks schelen.