The Skate Girl

Hoofdstuk 25

{ Daan }

Ik ben thuis aangekomen en het eerste wat ik moet doen is huiswerk doen. Als ik dat af heb zal papa vast wel trots op me zijn. Dat vind ik best wel belangrijk dat hij dat doet.

'Pap,' zeg ik als ik beneden kom. Geen antwoord. Mijn stiefmoeder zit op de computer op Facebook zie ik.

'Waar is pap?' vraag ik aan haar.

'Hij is even naar een winkel ofzo. Wat is er dan?' vraagt ze geïrriteerd. Ze zit gewoon candy crush te spelen.

'Ik wilde alleen tegen hem zeggen dat ik mijn huiswerk af heb.' mopper ik.

'Dus? Wat is daar nou belangrijk aan? Dat doe je toch elke dag? Dan hoeft je vader dat toch niet te weten. Pubers..' moppert ze en ze richt zich weer op haar game. Ik heb haar nog nooit aardig gevonden. Ze vind het wel goed als ik hier woon, maar aardig doet ze niet echt tegen mij. Alleen toen we naar de Efteling gingen maar dat kwam omdat papa erbij was. Als hij er niet bij is word het dikke oorlog tussen ons.

'Ik ga naar Dewi.' zeg ik al vrijsnel. Het enigste wat ik hier kan doen is niksen. Dan kan ik beter naar haar gaan, haar moeder houd heel veel van gezelschap.

'Daar kom je net vandaan?' ze draait zich weer geïrriteerd om. Ik zucht.

'Ik moest naar huis om huiswerk te maken en ik heb hier niks te doen, dus kan ik beter naar haar gaan.'

Ze knikt en richt haar weer op de game. Ik zucht en pak mijn jas en loop naar haar huis.

Ik klop aan en al vrijwel word er open gedaan. Het is Dewi zelf. Meestal doet haar moeder of broer open omdat zij altijd boven zit.

'Je moest toch huiswerk maken?' vraagt ze verbaasd. Ik knik en bekijk haar langzaam. Ze ziet er erg somber uit maar toch blijft ze knap.

'Ik heb het al af en ik kon niks thuis doen, en bij jou is het altijd leuk.' Dewi glimlacht en laat me binnen. Ik doe mijn schoenen uit en kijk naar binnen. De moeder van Dewi zit op de bank met een andere man. Zal dat dus Hans zijn die Dewi bedoelde? Vast wel.

'Zullen we naar boven?' vraagt Dewi. Ik knik en samen lopen we naar haar kamer.

Ze ploft op haar bed en ik kom naast haar zitten. Ik haal een pluk haar achter haar vandaan zodat ik haar gezicht beter kan zien. Ze ziet er heel erg somber uit.

'Is er iets?' vraag ik aan haar. Ze haalt haar schouders op.

'Mama zit daar lekker naast die Hans. Ik ben wel blij voor d'r, maar hoe ze dat nu doet, is walgelijk.'

'Wij zitten toch ook wel eens klef op de bank als je moeder er is?' probeer ik haar gerust te stellen.

'Weet ik, maar wij zijn tieners.'

'Dus? Zij zijn ook jong geweest.' lach ik.

'Oké, laat ook maar. Jij bent hier dus gaan we niet somber doen' lacht ze. Zo zie ik haar liever. Vrolijk met haar mooie glimlach. Soms snap ik echt niet waarom ze mij heeft uitgekozen. Ik ben echt een sukkel in de liefde.

'Dewi?' Iemand klopt op de deur. Ik hoor gelijk dat het de moeder is.

'Ja mam?' vraagt Dewi. Ze loopt naar de deur en opent hem. Haar moeder staat met een krant voor de deur.

'Hoe heette de vader van Max ookal weer?' vraagt ze.

'Uh, Edwin volgensmij.' antwoord Dewi.

'En de achternaam?' Ik weet al wat eris. Misschien is de vader van Max wel overleden dat hij daarom niks meer tegen ons zegt. Maar dat is best wel erg. Je vader en moeder moeten missen.

'Max heet van achternaam de Jong maar ik weet niet of de vader zo heet. Ik denk het wel'

'Dewi,' zegt de moeder. 'Hier staat dat Edwin de Jong gisteren is overleden.' Ze laat het lezen aan Dewi. Ik zie aan haar dat ze ineens lijkbleek word.

'N-nee..' zegt ze. Opeens begint ze heel hard te huilen. Ik loop naar haar toe en omhels haar. Ze houd me stevig vast en ik haal mijn hand door haar haren. Dit is echt erg voor haar. Maar ook voor Max. Daarom zei hij dus niks. Dat snap ik ook wel. Je vader verliezen, dat is niet niks.

'I-k moet naar Max toe!' zegt Dewi beslist.

'Zal ik met je meegaan?' vraag ik aan haar. Ze knikt en pakt mijn hand beet. Samen lopen we naar beneden.

{ Dewi }

Gotverdomme, ik ben een slecht mens. Ik heb mijn beste vriend laten zitten terwel zijn vader en moeder is overleden. Ik snap het nu niet meer. Zal hij bij zijn opa en oma moeten wonen? Dat hoop ik echt niet.

Als we zijn aangekomen bij Max's zijn huis bel ik aan. Na 2 minuten heeft nog steeds niemand open gedaan. Waar zal hij zitten? Ik begin me echt zorgen te maken. Ik pak mijn telefoon te voorschijn en bel hem.

'Met Max.' hoor ik hem zeggen. Ik hoor op de achtergrond allemaal wind.

'Max, waar ben je?' vraag ik bezorgd.

'Wie is dit?'

'Ik ben het, Dewi, oh Max, het spijt me zo ontzettend dat ik je heb laten zitten. Waar zit je? Ik wil je omhelzen en troosten. Ik vind het zo erg voor je.'

'Ik ben in het park.' Ik hang snel op en loop met Daan richting het park.

'Waar ga je heen?' vraagt Daan.

'Hij is in het park!' zeg ik. Daan knikt en samen lopen we erheen. Er gaat een schrik door mijn lijf heen. Straks is hij meegenomen door vieze pedo's of nog erger zit hij daar helemaal alleen. Misschien heeft Max wel helemaal geen opa en oma meer. Dan gaat hij maar bij mij wonen. Dat moet dan gewoon. Ik laat mijn beste vriend niet in het park slapen.