The Skate Girl

Hoofdstuk 30

{ Dewi }

Er gaat een schrik door me heen als ik Daan op de grond zie liggen. Noah heeft gewoon een mes door zijn rug heen gestoken! Ik heb gelijk de ambulance gebeld en hij is nu onderweg. Noah is al gevlucht maar hij komt hier niet mee weg. Misschien overleefd Daan het wel niet.

'Max..' zeg ik met een trillende stem als hij opneemt. Hij moet het gewoon weten.

'Dewi, wat is er aan de hand? Ik kom er nu aan.' Ik kan niks meer zeggen want Max heeft al op gehangen. Snel bel ik mama.

'Wat zeg je? Daan gaat misschien wel dood?' zegt mama als ik het haar uit gelegd heb.

'Mam, er is een mes door zijn rug gestoken door die kut Noah. Kom snel hier heen alsjeblieft'

'Dat kan niet, lieverd. Ik zit nu in een belangrijke vergadering.' Ik zucht en hang op. Laat dan ook maar.

Max komt op me afgerend. De ambulance is er in middels ook.

'Er mag 1 iemand mee.' zegt een man. Ik steek mijn hand op. Hij knikt.

'Kom maar mee.' zegt hij. Ik knik en loop de ambulance in. Max gat fietsend naar het ziekenhuis toe. Zo kan hij mij ook steunen.

Als ik in het ziekenhuis ben gekomen, zie ik Daan liggen. Ik mag nog niet te dichtbij komen want Daan heeft rust nodig.

'Bent uw mevrouw van Bommel?' zegt de arts die binnen komt wandelen. Ik knik.

'Hoe is het nu met hem?' vraag ik aan hem.

'Hij krijgt een operatie. Dat hebben we afgesproken met zijn moeder.'

'Weet uw ook of die moeder langs komt?' vraag ik.

'Ze zou langskomen zei ze via de telefoon, maar meer informatie weet ik niet. De vader konden we niet bereiken.'

Ik knik en hij verlaat de kamer. Ik weet dat Daan zijn moeder heel erg mist dus als hij wakker wordt ziet hij zijn moeder ook gelijk. Alleen een beetje vreemd dat de vader de telefoon niet opneemt. Misschien moet ik hem naar bellen.

'Hallo, uw spreekt met Lenard Dijkstra. Ik ben er even niet. Uw kunt me een voicemail sturen na de piep.' Al snel hoor ik een piep erachter aan.

'Hallo, met Dewi van Bommel. Uw weet wel, de vriendin van Daan. Ik wilde even tegen uw zegen dat Daan in het ziekenhuis ligt en dat hij straks een operatie krijgt. Ik hoop dat uw zo snel mogelijk langs kan komen.'

Er gaat een schrik door me heen. Straks overleefd Daan het niet. Wat moet ik dan? Een beetje janken in een hoekje? Dacht het niet. Het is allemaal mijn schuld en dat vind ik nog wel het ergst. Als ik Noah gewoon niet had verteld dat Daan me wel eens pijn had gedaan, was dit allemaal niet meer gebeurd.

'Dewi?' hoor ik iemand zeggen. Ik draai me om en dan zie ik de moeder van Daan in de deuropening staan.

'Wat is er gebeurd?' ze komt naar me toe lopen en houd Daan's hand vast.

'Het spijt me zo. Noah heeft Daan aangesproken dat als hij mij nog een keer pijn zou doen, zou hij hem iets aandoen. Noah is een goeie vriend van me, trouwens. Ik had Noah een tijdje geleden verteld dat Daan me eens pijn had gedaan, uw weet vast wel waar ik het over heb. Toen kwam Noah met een mes aan lopen. Ik zag het gebeuren en probeerde elkaar uitelkaar te rukken, maar Noah was te sterk en bleef door gaan. Toen heeft hij een mes in zijn rug gestoken.'

Ik zie de moeder ineens lijkbleek worden.

'De dokter zei tegen me dat hij op een rots viel. Wie heeft hem dat dan verteld?'

'Ik. Omdat ik niet wil dat iedereen weet dat het mijn schuld is.' Ik sla mijn ogen neer. Wat heb ik toch gedaan? Er is iets goeds mis met me.

'Hé, het is jouw schuld niet. Die van Noah. En trouwens, Daan is een sterk persoon die overleefd het wel.' Ik knik dankbaar naar haar.

Opeens komt de arts weer naar binnen wandelen. Ik haal diep adem en ben benieuwd wat hij te zeggen heeft.

'We moeten nu de operatie doen. Als jullie het niet erg vinden, kunnen jullie beter weggaan. Het gaat misschien wel lang duren.' Ik knik en sta op. Snel geef ik Daan nog een kus en loop naar Max toe die op de gang al op mij stond te wachten.

'Hoe gaat het nu met hem?' vraagt Max als hij opstaat om mij te omhelzen.

'Hij krijgt nu een operatie.' zucht ik. Misschien word hij wel verlamd in zijn rug. Dat lijkt me pas erg.

'Het komt wel goed met hem.' zegt Max om me gerust te stellen.

'Misschien ook wel niet. Misschien wordt hij wel verlamd in zijn rug. Of misschien gaat hij zelfs wel dood! En dat allemaal om mijn schuld.' Ik haal diep adem en kijk dan naar Max.

'Tuurlijk niet, je bent gestrest dus dan denk je negatief. Kom, we gaan afleiding zoeken.'

'Jij weet ook precies hoe ik me voel, hé.' glimlach ik naar hem.

'Ja tuurlijk. Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag dacht ik ook gelijk dat ze dood zou gaan. Toen jij in het ziekenhuis lag dacht ik dat ook. Maar uiteindelijk komt het allemaal goed. Behalve dat van mijn moeder dan.' Hij slaat een arm om me heen en samen lopen we naar de lift.

We zitten op een terrasje wat te drinken. Mijn gedachten dwalen af naar Daan. Zal hij misschien wel voor altijd in coma blijven? Of zou hij juist verlamd worden? Of gaat hij me misschien wel dood? Ik word gek van mijn gedachtes. Max heeft gelijk. Ik ben gestrest en dan denk je aan het slechte. Ik moet juist aan het goeie denken. Daan gaat dit overleven! Hij word niet verlamd. Ik geloof in hem.

'Denk niet zo na,' grinnikt Max. 'We komen hier niet om over alles na te denken.' Ik grinnik maar al snel denk ik weer aan Daan.

'Je hebt plezier nodig.' zegt Max. Ik knik.

'Ja maar er is niks wat me nu opvrolijkt.'

'We kunnen een cadeautje zoeken voor Daan als hij wakker word?' zegt Max instemmend.

'En dat is leuk? Dan moet ik weer hele tijd aan Daan denken.' zucht ik.

'Daar heb je gelijk in. Dan gaan we even skaten. Kun je me zien vallen.' grinnikt Max.

'Zou je dat echt voor me willen doen?' vraag ik. Max heeft nog nooit geskate en dat wil hij ook zo houden zegt hij altijd. Het zou super lief zijn als Max met mij wil skaten. Misschien komen we dan wel Noah tegen en kan ik hem lekker uitschelden.

Nog geen halfuur later staan Max en ik al op de skatebaan. Max mocht mijn oude skateboard wel even lenen.

'Ik sta erop!' zegt Max als een voet op de board staat. Ik lach en help hem.

'Probeer eens een stukje?' vraag ik aan hem. Hij knikt en probeert het. Als hij bijna bij een stoepje aan komt, valt hij. Ik moet heel hard lachen want het ziet er niet uit!

'Max gaat het?' vraag ik hijgend als ik bij hem aankom.

'Jahoor.' zegt hij stoer en staat gewoon op.

'Je kan het wel goed, hoor.' grinnik ik.

'Weet ik, ben gewoon een natuurtalent.' Ik lach om zijn grap en por in zijn schouder. Hij begint ook te lachen waardoor ik nog harder begin te lachen.

{ Een extra lang hoofdstuk omdat dit boek al 600 keer gelezen is! Ik vind het super leuk om te zien dat jullie dit boek leuk vinden. Bedankt x}