The Skate Girl

Hoofdstuk 19

{ Dewi }

Ik bel aan. Het huis ziet er erg groot uit en ik heb in de ramen al gekeken. Het huis ziet er super modern uit. Maar ik vind het nog steeds wel een nare gedachten dat Daan zijn moeder verlaten heeft. Ja okè, ik heb het zelfde gedaan. Maar zijn moeder is alleen. En ik kwam weer terug na 1 dag. Hoe lang heeft hij zijn moeder wel niet laten stikken? Iets van 8 weken ofzo?

De vader draait het slot open. Shit! Ik had zo gehoopt dat Daan de deur open zou doen. Dan kon ik gelijk voelen of ik ook nog gevoelens voor hem had.

'Hallo.' zegt hij uiteindelijk. Ik kijk hem verlegen aan. Hij lijkt me een beetje rijk. Nouja, een beetje? Heel erg.

'Hoi. Ik kom voor Daan.' zeg ik verlegen. Geen idee waarom ik verlegen ben. Ik denk omdat ik weet dat het Daan's vader is.

'Oh. Jij bent dus zeker, Dewi?' Ik knik.

Hij haalt zijn hand te voorschijn en ik pak zijn hand beet. We schudden hem en al snel haal ik me hand weer weg. Ik wil Daan zien. Geen gesprekken voeren met rijke mannen?

'Waar is Daan?' vraag ik al snel.

'Boven, op zijn nieuwe kamer. Wil je wel even je schoenen uit doen als je naar boven loopt?' Ik knik en loop naar binnen. Hij doet de deur achter me dicht. Ik doe mijn schoenen uit en leg ze op een rekje. Dan ren ik naar boven.

Ik klop aan op zijn deur. Tenminste, ik denk dat het zijn kamer is. Er staat nergens zijn naam maar op de deur zitten wel wat stickers geplakt. Het zal vast wel zijn kamer zijn.

Al snel doet hij open. Ik bekijk hem langzaam. Hij is niks veranderd. Alleen zijn haar zit wat door de war, maar dat staat hem wel leuk. Ja, ik voel nog wel wat voor hem.

'Hey.' zegt hij na een tijdje stilte.

'Hee.' mompel ik terug. Het is niet dat ik het stom vind om hem te zien. Maar ik dacht dat we elkaar zouden omhelzen ofzo. Dat deden we eerst wel. Maarja, toen hadden we ook verkering. Dat hebben we nu niet meer.

'Hoe gaat het?' vraag ik.

'Ja, gaat wel goed. En met jou?'

'Ook goed.' antwoord ik.

Hij laat me naar binnen en ik plof op zijn bed. Hij ploft naast me maar houd wel afstand. Het liefst zou ik tegen hem aan willen kruipen, maar dat gaat niet. We zijn nog niet eens bijelkaar.

'Dus,' zeg ik uiteindelijk. 'Zin om naar school te gaan, morgen?'

'Jawel. Nouja, het is wel anders enzo en ik zal ook wel moeten wennen, maar met jou komt alles goed.' Ik voel mijn wangen rood kleuren.

'Dank je.' zeg ik verlegen. Ik sla mijn ogen neer en bekijk mijn schoenen. Ik zie dat Daan naar me zit te kijken.

'Daan ik vind je echt nog leuk.' mompel ik. Zal het ooit weer het zelfde tussen ons worden?

'Ik jou ook, Dewi.'

'Ik wil zo graag nu naast je kunnen zitten en dat jij mij stevig vast houd en dat ik mijn hoofd op jouw borst kan laten rusten.'

'Dat wil ik ook. Maar kijk, het zal nooit meer het zelfde zijn. En ik hou van je, maar misschien is het beter om elkaar te laten gaan.'

'Heb je nog gevoelens voor me?' vraag ik aan hem. Hij bekijkt me langzaam maar zegt niks. Dat is vast een nee.

'Daan, beantwoord mijn vraag' dwing ik hem.

'Ja ik heb gevoelens voor je. Heel veel zelfs.'

'Wat is dan het probleem?' vraag ik geïrriteerd. Ik vind hem echt leuk maar als hij geen eens de moeite voor me wil proberen, ben ik eral snel klaar mee.

'Er is zoveel gebeurd tussen ons. Ik hou enorm veel van je en het liefst wil ik je in mijn armen sluiten. Maar we kunnen beter veder met ons leven gaan zonder elkaar.'

'Nee Daan dat wil ik niet. Ik heb echt spijt dat ik je weg heb gestuurd en dat je ineens alleen in de trein zat onderweg naar je vader. Ik heb die ruzies met je moeder veroorzaakt en alles met Jayden. Het spijt me zo, Daan. Ik wil dat we weer verkering hebben en samen leuke dingen kunnen doen. Ik heb je nodig.'

'Ik heb tijd nodig.' zucht Daan.

'Die krijg je ook van mij.'

'Je hoort het morgen, goed?' Ik knik.

'Is het goed als je nu gaat? Ik wil echt even goed nadenken.' Ik knik en sta op. Dan loop ik naar beneden en doe mijn schoenen aan. Ik open de voordeur en laat hem zachtjes achter me dicht slaan. Ik pak mijn skateboard en skate naar huis. Onderweg denk ik aan Daan. Het komt wel goed tussen ons. Dat weet ik zeker.

'Hey lieverd,' zegt mam als ik thuis kom. Ik glimlach naar haar en hang mijn jas op.

'Wil je mee thee drinken?' Ik knik. Mama en ik drinken soms wel eens een bakje thee, als ik uit school kom ofzo. Maar de laatste tijd niet meer omdat we best vaak ruzie hebben.

'Ga maar zitten.' zegt ze. Ik doe wat ze zegt en plof op de stoel. Mama zet een bakje thee voor mij en gaat daarna goed zitten.

'Ben je bij Daan geweest?' Ik knik.

'Ja.' mompel ik terug.

'En? Hebben jullie weer iets?' Ik kan er echt niet tegen als mensen zich overal mee moet bemoeien.

'Nee mam, hij heeft tijd nodig.'

'Oké.'

'Hoe gaat het tussen jou en Hans?' Mama en Hans hebben niet meer gedate en dat vind ik best raar. Mam zei dat hij de ware was. Dat zei ze ook bij papa, maar dat is niet zo.

'We hebben wel contact via Whatsapp, maar ik denk dat we niks krijgen.'

Ik neem een slok van mijn thee en dan drink ik het helemaal op. Ik weet zeker dat mama weer gaat zeuren over Hans en daar heb ik geen zin in. Die man heeft ook een leven.

Ik ren naar boven en denk aan Daan. Als hij me niet meer wil dan is het over. Misschien passen wij wel helemaal niet bijelkaar. Maar hij houd van skaten, en ik ook. We hebben de zelfde humor enzo. Het komt vast wel goed tussen ons. Daar ga ik voor zorgen.

{ Ik wil even zeggen dat ik jullie enorm wil bedanken dat dit boek al 300 keer gelezen is! Ik vind het ook heel leuk om te zien dat jullie heel veel stemmen en lieve reacties achter laten. Ik krijg daar een glimlach op mijn gezicht van. Bedankt daarvoor! x }