The Skate Girl

Hoofdstuk 20

{ Dewi }

Ik heb heel slecht geslapen vanacht. Daan had me meegenomen naar een hotel en me daar vermoord. Ik weet dat het nep is, maar het zag er zo echt uit. Het komt toch niet uit. Tuurlijk niet!

Vandaag is trouwens de dag. Daan gaat vertellen aan mij of hij nog iets met me wil. Ik hoop het zo. Maar ik zal zijn antwoord altijd respecteren.

'Vandaag weer naar school! Zin in?' vraagt mama als ik beneden kom. Waarom is ze toch steeds zo pissig tegen mij? Ik heb niks verkeerds gedaan. Misschien veranderd die man haar wel in een monster.

'Ja super veel.' lieg ik. Aaron lacht en ik geef hem een stomb.

'Ik heb je brood al gesmeerd en uh, hier zijn je tussendoortjes.' Mama geeft me een bakje vol met fruit. Normaal neem ik altijd koekjes met chocolade mee naar school. Wat is er toch met mama aan de hand?

'Gatver! Fruit mee naar school? Mam, wat is er toch met jou?' mopper ik.

'Niks je moet wel gezond blijven eten.'

'Dat zeg je anders nooit. Je doet de laatste tijd al pissig tegen me! En tegen Aaron doe je heel lief en alles. Sorry mam, maar die man veranderd je in een monster.'

'Hans heeft er niks mee te maken! Aaron is gewoon, aardiger tegen me. Jij loopt gewoon weg, doet wat je leuk vind, maar nu luister je naar mij!'

'Jij bemoeit je overal mee! Ach mens, zoek een leven ofzo. Aaron overal voor laten trekken. En je zei is een keer dat je voor me schaamt als ik skate? Schaam dan maar lekker! Ik haat het om jou dochter te zijn!'

'Ik doe alles voor je. Ik maak eten, koop kleding, alles. En dan krijg ik dit commentaar?'

'Dat heb je verdiend!' Ik pak mijn spullen en ren naar boven. Ik haat het om ruzies te hebben met mama. Maar ze doet het ook zelf.

Ik pak mijn spullen in voor school en dan ren ik naar beneden. Ookal is het nog maar half 8, ik ga gewoon naar school. Eerst naar Max maar daarna naar school. Ik heb ook wel weer zin om Daan de hele dag te zien, en ik ben lekker tot half 5 dus ik zie mama vandaag heel weinig. Gelukkig maar!

{ Daan }

Ik ben al op school. Ik verveelde me dood dus ik kon helemaal niks doen. Nu maar wachten op Dewi. Ik heb trouwens goed na gedacht over ons en ik wil haar nog een kans geven. Nouja, ons dan. Zij heeft niks verkeerds gedaan.

'Hee.' Ik voel een arm op mijn schouder vallen. Als ik me omdraai zie ik dat het Dewi is.

'Hey.' glimlach ik terug.

'En? Na gedacht?' vraagt ze. Ik knik en friemel aan mijn vingers.

'Ik wil ons nog een kans geven.'

'Echt?! Meen je dat?!' Dewi springt en omhelst me. Ik lach naar haar en kijk naar Max. Hij staat er gewoon nonchalant bij.

'Dus, wil je verkering met me?' lach ik.

'Natuurlijk!' zegt ze helemaal entoshaist. Ik glimlach naar haar en sla een arm om haar heen. Zo lopen we de school in.

De school is enorm groot en ziet er gezellig uit. Overal zie je wel tekeningen en schilderijen van leerlingen hangen.

Ik heb me aangemeld bij de conciergekamer. Hij was heel aardig!

'Dewi,' zeg ik als we naar het Duits lokaal lopen. 'Ik moet me denk ik nog voorstellen maar zijn je klasgenoten aardig?'

'Nee. Alleen Max. De andere zijn heel arrogant. Ze denken alleen maar hun zelf en ze schelden de leraren uit.' Ik knik en pak haar hand vast. Ik vind het best spannend om ineens een nieuwe klas te hebben. Max en Dewi gaan sowieso heel vaak naast elkaar zitten dus moet ik er wel voor zorgen dat ik een vriend krijg.

Ik loop het lokaal in. Iedereen zit al behalve Dewi en ik. Dewi gaat naast Max zitten en ik blijf staan. Mevrouw Smith komt aangelopen.

'Oh! En jij bent Daan, zeker?' vraagt ze vriendelijk. Ze ziet er heel aardig uit.

'Ja dat klopt.' De hele klas schreeuwt wat bijelkaar en ik kan mevrouw Smith niet meer verstaan.

'Jongens!' schreeuwt ze. Nu luisterde iedereen wel. 'We hebben een nieuwe leerling in de klas.'

'Ah! Wat een loser!' hoor ik een jongen schreeuwen. Ik kijk naar Dewi maar ze zit druk met Max te praten.

'Doe eens normaal, Steven! Daan komt helemaal uit Zeeland.'

Steven lacht zich rot en de andere kinderen ook. Het liefst wil ik nu weg rennen en me ziek melden. Maar dat gaat niet. Het is mijn eerste schooldag en dan meld je je niet ziek. Tenzij je echt heel ziek bent, maar dat ben ik niet.

'Nou, Daan, vertel maar waarom je bent verhuisd en iets over jezelf.' Ik knik.

'Ik ben verhuisd omdat ik Dewi kende. Ze was verhuisd naar Breda waar ik eerst ook woonde. Ik ben verhuisd voor haar. En ik ben 15 jaar, ik hou van skaten, en ja, dat is het wel.' Ik kijk Dewi aan maar ze is helemaal rood. Schaamt ze zich voor mij ofzo?

{ Dewi }

Daan zet me voorschut. Ja oké, ik hoor hem niet uit te lachen enzo. Maar hij doet alsof ik zijn ware ben. Dat ben ik niet.

'Oké, je mag gaan zitten.' zegt mevrouw Smith. Daan knikt en gaat tegenover me zitten want dat plekje is nog vrij. Hij zit nu naast Bram.

'Waarom zette je me voorschut?' fluister ik aan hem. Daan draait zich om.

'Voorschut zetten? Ik deed het voor jou.'

'Dat is lief, maar de hele klas lacht me nu uit.'

'Weetje? Je zegt wel dat jou klas alleen maar aan hun zelf denken maar jij bent geen haar beter.' zegt Daan en hij draait zich weer om. Hij zoekt het ook maar uit. We hebben net verkering en we hebben nu alweer ruzie. Dat gaat niet goed komen zo.

De les is afgelopen. Ik loop met Max naar het volgende lokaal. Ik had Daan beloofd dat ik hem niet zou buiten sluiten, maar hij doet het echt zelf. Dan moest hij mij maar niet voorschut zetten.