The Skate Girl

Hoofdstuk 24

{ Dewi }

Het is alweer een week later. Ik ben al een hele week naar school geweest en Max zegt nog steeds niks tegen me. Ik weet dat beste vrienden voor gaan, maar ik denk dat hij me wil vergeten. Het maakt me niet heel veel uit, alleen Max en ik kennen elkaar al zo lang en als we geen vrienden meer zijn omdat hij verliefd op me is, vind ik dat een beetje vreemd.

'Waar denk je aan?' glimlacht Daan en hij haalt een pluk haar uit mijn gezicht. Ik kijk hem aan en sla mijn ogen neer.

'Max. Hij heeft nog steeds niks tegen me gezegd. Ik denk dat hij me probeert te vergeten.' mompel ik.

'Het komt wel goed.' glimlacht Daan en hij slaat een arm om me heen. Hij is ook altijd zo lief voor me. Zonder hem was ik helemaal alleen en dat zag ik echt niet zitten.

'Vandaag mag je verband eraf.' zegt Daan om me eraan te herinneren.

'Ohja! Dat doe ik nu wel even.' grinnik ik. Ik loop naar de badkamer en haal het eraf. Je ziet nog wel blauwe plekken maar dat boeit me niks.

'Je bent ook zo mooi.' Ik voel een warme adem in mijn nek en Daan slaat zijn armen om mijn middel. Ik draai me om en hij laat me los.

'We hebben nog helemaal niet samen geskate!' zeg ik. Daan houd zijn hand op zijn voorhoofd.

'Wat dom van me.' grinnikt hij. Ik knik en por hem in zijn buik.

'Dat aan we dus vandaag doen.' beslis ik. Het is zondag en dan skate ik meestal altijd wel met Kyan enzo. Maar nu ga ik met Daan.

Ik pak zijn hand vast en trek hem mee naar beneden. We pakken onze skateboards en skaten naar de skatebaan. Ik zie Noah al skate en in de verte zie ik Kyan.

'Dewi, beloof me dat je voorzichtig doet.' zegt Daan. Ik knik en zweer het.

Ik skate van een stoepje af en kom Kyan tegen.

'Hey Dewi. Ik hoorde dat je in het ziekenhuis lag vorige week?' Ik knik.

'Klopt, was gevallen op school.'

'Ja dat hoorde ik al. Gelukkig niet tijdens het skaten.' grinnikt hij.

'Haha ja.' lach ik. Ik ga snel veder met skaten en ik zie dat Daan en Noah staan te praten. Ik hoop dat ze het goed kunnen vinden. Dan heeft hij misschien wel nieuwe vrienden.

Ik skate naar Daan toe. Hij kijkt niet al te vrolijk.

'Is er wat?' probeer ik zo vriendelijk mogelijk te vragen.

'Noah zei dat ik uit jou buurt moest blijven omdat ik een slechte invloed op je heb.' mompelt hij.

'Noah beslist dat niet.' zeg ik.

'Weet ik, maar hij dwingt me. Als ik wel in je buurt kom, zou hij me iets aandoen.'

'Tuurlijk niet! Hij zit niet bij ons op school, dus kan hij ons niet samen zien.'

'Hij zou ons in de gaten houden.' Ik kijk Daan aan. Hij ziet er erg geschrokken en bang uit. Zal ik met Noah erover praten? Ik weet namelijk zelf wel wanneer ik iemand leuk vind. Dat hoeft niemand voor mij te bepalen.

'Noah.' zeg ik als ik op zijn schouder tik. Hij draait zich gelijk om.

'Ja?' vraagt hij een beetje geïrriteerd.

'Ik hoorde dat je Daan hebt gedwongen om uit mijn buurt te blijven. Ik vind het heel lief van je dat je me wil beschermen, maar ik bepaal wel met wie ik omga.' zeg ik zo overtuigend mogelijk.

'Die jongen is niet goed voor jou. Ik zie aan hem dat hij jou iets wil aandoen.'

'Dat is lief, maar je kent hem geen eens. Je kunt niet oordelen op mensen terwel je ze niet kent.'

'Waarom doe jij zo moeilijk?'

'Ik? Jij bent de gene die moeilijk doet dat ik verkering heb met hem. Je wil me toch gelukkig zien? Laat me dan bij hem zijn.'

'Goed. Maar als hij jou verdrietig maakt mag ik hem wat aandoen. Dan Whatsapp je me, oké?' Ik knik en skate weer naar Daan. Ik Whatsapp hem dan gewoon niet.

'En?' vraagt Daan nieuwsgierig als ik aankom skaten.

'Ik heb hem overgehaald, dus wees maar niet meer bang.' glimlach ik. Daan kijkt opgelucht naar me en omhelst me.

'Ik ben blij dat we gewoon samen kunnen zijn.' grinnikt hij.

'Zo, jij kan goed rijmen.' lach ik. Nu lacht Daan ook mee.

'Geleerd van mijn moeder. Ze was schrijfster vroeger.' Daan kijkt somber naar beneden. Hij zal haar vast wel missen.

'Je mist haar, hé?'

'Eerlijk gezegd valt het wel mee. Ik vind het bij papa veel leuker. Alleen mama was altijd zo bezorgzaam en papa boeit het allemaal niks.' Ik knik.

'Misschien kun je binnenkort bij haar op bezoek gaan?'

'Nee Breda is veel te ver weg.' mompelt hij.

'Dan nodig je haar hier uit?' Daan knikt.

'Dat kan. Als ze me tenminste nog wil zien.' moppert hij.

'Tuurlijk! Je bent haar zoon. Hoe gemeen je ook tegen haar doet, ze blijft van je houden.' Daan glimlacht verlegen en pakt zijn skateboard. Hand in hand skaten we weer naar mijn huis.

'Ik moet alweer gaan.' zegt Daan als we bij mijn huis zijn aangekomen.

'Ah, kun je nog niet heel even blijven? Dan kunnen we samen cola drinken ofzo.' probeer ik hem over te halen.

'Nee sorry, ik moet echt gaan. Ik moet huiswerk maken en mijn vader is daar nogal streng in.' mompelt hij.

'Maar je zei toch dat je vader niks boeit?' vraag ik aan hem.

'Klopt, maar alles wat maar met geld te maken heeft wel.'

'Maar bijna alles kost geld.' mompel ik.

'Je snapt wat ik bedoel. Nou, doei.' Hij geeft me een kus op mijn lippen en loopt weer weg. Ik doe de voordeur open en ik schrik me dood als ik mama en Hans op de bank zie zitten.

'Mam..' zeg ik geschrokken. Hij heeft zijn arm om mama geslagen en mama's hoofd ligt op zijn borst.

'Lieverd. Ik dacht dat je later zou thuis komen.' mompelt mama als ze zich omdraait. Nu kijkt Hans ookal naar mij.

'Waar is Aaron?' vraag ik snel.

'Boven, hoezo?'

'Ik ga naar hem toe. Doei' Ik leg mijn skateboard weg en ren naar boven. Ik klop aan op Aaron's deur en al vrijsnel gaat hij open.

'Wat moet je.' zegt hij geïrriteerd.

'Mama en Hans liggen heel klef op de bank! Gatver!'

'Man, hou oud ben je? 10 ofzo? Doe eens normaal, Dewi. Wees blij dat mama een man heeft gevonden.'

'Maar hij ziet eruit als een pedo.' mompel ik.

'Ach, stel je aan.' En hij gooit de deur dicht voor mijn neus. Ik ben ook wel blij voor mama, maar toch is het raar als een vreemdeling in je huis gaat wonen.