The Skate Girl

Hoofdstuk 11

{ Dewi }

Daan ligt heel schattig te slapen. Ik durf hem nog niet wakker te maken dus ik kleed me alvast om.

Ik hoor wat gemopper en dan zie ik dat Daan wakker is.

'Goeiemorgen,' zeg ik tegen hem. Hij ziet er slecht uit. Snap ik ook wel, ineens is hij in een andere omgeving.

'Ik moet zo naar school.' zeg ik. Het weekend is alweer afgelopen en dit is mijn eerste dag nadat ik terug ben. Ik heb enorm veel zin in. En ik ben benieuwd hoe Astrid eruit ziet.

Mama komt binnen wandelen. 'Daan, je moeder aan de telefoon.' Daan knikt en pakt de telefoon. Hij klinkt niet al te vrolijk als hij iets tegen de telefoon zegt. Ik probeer niet mee te luisteren dus loop ik naar beneden.

'Mam,' zeg ik tegen mama als ik beneden ben. 'Hoe zit het dan met school enzo voor Daan?'

'Ik betaal nu eten voor hem en alles, maar school wil ik liever niet voor hem betalen. Zijn moeder en hij praten er nu over als het goed is.' Ik knik en begin met mijn ontbijtje. Aaron zit al aantafel.

'Zin in om je meisjes weer te zien?' vraag ik lachend. Aaron knikt en zegt niks. Ik eet mijn brood op en pak mijn tas nog in. Dan skate ik naar Max's huis en hij loopt mee naar school.

'Dit is Astrid,' zegt Max als hij aankomt lopen met Astrid. Ik bekijk haar langzaam. Ze lijkt net een Barbie! Hoe kan Max nou op zo'n pop vallen? Hij verdient beter.

'Hoi. Ik ben Dewi.' Ik steek mijn hand uit maar ze trekt een vies gezicht.

'Ik ga jouw vieze hand niet aanraken, hoor!' zegt ze. Ik kijk naar Max maar die doet niks. Hij is allang blij dat hij verkering heeft.

'Goed. Dan ga ik maar.' zeg ik. Ik loop naar mijn kluisje toe en leg wat boeken erin. Als snel gaat de bel en ik ren naar de les.

{ Daan }

Mama en ik hebben afgesproken dat ik niet meer naar school ga. Ik moet maar een baantje zoeken vind ze. Dat ga ik ook doen. Zo kan ik de moeder van Dewi terug betalen.

'Ik ga even boodschappen doen. Heb je nog iets nodig?' vraagt de moeder van Dewi aan mij. Ik schud mijn hoofd en pak mijn telefoon. Ik heb een gemiste oproep van Jayden. Zal ik hem terug bellen en zeggen dat ik weg ben?

Ik bel Jayden gelijk. Al snel neemt hij op.

'Ah, die Daan! Jij denkt even te vluchten.' Ik hoor gelach aan de andere lijn. Kars en Anouk zullen er vast ook wel bij zitten.

'Goed van mij hé?' zeg ik.

'We weten heus wel dat je nu bij je vader bent.' hoor ik Kars zeggen. Dat moeten ze maar denken. Mijn vader woont in Zeeland, bij zijn vriendin. Ik zie hem nooit meer omdat niet mag van mama. Maar ik Whatsapp af en toe nog wel eens met hem.

'Hoe weten jullie dat?' zucht ik.

'We kennen je wel hoor. Nou veelplezier bij je pappie. Ons plannetje is mislukt.'

'Wat wilde je dan doen?'

'Gewoon. Je kapot zien gaan. Dat is wel een beetje gelukt, want je bent je moeder nu kwijt.' zegt Jayden.

'Fantastisch. Zoek een leven ofzo. Doei' Ik hang gelijk op en dan zie ik dat papa me een Whatsappje stuurt. Of ik binnenkort ook even langs wil komen. Ik Whatsapp hem gelijk terug.

'Dat gaat helaas niet.' stuur ik.

'Wat dan? Ik weet dat je moeder moeilijk doet, maar ze mag onze band niet breken.' stuurt pap.

'Ik woon nu tijdelijk in Groningen bij mijn vriendin. Ik heb hele erge ruzie met mam en ik wil nooit meer bij haar wonen!'

'Was dan bij mij gekomen. Nu ben je wel heel ver weg vanaf Zeeland.'

'Sorry, maar pap, Jayden, Kars en Anouk denken dat ik bij jouw woon. Als ze iets vragen aan je wil je dan gewoon liegen dat ik bij jou woon?'

'Ja isgoed. Ik moet gaan, tot snel.'

'Dag pap' stuur ik en daarna leg ik mijn telefoon neer. Ik heb maar besloten dat ik over 2 weken sowieso wegga. Geen idee waarheen, maar dat zie ik wel.

{ Dewi }

Max en ik zitten in de aula. Astrid zit naast Max met haar vriendinnen. Ik snap echt niet waarom hij verliefd is op zo'n barbiepop!

'Max?' vraag ik zachtjes zodat Astrid en haar vriendinnen me niet horen. 'Kan ik je na school spreken?' Max knikt.

'We gaan wel even naar een parkje ofzo.' Ik knik en richt me weer op mijn telefoon. Ik open Whatsapp.

'Hey hoe is het thuis met mijn moeder?' stuur ik naar Daan. Al snel krijg ik een berichtje terug.

'Goed. Ik heb besloten over 2 weken weg te gaan x'

'Waar ga je dan heen?' Straks gaat hij in een hotel wonen. Dat wil ik niet!

'Dat zie ik wel. In ieder geval ver van Breda' Straks gaat hij liften naar Friesland of Noord-Holland! Dat wil ik echt niet. Ik wil niet dat hem iets overkomt.

'Maar Daan, ik hou van je en ik wil niet dat je ineens ergens anders gaat wonen. Je mag altijd bij ons wonen.' Max kijkt mee op mijn telefoon. Ik heb hem nog niks gezegd maar hij had ook geen tijd om te luisteren. Het gaat alleen maar over Astrid, en daar word ik gek van!

'Dat is lief maar ik voel me zo schuldig, je moeder moet nu veel eten voor mij betalen enzo'

'Dat maakt niet uit. Mama heeft nog wel genoeg geld en des noods betaal ik ook wel de boodschappen.' De bel gaat. Shit! Nu kan ik niet veder appen. Ik doe mijn telefoon uit en loop samen met Max naar het biologie lokaal.

'Dewi,' zegt Max als we net zitten. 'Met wie zat je zonet te appen?'

'Wat boeit jou dat?' snauw ik. Wat doe ik nou? Waarom doe ik zo bot tegen hem? Misschien ben ik wel jaloers dat hij zoveel tijd doorbrengt met Astrid.

'Zo, ik wist niet dat je boos werd.' mompelt Max.

'Sorry dat kwam er gewoon uit. Maar wat wilde je vragen?'

'Wie dat was?'

'Ohja. Dat was Daan.' Ik weet dat Max gaat flippen dat ik niks heb gezegd, we vertellen alles aan elkaar maar nu heb ik er gewoon geen zin meer in. Hij luistert toch niet en denkt alleen maar aan Astrid.

'Woont hij bij je?' vraagt hij. Ik knik.

Max zegt niks meer en ik probeer op te letten. Maar dat lukt me niet. Mijn gedachten dwalen af op Daan. Zal hij echt weggaan? Dat wil ik helemaal niet. Hij is verdiend het niet om op straat gezet te worden.

'En dat heb je niet gezegd?' vraagt Max als we het lokaal uit lopen.

'Sorry, maar jij luistert gewoon niet meer naar me! Je praat alleen maar over die barbiepop.' mompel ik.

'Barbiepop? Het is wel mijn vriendin ja! En weet je wat jij bent? Een jaloerse trut die te weinig aandacht krijgt!' Hij loopt boos weg. Ik voel tranen over mijn wangen stromen. Zulke gemene dingen heeft Max nog nooit tegen me gezegd. Het liefst wil ik me nu ziek melden en naar huis gaan om Daan te knuffelen. Maar dat doe ik niet. Ik moet door zetten en het goed maken met Max.

'Max,' zeg ik als ik hem tegen kom in de gang. Hij negeert me en loopt door. Ik pak zijn pols beet. 'Het spijt me.'

Max ziet dat ik traanogen heb en dan omhelst hij me. Ik hou hem stevig vast.

'Sorry dat ik me als een sukkel gedraagde.'

'Dat deed je niet. Ik heb helemaal niet verteld dat Daan bij me woont.'

'Geeft niks. Ik luisterde gewoon niet. Nou, ik wil hem wel ontmoeten hoor.' Ik grinnik en samen lopen we naar de volgende les.

{ Ik begin trouwens met een nieuw boek: Nerd or Popular? Ik zal het leuk vinden als je een kijkje zou nemen x}