The Skate Girl

Hoofdstuk 9

{ Dewi }

Ik word langzaam wakker. Max ligt naast me te snurken. Ik pak mijn telefoon en kijk hoe laat het is. 9 uur. Ik kan Max wel wakker maken, denk ik.

'Max,' fluister ik in zijn oor. 'Wakker worden.' Ik hoor wat gemopper en dan doet Max zijn ogen open. Hij bromt wat maar ik kan het niet verstaan.

'A-astrid,' stottert hij.

'Wat is er met Astrid? Had je een nachtmerrie?' Max heeft vaak last van nachtmerries. Maar meestal zijn ze onzin. Hij zegt dat soms het wel eens uitkomt, maar dat geloof ik niet.

'Ja,' zegt Max. 'Ze wilde onze vriendschap kapot maken.'

'Het was maar een droom.' probeer ik hem gerust te stellen. Max zijn hele voorhoofd zit onder het zweet.

'Weet ik, maar het zag er zo echt uit.' zegt hij.

'Ach,' zeg ik. 'Je mag wel douche. Heb je schoon ondergoed mee?' Max knikt. Na een paar minuten staat hij onder de douche. Ik hoor dat ik een Whatsappje heb en ik kijk van wie het is. Daan.

'Ik mis je zo ontzettend. Vanavond Skype?' Ik zit te twijfelen. Misschien ga ik ook wel wat leuks doen met Max. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om steeds te Skypen met Daan. Ik zie hem misschien wel nooit meer, en ik ben nog maar net terug en moet zoveel dingen bespreken met Max. Vriendjes vergaan, maar beste vrienden blijven altijd bestaan. Toch?

'Ik ben klaar.' zegt Max na een tijdje. Ik knik en loop de badkamer in. Ik leg mijn schone kleren en ondergoed neer en pak alvast een handdoek. Ik kleed me langzaam uit en stap onder de douche. Tijdens het douchen denk ik na over Daan. Voel ik nog wel iets voor hem? Als ik al geen zin meer in hem heb, dan is het een kans dat ik niet meer verliefd op hem ben.

'Ik moet wel vroeg naar huis.' zegt Max als ik met kleren aan de badkamer uitloop. Ik knik.

'Kom je vanavond weer?' vraag ik.

'Nee ik ga met mijn vader naar een voetbalwedstrijd.' Ik knik. Dan ga ik wel Skypen met Daan. Misschien is dat ook wel beter. Dan kan ik hem de waarheid vertellen, en het misschien uitmaken.

'Ik ga even alles inpakken.' zegt Max.

'Kunnen we niet beter eerst ontbijten?'

'Ja kan ook wel.' Ik glimlach naar hem en samen lopen we naar beneden. Mama en Aaron zitten ook aan tafel te eten.

'Goeiemorgen,' zegt mama. 'Goed geslapen?' Ik knik. Je eigen bed ligt altijd het lekkerst.

Max en ik gaan ook zitten en Aaron staat op en loopt naar boven.

'Ik laat jullie ook wel even alleen.' zegt mama en ze staat op.

'Max,' zucht ik. 'Dat over Astrid, het is maar een droom. Het gebeurd heus niet.'

'Sommige dromen komen wel bij mij uit, hoor.' zegt Max.

'Oké.' zeg ik. Alsof dat waar is. Daar geloof ik helemaal niks van. Max en ik blijven voor altijd vrienden, dat weet ik zeker.

Na het ontbijt gaat Max naar boven. Hij zal vast wel zijn tas inpakken. We hebben tijdens het eten niet eens gesproken. Hij zal vast wel boos op mij zijn dat ik hem niet geloof.

'Ik ga.' zegt Max als hij beneden met zijn koffer komt. Ik knik en loop met hem naar de voordeur. Hij loopt weg zonder te zwaaien. Dat doen we altijd.

Ik pak mijn telefoon en Whatsapp Daan.

'Isgoed. Hoe laat?' Als snel krijg ik een bericht terug.

'8 uur?x'

'Oké, tot dan x' stuur ik terug. Ik leg mijn telefoon aan de kant en denk na. Zal ik het wel echt uitmaken met Daan? Misschien als ik hem weer zie, voel ik weer kriebels in mijn buik.

'Is Max al weg?' vraagt Aaron als hij naast me gaat zitten. Ik knik dromerig naar hem.

'Heb je ruzie met hem?' Ik haal mijn schouders op.

'Ik geloof hem niet,' mompel ik. 'Hij zegt dat sommige nachtmerries van hem uitkomen en hij had vannacht gedroomd dat onze vriendschap kapot zou gaan door zijn vriendin.'

'Dat kan toch waar zijn? En trouwens, waar maken jullie ruzie over? Over nachtmerries? Kom op, zeg.' Aaron heeft gelijk. Ik pak mijn telefoon en Whatsapp Max.

'Sorry dat ik je niet geloofde. Het is gewoon dom dat ik ruzie maak over nachtmerries. Als jij dat zegt, geloof ik het ook. Je bent mijn beste vriend en die liegen nooit. Sorry Max voor alles, I love you x' stuur ik. Aaron kijkt me aan.

'Goed van je.' glimlacht hij. Ineens is hij zo veranderd in een lieve jongen. Dat was hij eerst nooit.

'Aaron,' lach ik. 'Ben je op je hoofd gevallen?' Aaron kijkt me heel raar aan.

'Nee hoezo? Heb ik een bult op mijn kop ofzo?' lacht hij. Ik schud mijn hoofd.

'Je bent ineens zo lief.' zeg ik.

'Tsja,' zegt Aaron. 'Ik had daar helemaal geen vrienden en jij kwam wel eens naar me toe om te vragen hoe het met me ging, en dat is gewoon fijn als je alleen bent.'

'Ik zal je nooit in de steek laten. Nooit!' verzeker ik hem. Aaron glimlacht verlegen. Mama komt ook binnen wandelen.

'Broer en zus gesprek?' lacht ze. Aaron en ik knikken.

'Aaron geeft me advies.' zeg ik.

'Aaron. Ben je op je hoofd gevallen?' Nu lachen we alle drie.