The Skate Girl

Hoofdstuk 17

{ Daan }

De Efteling was super leuk! We zijn in heel veel achtbanen geweest en andere dingen. We zijn nu onderweg naar huis.

'Vond je het leuk knul?' vraagt pap. Ik knik en kijk uit het raam.

'Leuk dat je mee was.' zegt mijn stiefmoeder.

'Ik vond het leuk dat jullie me meenemen. Dank je.' lach ik.

'Geen probleem, kan zeker wel vaker? Mama deed nooit iets met je, hé?' zegt papa. Ik knik en kijk naar mijn schoenen. Ik heb nu echt een zin om over mama te praten. Ze zal vast wel boos op me zijn dat ik ben weggelopen. Nu is ze helemaal alleen. Maar dat boeit me niet zoveel, want ze deed het ook zelf. Moet ze maar niet zo irritant doen. Nu kan ik gewoon naar school en binnenkort ga ik weer in Groningen wonen! Daar heb ik echt zin in.

'We zijn er weer.' zegt papa na een lange tijd. Ik stap uit en loop naar de woonkamer. Ik pak mijn telefoon en dan zie ik dat ik een gemist oproep heb van Dewi. Wat zou ze van me willen? Wil ze me terug? Ik bel haar snel terug maar ze neemt niet op. Misschien klikte ze gewoon perongeluk op mij.

'Heeft Dewi je gebeld?' vraagt papa. Ik knik.

'Oh, bel haar maar niet terug. Je moet haar vergeten.' Ik schud mijn hoofd.

'Ik kan niet zonder haar leven, ik hou van haar.' zeg ik.

'Houden? Je bent 15! Dan weet je helemaal niet wat dat betekend.' lacht pap. Ik zucht en loop met mijn telefoon naar beneden. Ik doe mijn deur op slot en plof op mijn bed. Misschien moet ik Dewi ook wel vergeten, maar dat durf ik nu nog niet. Ze betekend zoveel voor me en ik wil naast haar kunnen liggen.

'Gaat het wel, knul?' vraagt papa die op de deur klopt.

'Jahoor.' mompel ik terug.

Ik hoor papa weer naar boven lopen. Ik heb morgen mijn eerste dag school en ik ben echt zenuwachtig daarvoor. Zullen ze me wel leuk vinden?

{ Dewi }

Oké, ik ben niet slim geweest. Ik heb Daan gebeld omdat ik iets aan hem wil vertellen. Maar hij nam niet op. Vast omdat hij boos op me is. Of hij is gewoon weg. Ja, ik moet aan het positieve denken.

Ik ben trouwens ook weer op mijn eigen kamer, in mijn eigen huis. Ik heb een gesprek gehad met mam en Aaron en ze waren echt boos en bezorgd. Maar ach ja, voor mij was het beter om even afstand van alles te nemen.

'Lieverd! Max aan de deur!' hoor ik mama schreeuwen. Ik ren naar beneden en loop naar de voordeur. Max staat er inderdaad. Maar hij kijkt niet echt blij. Zou er iets gebeurd zijn?

'Max, wat is er?' vraag ik aan hem. Mama loopt weg en ik pak Max zijn pols beet en neem hem mee naar de voortuin. We nemen plaats op een bankje die uitzicht heeft op mijn straat maar ook bloemen. Max haalt diep adem.

'Ze hebben longkanker bij mijn vader ontdekt.' mompelt Max. Ik schrik van zijn woorden. Hij kan gewoon dood gaan!

'Max, wat erg voor je.' zeg ik. Max knikt en bekijkt zijn voeten. Ik sla een arm om hem heen.

'Het is ook zijn eigen schuld. Hij rookt al vanaf hij klein is. Moet hij dan ook niet doen, dat heb ik al duizende keren gezegt, maar hij luisterde gewoon niet naar me.'

'Hij is verslaafd, dan kan je er niet mee stoppen.'

'Weet ik, maar dan nog. Je hebt heus wel hulp ervoor om ermee te stoppen. Mijn oma is het ook gelukt, dus hem moet het ook wel lukken. Toen hij onderzoek deed voor longkanker en hoorde dat hij het had, boeide het hem geen eens!'

'Oh, wat erg.' Ik weet helemaal niet wat ik kan zeggen. Ik heb nog nooit iemand mee gemaakt die ziek is geweest. Best raar eigenlijk. En dan is het ook nog wel je eigen risico.

'Ik haat hem!' Max zijn ogen staan vol met tranen en ik wrijf over zijn rug. Ik vind het echt erg voor hem.

'Het spijt me Max, maar ik weet steeds niet wat ik kan zeggen, ik ben nogal in shock. Maar ik denk dat je beter je vader kan steunen inplaats van haten.'

'Geeft niks. En dat weet ik wel, maar hij doet het zelf en dan moet ik hem zeker een beetje verzorgen?'

'Tsja, dat denk ik dan.'

'Mooi niet. Had hij maar niet moeten roken.'

'Dat is makkelijk gezegd, Max. Sommige kinderen hebben vaders of moeders die drinken, of drugs verslaafd zijn. Daar kom je ook niet moeilijk vanaf.'

'Daar heb je klinieken voor.'

'Ja maar je kan je vader toch helpen? Probeer zijn sigaretten te stelen en weg te gooien of vraag om hulp van andere mensen die ervaring hebben.'

'Al eens geprobeerd. Toen werd hij zo woest dat hij een ketting van mama kapot heeft gegooid!'

'Vraag dan om hulp, zoals ik al zei.' Max knikt.

'Ik zal dat dan wel doen. Bedankt Dewi.' Ik glimlach naar hem en dan sta ik op.

'Wat zullen we doen?' vraag ik aan hem. Max haalt zijn schouders op.

'We kunnen skaten?' grinnik ik. Max schud zijn hoofd lachend. Ik heb Max zovaak willen overhalen, maar hij zegt dat het niks voor hem is. Dan moet hij het ook maar weten.

'We kunnen je huiswerk maken?' lacht Max. Ik schud lachend mijn hoofd en geef hem een por in zijn zij.

'Oké we kunnen maar beter een film kijken ofzo.' zeg ik.

'Goed maar dan mag ik hem uit kiezen!' Ik knik en hij rent naar binnen en kijkt in de dvd la. Ik ren achter hem aan en ga op de bank zitten. Uit eindelijk kiest hij een film uit.

'Welke film heb je beet?' vraag ik.

'High school musical.' lacht hij. Ik weet dat hij een grapje maakt.

'Nee oké, ik heb nu een film beet genaamd Up ofzo, ziet er wel leuk uit.'

'Nee! Niet die! Die heb ik al 100x gezien. We kunnen Frozen kijken?' Max knikt lachend en pakt de Frozen dvd eruit. Ik pak hem aan en doe hem in de videospeler.

Ik haal nog snel popcorn en wat cola en dan begint de film echt. Max en liggen languit film te kijken. Mijn gedachten dwalen af op Daan. Als hij binnenkort hier naar toe gaat verhuizen ga ik heel veel bij Max logeren. Ik heb echt geen zin om elke keer hem tegen te komen. En dan woont hij ook nog wel in de zelfde straat als Max. Dat is nog erger. Maar Max en ik redden ons wel en doe alsof hij niet bestaat. Dan komt alles goed.