The Skate Girl

Hoofdstuk 23

{ Dewi }

Ik mag eindelijk uit het ziekenhuis. Gisteren hebben ze nog onderzoeken gedaan en ik heb niks ergs. Alleen moet er verband om me hoofd. Het ziet er dan best wel lelijk uit, maar ik hoef hem maar 1 week om te doen.

Daan is al naar school gegaan. Hij is eerst wel langs gekomen maar toen ging hij al snel weer weg. Ik heb ook niks meer van Max gehoord. Hij zal vast wel boos op me zijn.

Mama komt binnen gewandeld. Ik mocht van de dokter vandaag nog niet naar school maar ik mocht van mijn mentor wel heel even langs komen en vertellen wat er is gebeurd. Daan en ik hebben al bedacht dat ik ga zeggen. Ik ga gewoon zeggen dat ik struikelde over mijn voet en dat ik toen op de grond belande. De val was zo hard dat ik bewusteloos werd. Dat geloofde ze ook in het ziekenhuis, dus moet het ook op school lukken.

'Kom op lieverd, dan gaan we even naar school.' zegt mama gehaast. Ik knik en probeer op te staan. Als ik op de grond sta pak ik mama's hand vast en samen lopen we het ziekenhuis uit.

{ Daan }

Ik ben heel erg blij dat Dewi en ik weer verkering hebben. Max heeft me nog geen een keer aangekeken op school. Waarom zou hij boos zijn? Dewi heeft hem alleen afgewezen en toen ging hij weg. Dewi heeft het recht om boos op hem te zijn, hij niet.

'Daan, hoe gaat het met Dewi?' vraagt de mentor als ik binnen kom wandelen.

'Goed. Ze komt straks even op school.' antwoord ik en dan ga ik naast Bram zitten. Hij zit in zijn boek te lezen. Dat doet hij meestal altijd.

Max zit helemaal achteraan naast niemand. Ik vind het bijna zielig worden. Oké, hij kan er niks aan doen dat hij verliefd is op Dewi. Maar die roddel, dat doe je toch niet? Een beetje aan iedereen vertellen dat je hebt gezoend met Dewi. Wat is daar nou stoer aan?

{ Dewi }

Mama en ik zijn aangekomen op school. We lopen naar het goeie lokaal en als ik de deur open doe, is het meteen stil. Iedereen kijkt me aan, behalve Max. Hij zit helemaal achterin in zijn boek te lezen. Maar hij haat lezen. Ik ga me er maar niet mee bemoeien.

'Zo, Dewi.' zegt de mentor en ze legt haar hand op mijn schouder en trekt me naar voren.

'Wat is er met haar?' word er door de klas geroepen.

'Steek je hand op als je een vraag voor Dewi hebt. Niet te veel vragen, ze is nog maar net uit het ziekenhuis.' zegt de mentor. Ik knik en wijs naar Steven.

'Wat is er gebeurd?' vraagt hij.

'Ik ben waarschijnlijk over mijn voeten gestruikeld en achterover gevallen. De klap was heel hard dus werd ik bewusteloos.' lieg ik. Max kijkt gelijk op. Tuurlijk zou ik hem niet verraden.

Ik wijs een meisje aan met een roze t-shirt. Ik weet alleen haar naam niet meer.

'Kun je alles nog herinneren?' vraagt ze.

'De meeste dingen wel. Alleen toen ik bewusteloos werd niet meer.' lieg ik.

Er komen nog meer vragen die ik gelijk beantwoord. Als alle vragen zijn geweest mag ik eindelijk naar huis. Ik zwaai nog even naar Daan en dan loop ik het lokaal uit samen met mama. Best raar dat iedereen nu denkt dat het uit is tussen mij en Daan. Ik vind eigenlijk dat mama dat wel moet weten.

'Mam. In het ziekenhuis hebben Daan en ik weer verkering gekregen. Maar je mag het aan niemand vertellen! We willen het geheim houden.' zeg ik als we in de auto zitten.

'Waarom geheim?' vraagt ze.

'Omdat ik op school word geplaagd dat ik met hem heb' mompel ik.

'Oké' Mama geeft gas en al snel zie ik ons huis alweer.

{ Daan }

De schooldag is eindelijk voorbij. Max kwam in de pauze naar me toe. Hij vroeg waarom Dewi had gelogen. Ik had gezegd dat ze hem niet wilde verraden. Toen knikte hij en liep hij weg. Best raar dat hij zo doet.

Ik ben onderweg naar Dewi's huis. Ik kreeg een Whatsappje dat haar moeder er van af wist, dus mocht ik gewoon elke dag langs komen.

'Hey Daan.' zegt de moeder van Dewi als ze de deur open doet.

'Hoi.' zeg ik terug. Ik ga niet vragen of Dewi ook thuis is, want ze is alleen maar thuis! Ze zal vast wel op de bank liggen of boven.

'Dewi is boven.' zegt de moeder. Ik knik en loop naar binnen. De moeder slaat de deur achter me dicht en verdwijnt in de keuken. Ik doe mijn schoenen uit en hang mijn jas op.

Ik ren naar boven en klop aan op Dewi's deur. Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier ben geweest.

'Daan!' zegt ze blij als ik binnen kom. Ik glimlach naar haar en plof naast haar op haar bed. Ze zit een beetje op haar telefoon.

'Sorry, dit is ongezellig.' mompelt ze en snel legt ze haar telefoon weg. Ik glimlach en kijk naar haar. Ze is ook zo ontzettend mooi.

'Heeft Max nog iets tegen je gezegd?' vraagt ze al snel.

'Ja waarom je loog.' antwoord ik.

'En wat zei je?'

'Dat je hem niet wilde verraden.' Dewi knikt en kijkt naar mij.

'Bedankt dat je hier alweer bent. Dat is echt heel lief van je.'

'Geen probleem, ik zou je beschermen, weet je nog?' Ze knikt.

'Ik ben benieuwd hoeveel meisjes Jayden al heeft gebruikt.'

'Ik zweer het je, dat wil je niet weten.' lach ik. Ze lacht mee.

'Hij is ook zo'n grote sukkel.' grinnikt Dewi. Ik knik.

'Zullen we het niet meer over hem hebben?' Dewi knikt.

'Film kijken dan maar?' Ik knik en ze kiest een film uit.

'Ik heb wel zin in een romantische film.' grinnikt ze.

'Jij kiest.' beveel ik haar. Ze kiest er een uit en zet hem in de dvd-speler. We ploffen allebei op haar bed en kijken naar de film. Ik sla een arm om haar een en plaats een kus in haar haren. Ze is het mooiste meisje in de wereld, ookal heeft ze verband op haar hoofd.