The Skate Girl

Hoofdstuk 16

{ Dewi }

Ik heb geslapen bij Dylan thuis. Zijn moeder zag me liggen op een bankje in het park, ze was nog de hond aan het uit laten. Toen vroeg ze of ik bij hun wilde slapen want ze hadden nog wel een logeerkamer voor me over. Dat liet ik me niet nog een keer zeggen dus liep ik mee. Dylan vond het ook nog eens leuk dus dat maakte me al helemaal blij.

'Goeiemorgen.' glimlacht de moeder van Dylan als ik beneden kom. Ik glimlach terug en bekijk Dylan langzaam. Hij ziet er erg moe uit.

'Ga maar zitten, hoor.' lacht de moeder. Ik knik dankbaar en ga zitten. Ze legt een stuk brood op mijn bord en ik pak de mes en besmeer mijn brood met boter.

'Waarom lag je daar eigenlijk?' vraagt Dylan tijdens het eten.

'Ik heb ruzie met mijn moeder, en met mijn beste vriend Max dus kon ik nergens slapen.'

'Dan kon je ons toch bellen? Kyan, Noah en ik zullen altijd voor je klaar staan.' Ik knik dankbaar.

'Dat is lief, dank je.' glimlach ik. Ik hoop dat ik hier nog een nachtje mag slapen. Misschien bel ik Aaron zometeen wel of Max om het goed te  maken. Hij heeft ook wel gelijk. Ik ben ook jaloers op haar dat zij tijd met hem mag doorbrengen. Niet dat ik verliefd ben op Max ofzo, maar ik kan het goed met hem vinden en dat vind ik wel belangrijk. Hij is de enige waar ik alles tegen kan zeggen.

'Zal ik je moeder bellen en vertellen waar je bent?' stelt de moeder voor. Ik knik en kijk naar Dylan. Soms snap ik niet hoe we vrienden zijn geworden. We zijn allebei totaal verschillend. Hij houd enorm veel van rock muziek en tennis. Terwel ik heel veel van pop muziek hou en dol ben op skaten.

'Je moeder was geschrokken maar ze belt je later op de dag nog wel eens. Je moet vanavond wel weer daar slapen, dat wil je moeder graag.'

'Okè dankuwel.' Dylan glimlacht kort naar me en dan ruimt hij zijn bordje op.

'Wil je mee skaten met mij en Kyan en Noah?' Dat laat ik me niet nog een keer vragen en ik ga gelijk mee. Skaten is het leukste wat er is!

'Hey, jij ook hier?' lacht Naoh. Ik knik en Dylan legt alles uit wat er is gebeurd. Noah en Kyan knikken begripvol en gaan veder met skaten. Ik zoek een plekje op waar ik goed kan skaten en dat heb ik al snel gevonden.

Dylan komt achter me aan. Hij kijkt me aan en glimlacht kort.

'Ik wilde je niet afleiden.' zegt hij.

'Afleiden? Ik was nog niet begonnen.' lach ik.

'Oh haha, dat wist ik niet. Hoe gaat het trouwens tussen jou en Daan?'

'Heel slecht. Ik heb het uitgemaakt en hij is terug verhuisd naar Zeeland. Ik hoef hem nooit meer te zien.'

'Dan moet hij wel iets heel ergs hebben gedaan?'

'Ja hij heeft een meisje gebruikt om populair te zijn. Hij heeft haar dingen gewongen enzo en dat vertelde hij veel later pas.'

'Maar dat doen heel veel jongens de laatste tijd. Heeft hij erook spijt van?' Ik knik.

'Ja en hij wil me terug. Maar toen ik net was verhuisd heeft hij gezoend met dat meisje terwel we toen gewoon verkering hadden en dat zei hij pas een paar dagen geleden.'

'Oh dat is niet zo netjes. Maar het komt wel goed. En als je al een bodyguard nodig hebt, here i am.' Ik glimlach naar hem en knik dankbaar. Dylan is ook altijd zo lief.

'Maar goed. Genoeg gepraat, we gaan skaten!' Ik knik en ik ga hem achterna.

{ Daan }

Ik zit met mijn stiefmoeder en vader in de auto. Ze zeiden dat ze een verassing voor me hadden maar ik heb geen idee wat ze willen doen. Ik ben bang dat ze hebben geregeld dat mama ineens ergens staat ofzo. Dat noem ik niet echt een leuke verrassing, maar goed.

'We zijn er.' zegt papa na een tijdje. Ik kijk om me heen en ineens schiet het me te binnen. We zijn bij de Efteling!

'We wilde iets leuks met je doen en dit leek ons het beste.' zegt mijn stiefmoeder. Ik knik dankbaar en bekijk alles langzaam. Het ziet er al super leuk uit! Mama haat om dagjes weg te gaan terwel papa dat altijd wel leuk vond.

'Kun je Dewi even vergeten.' knipoogt pap. Nu hij het zegt, denk ik weer aan haar. Ik voel me nog steeds schuldig voor wat ik heb gedaan. En ik hoop dat we nu allebei gewoon veder kunnen leven want ik weet zeker dat ze niks meer met me te maken wil hebben. Begrijp ik ook wel, natuurlijk.

{ Dewi }

Max heeft zonet aangebeld. Hij wist dus waar ik was.

'Hey,' zegt hij gewoon normaal. 'Het spijt me van gisteren.'

'Het geeft niks.' mompel ik. Ik was juist de gene die begon. Ik ben jaloers op Astrid en daar heeft hij gewoon gelijk in.

'Hoe wist je waar ik was?' vraag ik.

'Ik zag je skaten met Dylan en toen wist ik wel zeker dat je bij hem hebt geslapen.' Ik knik en kijk naar de vloer.

'Het is mijn schuld dat ik zo jaloers doe tegen Astrid. Jij brengt veel tijd met haar door en ik zit maar een beetje thuis.'

'Nee joh, ik heb het uitgemaakt. Ze mag jou helemaal niet en als iemand jou niet mag, mag ik die gene ook niet.' Ik glimlach naar Max en bekijk dan weer mijn schoenen.

'Dewi?' vraagt Max. Ik kijk op en dan knik ik.

'Ja, wat is er?' vraag ik.

'Ben je misschien verliefd op me?' Verliefd op Max? Ik voel geen kriebels in mijn buik ofzo. Maar ik wil wel het liefst bij hem zijn. Maar mijn hart gaat ook niet te keer. Ben je dan verliefd of niet?

'Ik voel geen kriebels, of een hart die te keer gaat. Ik wil wel het liefst bij je zijn maar dan niet in je armen ofzo.' Max knikt.

'Dan ben je niet verliefd op me.' glimlacht hij. Ik lach terug. Dat zou eigenlijk best wel raar zijn. Verliefd op je beste vriend? Nee, dat zie ik niet voor me. Maar misschien hij wel?

'Ben jij verliefd op mij?' vraag ik.

'Nee.' antwoord Max simpel. Ik knik.

'Maareh, ik moet gaan.' zegt Max na een tijdje stilte.

'Oké, ik zie je wel weer.' Max knikt en loopt weg. Ik zwaai hem uit en doe de deur dicht. Zou het raar zijn om verliefd te worden op je beste vriend? Ik vind het wel vreemd. Ik ken Max al sinds ik klein was en toen voelde ik ook niks voor hem. Nu nog steeds niet. Hij is wel lief en we hebben veel gemeen maar dat is het dan ook. Meer niet. En daar ben ik ook wel weer blij mee, want ik wil liever niet hand en hand met Max lopen.