Κεφαλαιο 20
Το πρωι ξυπναω με πονοκεφαλο. Ολο το βραδυ σκεφτομουν τα λογια της ευας.
«Εσυ εισαι ικανη να γινεις φιλη με ολο τον ανδρικο πλυθησμο προκειμενου να μην μπεις σε σχεση»
Σηκωνομαι από το κρεβατι και αρχιζω να ετοιμαζομαι μηχανικα. Μολις παω να τραβηξω ένα παντελονι από την ντουλαπα, θυμαμαι την σκηνη στο ανσασερ και αποφασιζω να μην του κανω την χαρη. Παιρνω μια μαυρη κολλητη φουστα και ένα ασπρο κολλητο πουκαμισο, φοραω τις μαυρες μου γοβες, μαζευω τα μαλλια μου ψηλα και βαφομαι ελαφρια. Παιρνω τα πραγματα μου και βγαινω από το σπιτι χωρις να κανω σταση στην κουζινα. Νοιωθω ότι αν φαω θα κανω εμετο.
_ _ _
Μολις φτανω στην εταιρια καταλαβαινω ότι εχω ερθει αρκετα νωρις ώστε να λειπει το μισο περιπου προσωπικο. Όταν βλεπω τον ανελκυστηρα σταματαω να περπαταω.
Σκαλες ή ανσασερ;
Θυμαμαι παλι τα χειλη του επανω στα δικα μου και τα χερια του να κρατανε τα δικα μου γερα.
«Σκαλες» μουρμουριζω και αρχιζω να περπαταω ξανα.
Όταν φτανω επιτελους αποφασιζω ότι ηταν πολύ κακη ιδεα οι σκαλες. Μολις βρισκω την ανασα μου ανοιγω το παραθυρο του γραφειου μου και πηγαινω να φτιαξω τους καφεδες. Βαζω τον δικο του στην χαρτινη συσκευασια και τον δικο μου στην συνηθισμενη μου κουπα.
Μπαινω στο γραφειο του και τρομαζω μολις τον βλεπω να καθεται εκει με αποτελεσμα να βγαλω μια κραυγη.
Σηκωνει το βλεμμα του και με κοιταει ερωτηματικα.
«δεν περιμενα να ειστε εδώ.»
«εδώ δουλευω» μουρμουριζει
«ναι απλα είναι νωρις» του απανταω και αφηνω τον καφε του στο γραφειο.
«εχουμε δουλεια σημερα. Πρεπει να τελειωσουμε τις δουλειες του γραφειου νωρις και να παμε σε μια συναντηση.»
«να παμε;»
«ναι να παμε. Εισαι η γραμματεας μου και θελω να κρατας σημειωσεις.» λεει χωρις να με κοιταει
«μαλιστα»
«πηγαινε φερε την ατζεντα σου και ελα να δουμε τι εχουμε για σημερα»
«μαλιστα.»
Δεν θα πει τιποτα για εχθες; Νομιζα ότι σημερα θα συνεχιζαμε να φωναζουμε ο ενας στον αλλον αλλα μαλλον καταλαβε ότι δεν θα κοιμηθω ποτε μαζι του. αντιθετα φαινεται να αδιαφορει για την παρουσια μου και να είναι τυπικος μαζι μου. Καλυτερα, μπας και περασει και αυτος ο πονοκεφαλος.
Την επομενη μιση ωρα την περασα στο γραφειο του προσπαθωντας να στριμωξουμε ολες τις σημερινες υποχρεωσεις πριν της 2.
«χρειαζεστε κατι άλλο;» τον ρωταω όταν τελειωνουμε.
«ναι έναν ακομα καφε όπως αυτόν που μου εφερες το πρωι.»
«μαλιστα» του απανταω και μολις γυρζω την πλατη μου αρχιζω να χαμογελαω. Ώστε του αρεσε τελικα ο καφες μου.
Η μερα περναει πολύ γρηγορα και εγω δεν εχω σταματησει να περπαταω. Τρεχω για να βρω γρηγορα φακελους και ντοσιε ενω αυτος είναι στο γραφειο του παραμενοντας ενας γαιδαρος που δινει εντολες. Δεν μπορω να πω ότι δεν δουλευει. Κάθε φορα που μπαινω στο γραφειο του είναι χωμενος μεσα στα χαρτια ή θα είναι σε συναντηση, αλλα θα μπορουσε να μου μιλαει καλυτερα.
«ελα μεσα» μου λεει αποτομα από την ενδοεπικοινωνια. Αγανακτησμενη και με τρομερο ακομα πονοκεφαλο μπαινω στο γραφειο του. ξαφνικα μου ερχεται μια μυρωδια. Όταν τον κοιταζω καταλαβαινω πως καπνιζει ενώ προσπαθει να βγαλει ακρη με τις αναφορες που μου ζητησε.
Πλησιαζω το παραθυρο και το ανοιγω θελοντας να φυγει ο καπνος
«τι κανεις εκει παλαιολογου;Κλεισε αμεσως το παραθυρο.» μου λεει ενοχλημενος.
«λυπαμαι αλλα δεν επιτρεπεται το καπνισμα στην εταιρια. Νομιζα ότι το ξερετε αυτό.» του λεω με ανασηκωμενο το φρυδι ενώ πλησιαζω το γραφειο του.
«οι κανονισμοι είναι για το προσωπικο.»
«μα τι δημοκρατικος που εισαι» τον ειρωνευομαι
Σηκωνεται και ερχεται μπροστα μου.
«κρατα τον πληθυντικο παλαιολογου. Στο αφεντικο σου μιλας. Σωστα;» μου απανταει με υφος
Χαχαχ τωρα το θυμιθηκε;!
«σωστα.» λεω και συνεχιζω «το καπνισμα απαγορευεται κυριε προεδρε σε εσωτερικους χωρους και ο κανονισμος αυτος ισχυει για ολους μας ανεξαιρετως.» του λεω με προσποιητη ευγενια
«και εσυ παντα υπακους στους κανονισμους σωστα;»
«σωστα»
«εμενα παλι μου αρεσει να τους παραβαινω» μου λεει και με πλησιαζει
«μου αρεσει να κανω αυτό που δεν κανει. Καταλαβαινεις;» με ρωταει και μου χαιδευει με τον δεικτη του τον λαιμο μου
Είναι διπολικος δεν εξηγειται αλλιως. Την μια είναι ψυχρος μαζι μου και την άλλη βρισκεται παλι τοσο κοντα μου
«δεν φοβαστε για τις συνεπειες;» τον ρωταω καθως κανω ένα βημα μακρια του και με κοιταει στα ματια
«δεν με νοιαζουν οι συνεπειες» μου απανταει σοβαρα και γλυφει τα χειλη του
«Για το καπνισμα μιλαμε ετσι;» τον ρωταω μπερδεμενη. Εκεινος χαμογελαει πονηρα και μου απανταει
«φυσικα.»
Εμενα παλι γιατι δεν με πειθει;
~ - ~
YOU ARE READING
My pleasure..
RomanceΕνας κολοσσός... Ενας ανδρας που εχει μάθει να παίρνει αυτο που θελει.. Μια γυναικα που εχει προδοθεί και δεν εμπιστεύεται τους ανδρες. Τι θα γινει οταν αυτοι οι δυο βρεθουν σε ενα παραλιγο ατυχημα; Πως θα μπλεχτουν οι μοιρες τους και τι θα γινει ο...
