My pleasure..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

Κεφαλαιο 22

Ειμαστε στο αμαξι του Μακρη και πηγαινουμε σε καποιο εστιατοριο για φαγητο. Πραγματι εκανε αυτό που ζητησα και δεν εχει μιλησει προς το παρον, δημιουργοντας μια υπεροχη ησυχια στο αυτοκινητο. Ακομα δεν το πιστευω πως δεχτηκα να φαω μαζι του. Ξαφνικα χτυπαει το κινητο μου.

'θες να περασω να σε παρω από την δουλεια για να παμε για φαγητο; Πανος'

'πανο μου συγνωμη, αλλα ο προεδρος της εταιριας θελει να μιλησουμε για καποια θεματα και δε μπορω να το ακυρωσω. Θες να το κανονισουμε για αυριο;'

Ο Μακρης κοιταει εκνευρισμενος το κινητο στα χερια μου αλλα δεν λεει κατι

'κανενα προβλημα θα τα πουμε' μου απανταει στο μυνημα και βαζω το κινητο πισω στην τσαντα μου.

«ποιος ηταν;» με ρωταει.

Ενταξει, τοσο κρατησε η ησυχια μου..

«συγνωμη;»

«λεω ποιος σου εστειλε μυνημα; Μηπως ο πετροπουλος;» μου λεει με νευρα.

«αν συνεχισεις να εισαι αδιακριτος και στο εστιατοριο καλυτερα να μην παμε»

«μια ερωτηση σου εκανα, μην αρπαζεσαι» μου απανταει πλεον χαλαρος. Τον κοιταζω αγανακτησμενη και κοιταζω εξω από το παραθυρο.

«διπολικε» μουρμουριζω

«το ακουσα αυτό δεσποινις» μου απανταει με ένα πλαγιο χαμογελο.

Εγω τον αγνοω και ανοιγω το ραδιοφωνο.

Λιγο αργοτερα βρισκομαστε εξω από ένα παραλιακο μαγαζι. Παρκαρει και βγαινει από το αμαξι. Εγω λυνω την ζωνη και την στιγμή που παω να ανοιξω την πορτα μου, το κανει αυτος για εμενα.

«ευχαριστω» μουρμουριζω και αυτος μου χαριζει ένα πλαγιο χαμογελο

Μπαινουμε στο μαγαζι και βρισκουμε ένα αδειο τραπεζι. Δεν εχει πολύ κοσμο αν και είναι μεσημερι, και αυτό μου αρεσει.

Μου τραβαει την καρεκλα για να καθισω και κανει και αυτος το ιδιο απεναντι μου. Ερχετε ο σερβιτορος και μας δινει το μενου

«ευχαριστουμε» του λεω και αρχιζω να διαβαζω.

Πραγματικα τωρα που διαβαζω τις ονομασιες των φαγητων καταλαβαινω ποσο πειναω.

«τι θα παρεις;» με ρωταει αφηρημενα ενώ κοιταει τον δικο του καταλογο

«αληθεια δεν ξερω»