My pleasure..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Κεφαλαιο 24

Οδηγω προς την διευθυνση που μου εστειλε χωρις να ξερω γιατι παιζω το παιχνιδι του.

Γιατι παιχνιδι πρόκειται και το ξερω. Εκμεταλλεύεται την περιεργεια μου για να διασκεδασει. Όμως εγω γιατι παιζω; Γιατι δεν παω σπιτι μου και πηγαινω εκει που θελει αυτος; Γιατι ψαχνω δικαιολογια για την συμπεριφορα του προς τον σερβιτορο και δεν τον λεω απλα 'κακοτροπο';

Παντως ότι και να εγινε μου χρωσταει ένα σουφλε σοκολατας. Εξαιτιας της συμπεροφορας του δεν προλαβα να το φαω στο εστιατοριο.

Μολις φτανω βλεπω μια μεγαλη μαυρη μονοκατοικια με μεγαλο κηπο να φερει τον αριθμο που εψαχνα. Μπαινω στην εισοδο του κηπου και παρκαρω το αυτοκινητο μου διπλα στο δικο του. κατεβαινω αβεβαιη από το αμαξι μου και πηγαινω εξω από την πορτα. Χτυτπαω διστακτικα το κουδουνι και προσεύχομαι σιωπηλα να μην μου ανοιξει κανεις. Μολις πεσασουν 5 δευτερολεπτα από το χτυπημα κανω μεταβολη για να φυγω.

Εγω παντως ηρθα..

«πας καπου Νεφελη;» μου λεει ο Αχιλλεας και γυριζω αποτομα να τον κοιταξω. Εχει βγαλει το σακακι και την γραβατα του και εχει γυρισει τα μανικια από το πουκαμισο αφηνοντας σε κοινη θεα τα τατουαζ του στο χερι.

«ε; ναι νομιζω ότι ξεχασα κατι στο αυτοκινητο μου.» του απανταω όχι και πολύ πειστικα

«μμ.. ελα μεσα. Ότι και να ξεχασες θα το παρεις μετα.» μου απανταει ειρωνικα και κανει χωρο για να περασω. Τον προσπερναω εχοντας ψηλα το κεφαλι και μπαινω στο σπιτι

Αντε να δουμε..

«Καθισε» μου λεει και μου δειχνει έναν καναπε. Το σαλονι είναι υπεροχο. Οι καναπεδες είναι τρεις σε σχημα Π και είναι μαυροι δερματινοι. οι τοιχοι κανουν τον χωρο οικείο αφου είναι ολοι από πετρα. Τα καδρα είναι ασπρα όπως οι μακριες κουρτινες και το χνουδωτο χαλί του.

Πολύ ωραιο σπιτι..

«δεν χρειαζεται. Ποιανου είναι το σπιτι;» τον ρωταω ενώ στεκομαι ορθια στην μεση του σαλονιου

«δικο μου» μου απανταει χωρις να βιαζεται «θες ένα ποτο;» με ρωταει ενώ πηγαινει στο μπαρ και βαζει ουισκι σε ένα ποτηρι

«όχι. γιατι με εφερες μεχρι εδώ;»

«για να σου πω τον λογο που μιλησα ασχημα στο σερβιτορο που μαλλον συμπαθησες.»