My pleasure..

κεφάλαιο 28

Κεφαλαιο 28

Ο Mακρης ειναι ένα γουρουνι που αν το σκοτωσω θα κανω καλο στην ανθρωπότητα και κυριως στο γυναικειο φυλο.

Αφου μου ανεθεσε μια δουλεια η οποια χρειαζεται μερες, για να την κανω σε ένα απογευμα, ειχε το θράσος να φυγει αφηνοντας με μονη μου σε ολοκληρο το κτηριο αφου ολοι ειχαν σχολασει, για να βρεθει με την Μιραντα. Τουλαχιστον ετσι καταλαβα από το τηλεφώνημα που ειχε και ετυχε να ακουσω.

Λογικα τωρα μπορει να κοιμηθει ανενόχλητος με άλλες χωρις να με σκεφτεται!

Μου ζητησε να κανω απογραφη των τελευταιων 5 χρονων και εχω μπροστα μου αλλα 3 χρονια. Κοιταζω το κινητο μου και βλεπω την ωρα

21.28μ.μ

Ελεος, εδώ θα ξημερωσω..

Ανοιγω τον τριτο ντοσιε και χώνομαι ξανα στους αριθμους.

_ _ _

Ενώ η ωρα εχει παει μετα τις 1.00 π.μ ανοιγει αποτομα η πορτα του γραφειου μου κανοντας με να βγαλω μια τσιριδα τρομου. Γυριζω το κεφαλι μου και βλεπω τον Αχιλλεα με ένα μικρο κουτι στο χερι του

«με τρομαξες ανθρωπε μου» του λεω και πιανω την καρδια μου

«συγνωμη» μου λεει ηρεμα και με πλησιαζει. Ερχεται διπλα μου και μου αφηνει το κουτι μπροστα μου

«τι είναι αυτό;» τον ρωταω με πριεργεια

«ανοιξε το» μου λεει μαλακα και αρχιζω να ανησυχώ. Παιρνω το κουτι στο χερια μου και μολις το ανοιγω βλεπω ένα μεγαλο κομματι σουφλε σοκολατας

«για μενα είναι;» τον ρωταω χωρις να καταλαβαινω

«ναι.. την τελευταια φορα που βγηκαμε για φαγητο δεν προλαβες να φας το γλυκο σου εξαιτιας μου. οποτε.. σου το χρωστουσα.» μου λεει και καθεται στην καρεκλα μπροστα από το γραφειο μου

«εμ.. ευχαριστω»

Ενταξει αυτό δεν το περιμενα.

Αρχιζω να δοκιμαζω διστακτικά από το γλυκο χωρις να μπορω να καταλαβω τις πραγματικες του προθεσεις. Ο Μακρης δεν συνηθίζει να είναι καλος χωρις λογο μαζι μου.

Οσο τρωω εκεινος δεν παιρνει τα ματια του από πανω μου, κανοντας με να νοιωθω περιεργα

«με κανεις να νοιωθω λιγο αβολα» του λεω

«γιατι;» μου λεει απορημένος

«που με κοιτας» του απανταω

«φαινεσαι κουρασμενη, φτανει για σημερα συνεχιζεις αυριο» μου λεει αλλαζοντας θεμα και αν δεν τον ηξερα θα ελεγα πως εχει τυψεις που μου εβαλε να κανω τοση δουλεια χωρις λογο..

« μα δεν τελειωσα ακομα»

«δεν πειραζει. Μπορεις να φυγεις.»

«εισαι σιγουρος;»

«ναι πηγαινε» μου απανταει απαλα

«και εσυ;»

«θα παρω κατι που ξεχασα και θα φυγω και εγω»

«μαλιστα» λεω και σηκωνομαι ορθια αρχιζοντας να μαζευω τα χαρτια μου. σηκωνεται και αυτος από την καρεκλα και πηγαινει προς το γραφειο του.

«λυπαμαι που εμεινες μεχρι τετοια ωρα εδώ. Δεν θα ξανα γινει. Καλο σου βραδυ Νεφελη» μου λεει και μπαινει στο γραφειο του κλεινοντας την πορτα

Εγω εχω μεινει παγωμενη στην θεση μου να κοιταω το κενο και να σκεφτομαι τι σκατα εγινε μολις..

Πλευρα Αχιλλεα.

Ποσο ηλιθιος ειμαι..

Την αφησα ολη την νυχτα μονη της στο γραφειο να δουλευει μονο και μονο επειδη ζηλεψα και δεν ηθελα να βγει μαζι του. Και το χειροτερο είναι ότι δεν ξερω γιατι ζηλεψα. Η κοπελα δεν μου είναι τιποτα. Είναι ελευθερη να κανει ότι θελει με οποιον θελει όπως και εγω αλλωστε.

Αλλα αυτό συνεχιζει να μην μου φαινεται καλο..

Σε μια κριση ενοχής της πηρα το γλυκο που ειχε διαλεξει στο εστιατοριο και δεν προλαβε να το δοκιμασει εξαιτιας της συμπεριφορας μου στο σερβιτορο. Πρωτη φορα με νοιαζει αν κοιτανε την κοπελα που συνοδευω ή αν αυτή που εκανα κατι ένα βραδυ βγαινει τωρα με αλλους.

«σοβαρεψου Αχιλλεα αγορι μου, εσυ δεν εισαι ετσι» μουρμουριζω ενώ εχω το προσωπο μου μεσα στα χερια μου.

Σημερα βγηκα με την Μιραντα αλλα παλι ειχα μονο αυτή στο μυαλο μου. Αντι για την Μιραντα εβλεπα την Νεφελη και θυμωμένος με τον εαυτο μου που φερεται ετσι, εφυγα ξαφνικα από το σπιτι της, λεγοντας ότι θα μιλησουμε καποια στιγμη.

Σηκώνομαι από το γραφειο μου και βαζω ένα ποτο. Το 1 γινεται 3 και τα 3  7, ωσπου χωρις να το καταλαβω με παιρνει ο υπνος στον καναπε του γραφειου βλεποντας ολο το βραδυ την νυχτα που περασα με αυτή τη γυναικα που εχει κανει κατάληψη το μυαλο μου..

~ - ~