Yalnız Olmak Güzeldi.

#ÖzelBölüm2 - Bateri

 (Şarkı; Umut Kaya - Haberin Var Mı? (Cover) *Bölümle şarkı uyuşmuyor, istediğiniz farklı bir şeyde dinleyebilirsiniz.)

#ÖzelBölüm2  

Bateri

Kasım 2014

Ceyda;

Okulda ki sınav haftası biteli bir hafta kadar oluyordu ama ikinci sınavların gelmesi de yakındı. Zaman eskiden sandığımdan daha çabuk ilerliyordu artık. Baran varken zaman ve mekan kavramını kaybediyordum. Onunlayken olduğum yer önemli değildi, onun olması önemliydi. Vakit harcarken bu kadar hızlı geçmesi şaşırtıyordu beni. Ne ara ikimizde son sınıf olmuştukta ygs ve lys için hazırlanıyorduk? Baran yokken hayatım tam anlamıyla monotondu. Uzun süren bekleyişin ve hüzünlerin sonunda Baran büyük bir hediyeydi aslında. 

Bugün ufak bir sürprizi olduğunu söyledi, tabii nereye gideceğimiz meçhuldü. Gerçi nereye gidersek gidelim, her zaman güzel vakit geçiriyorduk. 

Buluşma saatine yakın bir vakitte hazırdım ve binadan çıkmak için ayakkabılarımı giyip, merdivenlere yöneldim.

Binadan çıkıp biraz  uzaklaştım. Baran'ı görünce her zaman ki sarılma olayımızı gerçekleştirdik. Daha dün görüşmüştük oysa ki ama yine özlemle sarıldık. "Selam Çirkin." dedi sıcak bir gülümseme gönderip.

"Sanada selam Baran Efendi." diye saçmaladım. O, benim için özel bir kelime kullanırken ben hala özel bir şey bulamamıştım. Herkesin seslendiği sıradan şeylerdi. Baran'ın dediği şey de belki sıradandı ama çok kişi kullanmazdı. Baran'a göre sadece bana özeldi işte. Ben ise hala onu  benim için özel olan bir takma  isim bulamamıştım. Genel olarak ya ismiyle ya da sevdiceğim şeklinde hitap ediyordum.

"Hala bir hitap şekli bulamadın değil mi?" diye sordu.

"Belli olmuyor mu? Baran Efendi ne yahu?" diyerek yüzümü buruşturdum.

"Olsun. Bana hitap etmek için kelime arayışın hoşuma gidiyor." dedi gülümseyerek. 

"O zaman saçmalıklarıma her zaman katlanmak zorunda kalabilirsin." dedim.

"Onada razıyız Hanımefendi." diyerek kolunu omzuma attı ve yürümeye başladık.

*** 

Baran beni müzik üzerine kurs verilen bir yere getirmişti. Sanırım tanıdığı bir kişinın yeriydi burası. "Ne için geldik?" diye sordum.

"İlgini çeker mi bilmiyorum ama daha önce bateri üzerine uğraş vermiştim. Belki hoşuna gider ve  eğleniriz diyerek deneme yapmaya geldik." diyerek açıkladı Baran.

"Desene bana gülmeye geldik." diyerek kıkırdadım. "Beceriksizim bu konularda. Okul hayatım boyunca doğru düzgün flüt bile çalamadım ben." diye ekledim.

"Olsun, öğrenirsin." dedi Baran.

"Sanmıyorum ama bakalım hadi." diyerek bir odaya girdik. Bir çok müzik aletinin deposu olarak kullanılan geniş bir yerdi. 

Baran odanın sağ köşesine ilerleyerek baterinin üzerine örtülü olan bezi kaldırdı. "Eskidir biraz aslında." dedi. "Ama işimizi görür." diye de ekledi.

"Bana küçük bir konser ver o zaman. Hadi!" dedim tatlı bir heyecanla.

"Çokta iyi sayılmam ama." dedi.

"Şu ana kadar iyi değilim dediğin şeyler de hep iyiydin Baran." diyerek göz devirdim. "Başla hadi!" diyerek ısrar ettim.

"Tamam o zaman." diyerek ilk olarak bagetlerle zillere vurarak başladı. Anlamadığım bir sürü şey vardı aslında ama bildiğim tek şeyse, Baran bateri çalarken tam anlamıyla kendini kaybediyordu. Bu onun büyük bir tutkusuydu belki. Bundan bahsetmemişti daha önce.