Yalnız Olmak Güzeldi.

Bölüm 5; 'Canımı yakanın, canı yansın.'

Selam gençler. Bölümü yazarken çok mutluydum falan böyle neşeliydim sonra bir uyku bastırdı anlatamam. Zorla bitirdim. Aslında ne yapacağımı bilmiyordum bu bölüm. Gerçi bu kurgunun pek belirli bir yönü yok şimdilik. Ne katabilirim, ne gibi olaylar yazabilirim bilmiyorum. Ama düşünüyorum yani. Erkek, aşk falan katıp bilmiyorum çok çabuk basitleştirmem. Ama farklı şeyler yapabilirim yani. Aşk elbette olacak ama daha çok erken. Ceyda hala inatçı, aşık olmaya hazır değil. Bende hazır değilim yazmaya. Daha var yani. :D Hemen istemeyin açıkçası.

Bu arada rica ediyorum yorumlarınızı bildirin. Eleştirin yazımı. Yorumlarınızı okumayı çok seviyorum. Vote görünce çığlık atıyorum ben. Ama yorum okumakta çok mutlu ediyor beni. Lütfen. :)

Neyse iyi okumalar. :)

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

~

Buse, annem ve ben polise gittikten sonra eve dönerken, annem Buseyide eve bıraktı. Annem, Buseyi adamın resmini çektiği için tebrik etti. Çok dahiyene bir fikirmiş çünkü. Tamam, belki birazcık kıskanmış olabilirim ama annem benden hep yakınıyor. Ne yapabilirim? Yok çalışmazmışım, yok hep bilgisayar başındaymışım. O notları hep babam alıyor ya. 

Eve girdiğimizde daha bir rahatlamış hissediyordum. Ama bir sorunumuz vardı. Annem bu konuyu babama söyleyebilirdi. Bende iyice utanırdım. Babam belki dışarı çıkmama gibi ufak cezalarda verebilirdi. Beni korumak amacı ile. Asla! Bir genç kızın özgürlüğü kısıtlanamaz!

"Anne bir dakika bakar mısın?" dedim. Ses gelmedi. Ne yapıyor acaba bu kadın yine?

"Anneeğ!" diye bağırdığımda mutfağa ilerledim. Kimse yoktu. Sonra yatak odasına gidip bakayım dedim. Yatak odasına baktığımda annem oradaydı.

"Anne kadar başına taş düşecek! Ne var Ceyda?!" diye gürledi bana. Ne biçim bi annesin sen be! Burda zaten hala kötü hissediyorum ben.

"Anne senle bir şey konuşmak istiyorum! Anneyle konuşmak ne zamandan beri suç oldu?" dediğimde yüzüme söyleyecek laf bulamamış gibi baktı.

"Tamam, salona geç sen. Geliyorum bende." dedi. Çekmeceleri karıştırıyordu hala.

"Peki." demekle yetindim sadece. Yatak odasının kapısını kapatıp salona yürüdüm. Koltuklardan herhangi birine oturup annemi beklemeye başladım.

1 dakika.

...

2 dakika.

...

3 dakika.

...

4 dakika.

...

Ve annem sonunda gelir. Nerede kalmıştı bu kadın? Yanıma otururken annem 'Ne var seni lanet olasıca?' diye bakmıştı sanki. Ya da sadece benim uydurmam.

"Anne bak direk konuya gireceğim. Bunu babama söyleyecek misin?" diye sordum ciddi bir ses tonu ile.

"Neden söylemeyeyim?" derken çok imalı baktı. Korkuyorum valla şu kadından. Acaba menepoza girdide ondan mı böyle? Gerçi benim annem daha 42 yaşında ama. Olur mu olur valla. Kesin ondan iyi anlaşamıyoruz biz. 

"Ya bilirsin işte uzun bir süre boyunca bazı kurallar getirecek bana. Biliyorsun babamı. Ben kuralları çiğnerim. Özgürlüğüme düşkünüm. Arkadaşlarıma gezip, tozmama karışmasın. Fazla arkadaş çevrem yok biliyorsun. Hatta erkeklerle hiç işim yok. Karışmasın bana. Yine evde oturucam zaten biliyorsun." dediğimde ikna olmuşa benzemiyordu annem.