ELITES [SHQIP]

XXXII

Nje karrige.

Nje peng.
Kater vrases.

Ate pershtypje te jepte e gjithe skena, teksa te qarat e te dy femrave ne dhome degjoheshin ne sfond.
Alya para tyre, me trupin qe i dridhej dhe pa pike ngjyre ne fytyre. Nje thike ne doren e saj dhe frike ne sy.
"Beje Alya." degjohet nje ze nga prapa kameres dhe Alya pothuaj nuk merr me fryme.
"Ai, ose e gjithe familja jote. Nuk do ta doje kete apo jo? Jepi Alya, nje goditje dhe do kesh gjithcka qe ke enderruar. Mblidhe veten."
"Pse ate?" peshperit ajo teksa lotet nuk mbarojne.
"SEPSE E MERITON!" bertet zeri perseri. "Tani, BEJE!"
"Te lutem, jo.." lutet Alya por shikon dicka dhe detyrohet te levize para.

Ne karrige, i derrmuar qendron ai. Aleksi.
"Me fal. Me fal." qan Alya para se ti ngule thiken ne stomak e tmerruar teksa i lidhuri ne karrige shperthen ne ulerima dhe kemisha i njolloset ne gjak.
"Bravo.. E shikon sa e thjeshte ishte?" flet perseri zeri. "Vajze e mbare."
Alya pothuaj kthehet kembadorazi ne cep te dhomes teksa qan me denese.
"Pse po na e ben kete? Perse?" bertet Josh dhe nje djale i gjate del dhe e con me kembe me force duke e afruar tek viktima.
"Radha jote, Joshua. Meqenese e deshiroje kaq shume."
"Pse na e ben kete, dreqin??" bertet ai perseri teksa djali i gjate e shtyn perseri.
"Nuk doni te jeni Elita ju??"
"Ne djall vafshin Elitat! Nuk dua te kem kurre ate pozicion nese ne ndergjegjje kam kete!" kundeshton Josh per te treten here dhe kesaj radhe ha nje grusht te forte ne mjeker.
"Joshua, i dashur. Mos luaj me durimin tim." thote perseri zeri. "Bej sic te thashe qepare dhe jemi te lare."
Ai shikon saracinesken e vendosur ne gishtat e tij dhe pasi perpiqet te ndaloje lotet, i perplas grushtin ne fytyre Aleksit, i cili qan nga dhimbja.
"Aaah, jo jo. Nuk me pelqeu. Jepi dhe nje tjeter." qesh ai ze i mallkuar.
"Mos, jo." tund koken Josh por askush nuk e degjon.
"Bej ate qe thashe!" uleret njeriu prapa kameres dhe Josh i tmerruar e ben perseri.
"Mia, shpirt i vogel. Cohu tani, eshte radha jote."

Vajza vajton pa pushim dhe ngjitet pas murit e frikesuar por nuk kalon shume dhe djali i gjate e ngre dhe ate ne kembe, duke e cuar per flokesh mu perballe Aleksit te gjore, qe tashme mezi i dallohen tiparet e fytyres nga goditjet.
"E shikon Mia? Ja cfare meritojne keta njerez. Edhe njehere qe perpiqesh te jesh dikush, do dali dikush me i mire se ti dhe do te te zere vendin!"
Duke i marre doren Mias, djali i gjate i ngul Aleksit nje thike tjeter dhe britmat e Mias nuk mbarojne.
"Ja keshtu behet, e mesove debile??" flet perseri zeri. "Neser, vellai i vogel i Aleksandrit do e gjeje te vellain te vdekur, dhe pasneser ne do te shpalleni Elita, kurse une, me ne fund, e Para!"
Fjalet e personit prapa kameres nderpriten nga te qeshurat e papritura te Aleksit, i cili edhe pse i mbytyr ne gjak dhe shume afer vdekjes, buzeqesh dhe te gjithe dhembet teksa shikon nga kamera.
"Cfare ka per te qeshur ketu, idiot?? Hee??" bertet zeri por te qeshurat e Aleksit shtohen.
"Ti s'do arrish kurre.." flet Alexander pothuaj pa fryme. "Ti nuk do jesh kurre nje e Pare."
"Po pra. Djema, vriteni kete idiot."
Nuk kalojne as dy sekonda dhe dy djemte e tjere ne dhome e godasin per vdekje teksa Mia uleret e fshehur nen krahet e Alyas.

Videoja ndaloi.

E njejta dhome. Kesaj radhe vetem Alexander, i vdekur, i mberthyer pas nje karrigeje. Degjohet zhurma e nje dere qe hapet me force dhe me vone nje ze i trembur.
"Alex??"
Ne dhome shfaqet Mick, nje pistolete ne doren e tij teksa calon nga kemba e majte.
Mban armen ne dore te drejtuar dhe shikon neper dhome gati te qelloje kedo qe mund t'i dali para.
"Alex. Gjithcka mbaroi. Jam une ke-" ngrin ai teksa kthehet nga shoku i vet, pistoleta akoma e drejtuar.
"Alex.. Jo." rrezon ai armen. "Jo, jo, jo. Mos, te lutem."
E zberthen nga litaret dhe e pret teksa shoku i ngushte bie si thes nga karrigja mbi te.
"Alex, te lutem. Me thuaj dicka. Jo, jo." e tund ai por djali nuk reagon.