Stay strong(Xavier Foster-Love story)

Geheimen?

Larissa P.O.V

Ik was vandaag vrij want het was vandaag zondag. Gelukkig was de zuster waarbij ik stage loop op zondag vrij. Ik ging vandaag de hele dag naar Xavier. Ik zit nog steeds in over het voetbalteam. Of ik het hem nu wel of niet moet vertellen. Ik ging pas laat in de ochtend naar hem toe want ik wou dat hij wakker was als ik kwam. Ik liep naar zijn kamer toe.

"Heei Xavier."
"Oh heei, wat doe jij hier zo vroeg?"
"Vroeg? Ik dacht ik kom wat later en dan slaap jij niet meer."
"Oh jij wou hier de hele dag blijven."
"Eigenlijk wel ja of mag dat niet."
"Euh... tuurlijk mag dat."
"Mooi zo, zou je vandaag ook naar buiten willen?"
"Hoe wil je dat hebben dan?"
"Nou gewoon jij in een rolstoel, ik neem wel een kleed mee zodat we daar op kunnen zitten."
"Als jij dat allemaal voor elkaar krijgt vind ik het best."

Dus ik ging alles regelen en het lukte ook nog dus na een paar minuten liepen we buiten.

"Ik weet niet hoe jij het elke keer voor elkaar krijgt maar ik sta er steeds verstelt van."
"Waarom? Vind je het dan niet leuk om buiten te zijn."
"Dat is het niet maar hoe jij alles voor elkaar krijgt."
"Oh dat, ik heb gewoon goede contacten."
"Jij ook altijd met je raadsels."

We liepen naar het park toe. Ik spreide het kleed uit en hielp Xavier uit zijn rolstoel. Daarna ging ik naast hem liggen. Ik zat wat te prutsen met dat plukje van zijn haar dat precies voor zijn gezicht hangt, hij had zijn ogen dicht.

"Wil jij nog wel verkering met mij" vroeg Xavier.
"Waarom vraag je dat?"
"Ik kan niet veel meer en..."
"Heei, dat maakt mij helemaal niks uit. Ik hou nog steeds van je wat er ook gebeurt."
"Maar je verzwijgt dingen voor mij."
"Wat dan?"
"Je bent geselecteerd voor de Japanse selectie."
"Dat weet je vast van Mark."
"Ja maar waarom zei je er niks over" hij had zijn ogen nu open en keek mij serieus aan.
"Omdat het misschien pijnlijk voor jouw was."

Ik kon hem de waarheid niet vertellen. Niet zo vlak na elkaar.

"Maar dat had je wel gewoon kunnen vertellen aan mij. Ga je het ook doen."

Nu kon ik ook geen nee meer zeggen.

"Ik denk het wel."
"Dat is geweldig."
"Maar alleen als jij het ook goed vind."
"Tuurlijk, je moet je niet laten tegenhouden door mij."
"Oke als jij het zegt."
"Misschien moet je je haar maar zo laten."
"Wat heb je gedaan dan?!"
"Ik heb dat voorste plukje ingevlochten."
"Wat?!"
"Haha, ik haal het er wel weer uit. Stond je wel goed."
"Ja ja haal het er maar weer uit."
"Maar wil je al weer terug."
"Hoezo?"
"Nou het begint al donker te worden en ik krijg het koud."
"Nou, dan moet je maar dichter tegen mij aan zitten."
"Is goed."

Hij deed zijn handen voor mijn ogen.

"Xavier wat doe je?"
"Nee, niks."

Hij gaf mij een kus op mijn voorhoofd.

"Xavier zullen we serieus terug gaan want ik heb het echt koud."
"Oke dan maar."

Ik ruimde alles op en hielp Xavier weer in zijn rolstoel. We gingen naar zijn kamer en hij ging weer in bed. Er kwam een zuster binnen.

"Zo jullie zijn weer terug, maar Xavier je moet dat leuke medicijn weer hebben."
"Oh nee..."
"Wat is dat dan voor medicijn" vroeg ik.
"Zijn zenuwen reageren hier heel erg op en zo hopen we die zenuw weer goed te krijgen."
"Voelt hij dat."
"Jammer genoeg wel, we doen het ook maar 1 keer per week omdat dat hem veel pijn doet."
"Kan ik hier blijven?"
"Jahoor."

De zuster gaf hem dat medicijn en Xavier begon helemaal te trillen. Even later stopt hij weer.

"Gaat het weer Xavier?"
"Ja.."
"Ik ga nu naar huis want jij moet nu uitrusten."
"Maar.."
"Schat, je moet nu uitrusten van alles. Ik kom morgen weer langs want dan moet ik werken."
"Als jij zegt."

Ik gaf hem nog een kus en ik verliet de kamer. Nu moest ik wel met de japanse selectie mee doen maar dan niet als aanvaller maar als verdediger.
-------------------------
Ik had nog even een vraag aan jullie. Willen jullie meer actie in het verhaal of juist meer romantiek. Het is maar net wat jullie het leukst vinden want nu wissel ik het steeds af. Bedankt voor het lezen!