Stay strong(Xavier Foster-Love story)

De vlammende hengst

Larissa P.O.V

"Vroeger toen ik nog in het voetbalteam zat waren wij heel goed. Wij zijn ook nationaal kampioen geweest. Ik scoorde altijd met mijn vlammende hengst. Het was echt een geweldig schot en ik was er ook super trots op."
"Maar hoe komt het dan dat je er nu zo bang voor bent."
"Ik trainde wel eens met mijn kleine broertje. We trapte de bal over. Hij was als positie keep en ik kon in de aanval en in de verdediging. Hij wou een keer dat mijn team tegen zijn team ging spelen en iedereen vond dat een leuk idee. Toen we tegen hun speelden wou mijn broertje dat ik mijn vlamnende hengst gebruikte. Toen hij het schot probeerde tegen te houden was de bal te sterk, de bal raakte zijn hoofd en mijn broertje vloog tegen de doelpaal aan."
"En toen?"
"Hij was bewusteloos en werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar kreeg hij te horen dat zijn rug ernstige was gekneusd. Waarschijnlijk zo het nooit meer goed komen en hij mocht niet meer voetballen."

Ik had tranen in mijn ogen.

"Nu Xavier niet meer kan lopen is mijn angst alleen maar erger geworden" zei ik.
"Ik snap het maar waarom heb het nooit aan iemand vertelt?"
"Ik hoopte dat iedereen mij zou vergeten maar dat is dus niet het geval."
"Je moet er maar over nadenken. Ik zou het Xavier wel vertellen, misschien kan hij je helpen."
"Ja ga ik doen maar ik ga nu naar huis, ik zie je morgen weer."
"Oke tot morgen."

Ik liep naar huis.

"Ik ben thuis."
"Oh hoi Laris, kom je zo even wat eten" zei mijn moeder.
"Nou, ik zou eigenlijk naar de riverbank willen."
"Ga je weer voetballen?"
"Ik wil het wel weer gaan proberen."
"Ga dan maar."

Ik pakte een voetbal die thuis lag. Ik ging naar de riverbank toe en ik legde de voetbal voor mij neer.

"Zo oude vriend, we gaan het proberen."

Ik dribbelde naar het goal toe en schoot richting het goal. Hij ging ver naast maar wat wil je ook na zo lang geen bal aangeraakt te hebben. Zo ging ik een tijdje door totdat ik eindelijk raak schoot. Alleen kon ik wel voetballen maar met andere kwam mijn angst weer terug dus waarom zou ik in dat team spelen. Ik hoorde iemand mij naam schreeuwen. Het was Mark die op mij af kwam rennen.

"Heei Larissa, ik wist niet dat je ook voetbalde."
"Vroeger deed ik dat."
"Heb je ook een super schot?"
"Had ja maar ik weet niet of hij nog wil."
"Kom op Larissa schiet dat schot op mij af."

Mark ging als goalkeeper voor het goal staan. Als ik in die japanse selectie wou spelen moest ik ook kunnen schieten. Ik probeerde even alles te vergeten en probeerde mijn superschot. Een zwart paard met vuur onder zijn hoeven kwam te voor schijn. Maar toen ik naar Mark keek zag ik mijn broertje en het paard verdween.

"Wat is er" vroeg Mark
"Ik... ik kan het gewoon niet."

Ik pakte mijn voetbal en rende weg. Ik hoorde Mark nog naar mij schreeuwen maar ik rende door. Ik wou niet nog meer mensen pijn doen.
---------------
Weer een hoofdstuk af. Ik hoop dat het tot nu toe een goed boek is. Bedankt voor het lezen!