H4N // sekai

10 - Derpresyon

Kendi kurduğum cümleler bana bile anlamsız gelirken sizin okumanıza her seferinde çok şaşırıyorum, iyi geceler.

"Bu saçmalığı kabul edeceğimi zannediyorsan yanılıyorsun Sehun!"

Sinirimin artış hızıyla ayağımın altındaki battaniyeyi tekmeleme isteğim doğru orantıda ilerliyordu. Çığlık atmamak için kendimi zor tutuyordum. Sanki çok sakinmişim, o an onunla telefonda konuşurken sinirden bulduğum her şeyi parçalamak istemiyormuşum gibi davranıyordum. Kızgın çıkan sesi beni hem memnun ediyor hem de çıldırtıyordu. İşte en çok da bu yüzden böyle davranıyordum, ben onu ve onun kızgın olmasını zerre kadar umursamıyormuş gibi konuştukça Jongin daha çok öfkeleniyordu, o öfkelendikçe ben onun böyle bir tavır sergilemeye hakkı olmadığını düşünüp daha çok kızıyordum. Ortada berbat bir döngü vardı ve sonunun nereye gideceğini Tanrı bilirdi.

"En başından hiçbir şeye karışmayacağını söyleyen sendin." dedim olabildiğince durgun bir ses tonuyla. "Üstelik ben sana benimle gelmeni teklif etmiştim, işim var diyen de sendin."

"Çünkü işim vardı!" Jongin'in bağırmasıyla birlikte telefonu kulağımdan çekme ihtiyacı hissettim, hatta hazır kulağımdan çekmişken bir taraflara fırlatıp onu paramparça etmeyi bile düşündüm.

"Kendi damatlığını bile seçemeyecek kadar önemli ne işin var gerçekten merak ediyorum."

"Sen hayatımda tanıdığım en aptal insansın Sehun." dedi Jongin, sabrının son damlalarını kullandığı ortadaydı. "Bunun başka bir açıklaması olamaz. Bu aldığın şeyi hayatta giymem. Hiçbir kuvvet bu rezil kıyafeti bana giydiremez. Sen buna damatlık mı diyorsun yani? Düğünümde bunu giyeceğimi mi zannediyorsun?"

Koltuğun kenarına tırnaklarımı geçirip sakin olmaya çalıştım, ardından bunun yeterli olmayacağını fark edince telefonu kendimden uzaklaştırıp elimin altında duran yastığı dişleyerek sessiz bir çığlık savurdum.

"Düğünüm? Bu yeni mi aklına geliyor senin? En başından ortada hiçbir şey yokmuş, sanki evlenmiyormuşuz, sanki hiç düğün olmayacakmış gibi davranan sensin. Ne değişti?" Sonunda kendimi tutamayıp bağırmaya başladım. "Dur sakın söyleme, canın yine bana ne kadar aptal olduğumu söylemek istedi öyle değil mi? Ve sen de kendine bahane olarak bunu yarattın. Biliyor musun buna hiç gerek yok, ne kadar da aptal olduğumu önüne gelen herkes her fırsatta zaten söylüyor."

"Bağırmayı kes!" Jongin bağırarak söylediğinde sinirle homurdandım.

"Asıl sen her fırsatta bana hakaret etmeyi kes!"

"Ne o, yoksa alınıyor musun? Üzgünüm ben sadece gerçekleri söylüyorum."

"Tamam o zaman, ben de sana bir gerçeği söyleyeyim; bir aptalla evlenmek üzeresin ve düğününde o nefret ettiğin takımı giyeceksin."

Arkadan kırılma sesi duyduğumda hırsını bir şeylerden çıkartan tek kişinin ben olmadığını anladım, en azından kırdığı şey telefonu değildi de konuşma hala devam ediyordu.

"Bu kıyafeti giymeyeceğim." dedi sinirle, o kadar çok bağırarak konuşuyordu ki komşuları şikayete gelebilirdi, tabii komşusu varsa. Malum, evleneceğim adamın evini henüz görmemiştim.

"Keyfin bilir, git ve beş gün sonrası için kendine uygun bir damatlık bul bakalım, bulabileceğin en iyi şey bir palyaço kıyafeti olur!"

"O bile bundan kat kat daha iyidir."

O an Jongin'i ciddi ciddi öldürmeyi düşündüğüm ilk andı, o güne kadar binlerce defa bana bu tarz hakaretlerde bulunmuş, beni dinlememiş, umursamamış, bir kere bile nasıl hissettiğimi merak etmemişti. Yani o an için, her zamankinden daha berbat hissetmem dışında, değişen bir şey yoktu. Jongin düğünle ilgili hiçbir şeyi umursamıyordu. Bense buna rağmen her şeyi ona ve onun ailesine uygun bir şekilde hazırlamaya çalışıyordum, hazırlıkları ve düğünün nasıl olacağını ona anlattığımda ise ya beni çenemi kapatmam için uyarıyor ya da hiç dinlemiyordu. Moralimi bozan şey ise şimdiye kadar böyle davranan Jongin'in tüm hazırlık aşaması boyunca kendi zevkimle, kendi isteğimle seçtiğim bir şeyi 'iğrenç' bulmasıydı. O an onu öldürmek istiyordum çünkü her seferinde hevesimi kursağımda bırakmak konusunda gittikçe bir profesyonele dönüşüyordu.