Purple Eyes

hoofdstuk 8

Jackson,

Mijn ogen zijn echt de hele tijd gefocust op haar mooie lichaam.
Ze heeft ook echt verschrikkelijk mooie ogen.

En hoe ze net de leraar gedist heeft.

De bel gaat en meldt dat het lesuur voorbij is. Snel pak ik mijn tas aangezien ik mijn boeken niet eens uit mijn tas heb gehaald. Ja en dan is het nog een wonder dat ik goeie cijfers haal zonder om een 10 te vragen. Binnenkort krijg ik bijles van iemand waar dat nogsteeds niet van bekend is. Ja het enige wat ik niet kan is wiskunde. En waar ik goed in ben is biologie en natuurlijk gym.

En nu hebben we mijn "lieverlingsvak": Geschiedernis.

Onderweg zie ik Andora lopen en een paar vrienden. Ik loop snel een standje sneller en trek haar mee de meiden wc in. 'Wat is jou probleem?' Zegt ze als ze ziet dat ik het ben. 'O niks' zeg ik en sluit haar in tussen de wasbakken. Wacht even zij past tussen de wasbakken het is hoogstens 40 cm breed. Noway dat kan niet. 'Moeten we niet naar de les?' Vraagt ze me. 'Hoeveel weeg jij?' 'Eerst antwoord op mijn vraag en dan geef ik het antwoord waar jij naar verlangt' antwoord ze ongeïntereseerd. 'Nee' antwoord ik op haar vraag. 'En nu jij' '45' fluistert ze en kijkt naar de punten van haar schoenen. Mijn vingers gaan automatisch naar haar kin en tillen die op. Eerlijk gezegt ben ik wel geschrokken van haar gewicht maar dat was wel te verwachten toen ik haar naar me had liggen. 'Heb je anorexia?'

Andora,

'Heb je anorexia?' Moet ik hem echt gaan vertellen dat ik anorexia heb vanwege het ongeluk van mijn ouders. 'Nee, denk ik' zeg ik eerst luid maar het laatste fluister ik bijna onmenselijk zacht. 'Wel dus' zucht hij en kijkt me meelevend aan. Hij pakt me bij mijn schouders beet en trekt me in een knuffel.

De tranen achter mijn ogen branden als een gek en voor ik het goed en wel door heb geef ik ze de vrije loop. Een snik verlaat mijn mond en ik sla mijn armen om zijn nek heen. Zijn grip wordt verstevigt 'ik help je er wel vanaf' fluistert hij in mijn oor.

Na een paar minuten ben ik uitgehuild en laat hij me voorzichtig los. 'Wil je het asjeblieft tegen niemand zeggen?' Vraag ik voorzichtig. Een glimlach komt op zijn gezicht en antwoord: 'tuurlijk, zal ik ons maar ziek melden?' Vraagt hij lief en veegt met zijn duimen de uitgelopen mascara weg. 'Dankje' fluister ik. 'Kom' en hij pakt mijn hand vast om vervolgens richting de receptie te lopen.

'Hallo, ik kom Andora ziek melden want ze voelt zich niet zo lekker. En ik breng haar naar haar kamer en ga voor haar zorgen' zegt hij tegen de vrouw. Ze kijkt hem geamuseerd aan en typt dan vervolgens wat in op de computer. 'Wat is het probleem?' Vraagt ze uiterst rustig maar je kan zien dat ze bang is dat hij haar wat aandoet. 'Misselijkheid, hoofdpijn en duizeligheid' antwoord hij aardig terug. 'Zet hier even je handtekening en mevrouw graag hier' zegt ze en wijst aan waar we een handtekening moeten neer zetten.

'Dankje, en veel beterschap op je eerst schooldag' ik glimlach en loop vervolgens naar buiten. 'Kom dan gaan we wat eten'
'Ik heb geen...'
'Je gaat en zal eten' haakt hij me af. Een zucht verlaat mijn mond en kijk hem aan.
'Wil je er vanaf of niet?' Vraagt hij boos. Ik schrik van zijn uitbarsting en staar hem aan.
'Sorry Dora, ik wist niet dat het zo zou klinken'
'Dora?' Vraag ik met opgetrokken wenkbrauw. Hij zet een grijns op zijn gezicht en steekt zijn hand uit als teken dat ik die moet aannemen.

Wij lopen door naar de supermarkt en hij pakt een karretje. 'Ga staan' en hij klapt het rekje uit waar kleine kinderen vaak opstaan. Ik glimlach en kijk hem aan alsof hij gestoord is. 'Kom nou gewoon' dringt hij aan waardoor ik wel gedwongen wordt om daar te gaan staan. Tenzij ik koppig zou gaan doen als een ezel dan kijkt iedereen me al helemaal raar aan.

'Waar heb je zin in?' Vraagt hij terwijl we de winkel in rijden. Ik draai me om en kijk hem aan met een blik: serieus.
'Laat maar' hij rijdt door alle gangpadjes en pakt verschillend spullen. Als we bij de groente en fruit aan komen loopt hij bij het karretje weg en ik loop stilletjes weg en loop naar de snoep afdeling. Opzoek naar een zakje muntdrop en auto drop. Niet veel later voel ik 2 sterke armen rond mijn middel en een warme stem: 'wat zoek je?' Een rilling schiet door mijn lichaam heen en ik hoor hij daar van geniet.

Al snel heb ik het gevonden en leg het in het karretje. 'En daar heb je wel zin in?' Ik draai me om naar hem en zet een onschuldige glimlach op.

'Raar kind, maar even serieus ik dacht dat ik je kwijt was' zegt hij opeens serieus. Waarom zou hij me kwijt zijn?

Jackson,

'Zo nu kunnen we lekker een salade maken' zeg ik en draai me om naar Dora. Ik weet ook niet waarom ik haar Dora noem maar ik wil gewoon een bijnaampje voor haar hebben. Terwijl ik nog langs de groente loop kom ik aan bij ons karretje. Maar Dora is nergens te bekennen. Ineens schiet me iets te binnen, ik hoop niet... nee hij kan hier niet zijn en anders had ik wel wat gehoord. Snel pak ik het karretje en loop langs alle paden.

Bij de zuivel niet, bij het vlees niet. Nergens is ze te bekennen. Ik heb overal gezocht... behalve de snoep afdeling. Snel been ik er heen en zie haar aan het eind staan met haar rug naar mij toe op zoek naar snoepgoed. Ik loop geluidsloos op haar af en dat scheelt dan dat ik hele stille schoenen heb. Als ik achter haar sta sla ik mijn armen om haar middel en leg mijn hoofd in haar nek. 'Wat zoek je?' Fluister ik en span mijn spieren nog wat aan bang om haar echt te verliezen.

Wat kan hij soms een kloozak zijn maar ook weer super lief he.
Vote en comment!!