Blijf van me af!

Hoofdstuk 11

Het zag er gewoon fantastisch uit.Het leek net een paradijs. Er stonden twee treurwilgen naast elkaar. Ze maakte een opening. Daar maakte een meertje voor in de plaats. Het water glinsterde door het zonlicht, alsof er elfjes op het water bevonden. Verder was alles bedekt door bomen. Daarachter was een open plekje. Bezaaid met bloemen. Blauwe bloemen. In het midden stond een boomstam. Puck pakte mijn hand. Ik liet hem me begeleiden naar de boomstronk. Zijn handen waren groot en sterk. Maar ook zeer zacht. Ik maakte kleine stapjes. We zaten op de boomstronk. Puck keek me lief aan. Hierdoor moest ik blozen en keek snel naar de punten van mijn schoenen. Toen wendde ik mijn gezicht er weer van af naar Puck toe. Puck pakte mij hand vast.

Puck P.O.V
Ik pakte haar hand. Ik schraapte mijn keel. De zon scheen mooi op haar blonde haren. Haar ogen gaven licht. Ze had mooie hazelbruine ogen. "Lieve, Dewi." Begon ik. Ik was zenuwachtig. Ze keek me veel betekenisvol aan. "Ik ken je al een tijdje, ik ben op je. Ik wil je de mijne kunnen noemen. Ik wil je hand voor altijd vasthouden. Wil je mijn meisje zijn?" vroeg ik betekenvol. Ze keek me verbaasd aan. Maar lief. Ik werd bang. Bang dat ze nee zou zeggen. Bang dat ze weg zou lopen, terwijl ik haar in mijn armen wil sluiten. Voor altijd. Ze is bijzonder. Ze heeft iets. Ze heeft een speciale aantrekkingskracht. Ik ben blij dat ik tot haar ben aangetrokken. "Ja." zei ze toen volmondig. Ik begon te stralen. Ik voelde me blij. Nu was het officieel. Nu kon ik haar mijn meisje zeggen. Zeggen dat ze van mij was. Ik kuste haar voorhoofd. Ik plantte een klein kusje op haar mond. Toen daalde ik naar haar nek. Ze rook verukkelijk. Ik kuste haar daar. Toen zocht ik haar lippen. Ze had zachte lippen. Haar lippen proefde naar iets fris. Met een vleugje zoetigheid. Ik opende mijn mond. Mijn tong gleed naar binnen. We maakte rondjes met onze tongen. Ik hield haar bij haar heupen vast. Haar armen hingen om mijn schouders. Het was een mooi sprookje. Een sprookje dat nooit vergeten werd.

Dewi P.O.V
Dit was de beste en de allermooiste dag die er bestond. Puck was knap. Hij was lief. Ik ben blij dat hij nu van mij is. Het liefst heb ik hem nu hier. Gelukkig waren papa en mama thuis. Ze reageerde neutraal erop toen ik het hun vertelde dat ik met Puck had. Ik kreeg een steek van teleurstelling door mijn hart. Ze zijn nooit enthousiast over me als ik eindelijk iets leuks heb. James is een voorbeeld wat ik wat van kan leren. Vinden ze. Ze moesten eens weten. Gelukkig heb ik Pommi en Puck nog. Ik ben blij dat ze in mijn leven zijn. Ik weet ook niet wat ik zonder hun moet. Maar zoals altijd lachte ik even nep naar ze. En loop dan naar boven. Zuchtend zat ik aan mijn bureau en voelde me gelukkig. Ik had een vaag gevoel ik mijn buik. Een bijtend gevoel. Ik weet niet wat maar het was er. Ik voelde me gefrusteerd en werd wakker. Ik was moe. Moeizaam stond ik op. Ik pakte mij tas en pakte snel een broodje. Ik fietste naar school toe. Puck stond al op me te wachten met Pommi die glom."He." zei ik. Pommi kwam meteen op me af. "Zoo, je moet me wat vertellen." zei ze met een knikje naar Puck toe. Ik werd verlegen. "Hihi, ja.. Ik heb met Puck." zei ik verlegen. Pommi omhelsde me. "vet leukk!" brulde ze in mijn oor. Ik grinnikte. Met ze alle liepen we naar binnen. " Is Lorenzo er niet?" vroeg ik aan Pommi zoekend om me heen. "Mis je hem?" grapte ze. "Nee tuurlijk niet, ik heb Puck." Ik pakte zijn hand. "Hij is vast ziek." mompelde ze.
Ze keek er een beetje afwezig bij. Of zal ik het me verbeeld hebben. Ik vertrouwde het niet. Ik moest afscheid van Puck nemen. We zaten niet bij elkaar in de klas. Hij gaf me een kus op me mond. Toen gaf ik hem snel een knuffel en zei hem gedag. Ik ging naast Pommi zitten. Lorenzo kwam laat in de klas. Hij ging achter in de klas zitten. Hij zag er angstig uit. Bang. Waarom. Is er iets tussen hem en Pommi gebeurd ofzo. " Is er iets tussen jullie gebeurd?" vroeg ik zacht. "mwhe." zei ze geïrriteerd. "Oke, sorry hoor, wist niet dat je meteen boos werd." "ik word niet boos!" zei ze fel. Ze keek me bitchie aan. De rest van de dag keek ze niet naar me om. Als ik naar haar keek had ze een boze uitdrukking op haar gezicht. Ik liep op haar af. Ze draaide weg van me. "Is er iets?" vroeg ik. Ze reageerde niet. Laat ook maar zitten. Teleurgesteld liep ik naar Puck. "Wat is er schatje?" vroeg hij lief. "Niks." zei ik. Ik glimlachte toen ik zijn bezorgde gezicht zag. "Je zat zo bedenkelijk." zei hij. "Hmm." ik reageerde verder niet. Ik pakte zijn hand en gaf hem een klein kusje op zijn mond. "Ik moet gaan." zei ik. Ik gaf hem een knuffel. "Kan ik je morgen ophalen?" vroeg Hij lief. Ik knikte. "Zie je dan." Hij zwaaide. Ik liep toen weg. Eenmaal bij de fiets kwam Pommi op me af gelopen. Ze zag er woest uit. "Bemoei je voortaan met jezelf." zei ze donker. Ik huiverde. Zo kende ik haar niet. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik deed mijn fiets van slot. "Oke, ik wilde je alleen maar helpen." zei ik toonloos. Toen fietste ik weg. Ik werd verdrietig. De woede begon te borrelen in mijn binneste. Hoe durfde ze. Waarom sprak ze me aan met zo'n toon.. Zo sprak ze me nooit aan. Bijna nooit. Er sprongen tranen vanuit mijn ooghoeken. Ik knipperde ze weg en zette een neplach op. Thuis aangekomen stond de fiets van papa en James er. Mama was nog op werk. Ik zette mijn fiets neer en ging naar binnen. "Ik ben thuis!" riep ik door het huis. Ik hoorde vaag gemompel. Ik haalde mijn schouders op. Ik pakte een appel en liep naar boven. Ik liet me op me bed neerploffen. Ik zuchtte. Ik at mijn appel op en gooide het klokhuis in de prullenbak. Snel keek ik in de agenda of we huiswerk hadden. Gelukkig had ik alles al gemaakt. We hadden geen toetsen meer. Omdat het schooljaar al bijna afgelopen was. Ik wierp een blik op mijn mobiel. Ik pakte een blaadje en ging tekenen. Ik wilde alle frustraties eruit tekenen. Dat lukte niet. Dus ging ik op de laptop kijken voor tips. "Ik moet nu weg, ik ben morgen weer thuis, mama komt laat thuis." riep papa. "Oke." zeiden James en ik tegelijk uit onze kamers. De deur viel met een harde klap dicht. Je hoorde de muziek van James. Snel zette ik mijn muziek op met volle volume. Ik las de tips. Ik liep naar beneden. Ik zocht naar het bestek. Ik zag een scherp mesje en pakte hem. Ik sloop naar de badkamer toe en bekeek mezelf in de spiegel. Nee ik kan het niet. Ik voelde me daarvoor te zwak. Ik liep terug naar mijn kamer en deed het mesje in mijn la. Net toen ik hem had opgeborgen kwam James binnen. "Wat nu weer?" vroeg ik geërgerd. "Niet zo brutaal." Hij gaf me een harde klap op mijn wang. Ik voelde het bonzen. "Auw!" riep ik verontwaardigd. Ik wreef over mijn wang. Hij begon te gloeien. James pakte me bij mijn pols. "Laat me los!" Ik probeerde me los te wringen uit zijn greep. Zijn greep verstrakte om mijn pols. Het begon pijn te doen. Met zijn andere hand begon hij me aan te raken. Ik begon onrustig te ademen. "Stop." zei ik zacht. "Eerst dit afmaken." zei hij sissend. "Hij duwde me tegen de muur. Hij pinde zijn benen om de mijne heen. Ik verroerde me niet. Zijn handen gingen hebberig onder mijn shirt. Ik snakte naar adem. Zijn handen gingen steeds lager. Hij kreunde zachtjes. "Stop!" zei ik hijgend. Het begon te kriebelen in mijn buik. Hij ging speels verder. Ik verkocht hem een klap in zijn gezicht. Zijn gezicht stond op onweer. Hij smeet me tegen de muur. "Trut, je bent waardeloos." zei hij sissend. Hij gaf me een paar trappen in mijn buik. Hij pakte me op en gooide me nogmaals neer. Ik belandde tegen de punt van het bureau. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd opkomen. James liep stampvoetend mijn kamer uit. Ik taste mijn hoofd af. Ik voelde bloed. Ik stond voorzichtig op. Alles deed pijn. Het werd even zwart. Toen liep ik strompelend naar de badkamer. Ik maakte mijn hoofd schoon. Het bloedde stopte. Ik keek naar mezelf. Ik begon steeds meer van me te walgen. Er zat een grote kras op mijn wang. Mijn polsen waren blauw. Mijn buik deed pijn Een bonkende hoofdpijn. 'Ik hou van je broertje.' dacht ik sarcastisch. Ik begon me mislukt te voelen. 'Waarom moet mij dit nou overkomen. Ben ik dan echt zo dik en lelijk..? Misschien reageerde Pommi daarom zo.. Dat ze gewoon niet meer me wil omgaan. Dat verklaart haar gedrag. Ik ben ook dik.' Ik keek naar mijn buik. 'Jakkes. Wie wil er nou met zo'n kind als ik opgescheept zitten?' ' vind Puck me wel leuk.. straks is dit zo'n grap.' Allemaal gedaches die niet te stoppen waren. Vol afschuw keek ik naar mezelf. Ik liep naar mijn kamer en pakte het mesje. Ik liep de badkamer weer in. Ik stroopte mijn mouwen op en keek ernaar. Ze waren een beetje gekleurd. Mijn polsen waren een beetje rood ze werden blauw. Door James.