Blijf van me af!

Hoofdstuk 32

Puck P.O.V.

Ze zou nog maar 4 maanden leven. 4 maanden..! Ik voelde me klote. Waarom. Waarom Dewi. Het mag niet. Het leven is oneerlijk.Kon ik haar maar redden. Redden van de dood. Dat ze vele jaren zal leven.Dat ze oud met me word. Samen. Ik keek de doktor aan "Kan ze niet gewoon de bestraling krijgen?" vroeg ik afwezig. Ik keek hem strak aan. Hij aarzelde. "Dat kan ja." hij keek twijfelend. "Maar of het wat oplevert weet ik niet." ik knikte. Dewi keek me doordringend aan. Ik keek haar verdrietig aan. Nee. Schudde ze. Ik keek haar strak aan. Ik wist niet hoe ik moest kijken. Blij? Nee.

Moe. Dat was ik. Het enigste wat ik wilde is dat Dewi beter word. Of dat dit een nare droom is. Ik werd er zelf gewoon moe van. Ik voelde de warmte. Ik kreeg het warm. Snel ritste ik mijn jas open. Straks moest ik naar de les. Vanochtend had ik naar school vermeld dat ik later kwam vanwege de tandarts. En nu sta ik naast Dewi. Haar ogen stonden wazig. Ze sprankelde niet. Alles was verdoofd. Treurig inspecteerde ik haar. Haar gezicht. Naast haar mond zat een klein licht moeder vlekje. In het kuiltje als ze lacht. Haar wimpers zijn mooi lang en gekruld. Ieder meisje zou dat wel willen. Haar wenkbrauwen zijn grappig. Soms schieten ze omhoog als ze nadenkt. Haar lippen zijn mooi gevormd. Mooi vol. Niet te vol. Ze heeft een licht blosje op haar wangen. Maar het is ook warm. "Ik moet naar de les." zei ik spijtig. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Doei." ze zei me gedag met een wazige blik. Ik liep de deur uit nam de trap naar beneden naar buiten. De wind waaide me tegemoet. Het waaide in mijn jas. Het voelde lekker fris. Ik zette mijn fiets van het slot en fietste naar school. Ik trapte traag. Ik had geen haast. De docenten kennen me. Puck. Puck met zijn praatjes. Puck komt later. Puck heeft een reden. Altijd heb ik een reden. Meestal zijn ze om als ik ze mijn liefste glimlach op zet. Ik plaag ze op een vriendelijke manier. Ik maak grapjes waardoor ik geliefd ben. Ik heb geen zin in school. Ik heb nergens zin in. Het engiste wat ik wil is bij Dewi zijn. Om te voorkomen dat ze gaat zonder afscheid van me te nemen. Ik wil bij haar zijn als ze afscheid neemt. Ik voelde een stuk brok in mn keel klemmen. Lopend trek ik de zware deur open. De warmte waait in mijn gezicht. De school geur bedwelmt mij geur. Ik knipper even mijn ogen en loop naar het rooster. Op mijn gemak leg ik mijn vinger op het glazen plaat en laat hem afdwalen naar mijn klas. Lokaal 16. Niet ver hier vandaan. Langzaam strompel ik naar de klas. Ik ben maar afentoe naar de les gekomen sinds de vakantie is afgelopen. Ik gluur snel door het raampje van de deur. Iedereen zit ijverig te staren naar de muur. De muur waar een wit scherm zit. Ze kijken een film. Ik glimlach vanbinnen. Langzaam druk ik de deurknop naar beneden en duw de deur naar voren. Alle hoofden kijken om naar de deur. Ik schud de hand van de docent en ga snel naast Dan zitten. Hij kijkt me doorgrondelijk aan. Waardoor ik begin te fronsen. Ineens schiet Dan in de lach. Ergens vaag hoor je gezucht. "Niet zo kijken." fluisterde Dan. En trok een gezicht als een oorwurm. Ik snap hem. "Zal ik doen." Ik liet mn ogen langs het lokaal glijden. Het was wat donkerder omdat de ramen af waren geschermt. Ik volgde de film vaag. Het was een Engelse film. Af entoe keek ik en vatte ik woorden op. Ik versta Engels ja kan het ook spreken. Maar ik concentreerde me niet echt om de film te gaan begrijpen. "Don't leave me." sprak de blonde dame. Ze was in een witte jurk gehuld. Haar ogen keken waterig de blanke man aan. Hij keek haar spijtig aan. "I can't be with you." sprak hij slikkend. Hij keek even omhoog. Alsof god raad wist. "But I'm sick. Please, I'm gonna die. I want you on my side." snikte de vrouw. De tranen rolde over haar wangen. Ze vielen voor haar blote voeten. Op de stenen vloer. De man keek haae smachtend aan. "That's why I'm leaving. I can't say you goodbye." zei hij zacht. Hij liep naar haar toe. Net zijn grote handen pakte hij haar gezicht vast en kuste haar teder op haar lippen. De vrouw omarmde hem en beantwoordde zijn kus. De man liet haar los. "I have to go. Bye my dare. I love you." Met tranen in zijn ogen liep hij weg. Weg het erf af. Met een huilende dame achter zich gelaten. Ik kon de gevoelens van de man voelen. Alsof ik de man zelf was. Mijn beeld was wazig. Ik knipperde even met mijn ogen. Zit ik te huilen? Op het laatst sterft de vrouw. Niet door haar ziekte. Maar doordat ze de liefde van haar leven al meteen kwijt was. Het was een zielig einde. Ik voelde tranen kriebelen op mijn wang. Ik veegde ze weg en haalde mijn neus op. Jeetje ik zat gewoon te janken. In de klas. Dan keek me even bezorgt aan. "Gaat het man?" vroeg hij. Ik knikte. "Bedankt." Ik schonk hem een lachje. Het licht sprong aan. Het verblindde mijn ogen even. "Ik wil dat jullie hier een verslagje over maken over de gevoelens van de man, en de vrouw. Voor morgen." kraste de stem van de oude dame door de klas. Iedereen kreunde even. "Moet dat binnen 1 dag?" vroeg John verergerd. "Ja." beantwoordde ze. De bel ging. Alle stoelen schoven meteen weg. Iedereen pakte zijn tas en smeerde hem. Ik liep nonchanlant de klas uit. Met mijn gedachten ergens anders. Ik vergeleek mezelf met de man. En Dewi met de vrouw.