Blijf van me af!

Hoofdstuk 40

Jaik had me gister avond als een echte heer thuis afgezet. Nu zat ik half luisterend in de klas. Afentoe keek ik naar Pommi. Ze was druk bezig met lol te maken met anderen.Ik zuchtte. Ik keek naar het bord. Wat de docent schreef. Ik had geen zin meer om op te gaan lette. Ik voelde me zo afgepeigerd. Mijn haar zat op kaak hoogte. Het viel mooi. Maar mijn haar was wel doffig. Ik zuchtte. Verveeld keek ik toch maar uit het raam. De zon scheen. Al was de tempratuur wel al wat gedaald. Ik had liever de lente. Dan was het nog lekker een beetje warm. Maar nee.. Het was Herfst. De bomen begonnen te verkleuren. Er lagen al een hoop gekleurde bladeren op de grond. Dat was wel weer leuk. De bladeren hadden allemaal verschillende tinten bruin, rood geel, oranje. Zo had ieder blad zijn eigen kleur. Bomen werden daardoor langzaam kaal. "Hallo?" Jaik zwaaide met zijn hand voor mijn gezicht. Ik knipperde even met mijn ogen. "Ja?" ik keekhem vragend aan. "Meneer Valk vroeg je wat." ik keek meteen naar Meneer Valk die afwschtend stond te kijken. Ik keek wanhopig naar Jaik. Toen keek ik weer naar meneer Valk. "Sorry meneer, ik heb niet opgelet." zei ik beschamend. Ik voelde mijn wangen gloeien. "Als je niet opet kun je de les uit." Hij keek me waarschuwend aan. Ik knikte langzaam. Ik voelde me spaansbenauwd worden. Meneer Valk richtte zijn aandacht op een ander leerling. Uit de verte hoorde ik een stem het antwoord zeggen. Langzaam vervaagde de stem. De klanken van een instrument nam het over. Het waren mooie zachte noten. Ze speelde af in mijn oren. De melodie was rustig. Ik hoorde alleen nog maar de muziek. Ik had mijn ogen open. Maar het was licht. Er was niets te zien. Ik werd verblind door het licht. Ik probeerde te lopen. Maar alles leek wel hetzelfde te blijven. Er veranderde niks van het uitzicht. Ik sloot mijn ogen. Het licht dempte zich. De muziek vervaagde langzaam weer. Ik opende mijn ogen. Ik was omringd door leerlingen. Ze keken me geschrokken aan. Ik keek ze vreemd aan. Naast me zat Jaik gehield, hij hield mijn hand vast. Er zat opluchting in zijn gezicht. Ik kwam overeind. "Wat doe ik hier?" vroeg ik aan Jaik. Ik keek nog in de ronde. "Je viel ineens van je stoel." sprak Jaik. Oke. "Alles goed Dewi?" vroeg meneer Valk licht bezorgd. "Ja meneer." Iedereen baande weer een weg naar zijn of haar plek. Jaik hield mijn hand nog steeds vast. Hij gaf me een kneepje. Ik ging zitten, en voelde me lichtjes in mijn hoofd. Wat gebeurde er nou net? vroeg ik me af. Ik hoorde vaag muziek. Dat mijn oren vulde. Ik zag fel licht. Uiteindelijk verdween het. Ik vond het maar raar. Nu zat ik er met mn gedachtes er al helemaal niet bij.Ik was opgelucht toen eindelijk de bel ging. Ik pakte mijn spullen bijelkaar en liep het klaslokaal uit. Ik liep maar naar de kantine. Niet wetend wat te doen daar. Het was druk. In een hoek stond een lege tafel. Ongelukkig ging ik daar zitten. Ik voelde me zo kleintjes. Zo lelijk.Ik keek de kantine rond. Mijn ogen bleven hangen bij Puck. Op dat moment keek hij. Het gebeurde in een fractie van een seconde. Hij keek me spijtig aan. Ik voelde allemaal emoties opkomen. Snel wendde ik mijn zicht ervan af. Ik wilde niet dat hij zag dat ik me alleen voelde. Dat ik hem miste.. Op een gegeven moment kwam Jaik met zijn vrienden aanschuiven. Ze lachte om een grap die eerder was gemaakt. Ik deed lachend mee. Het voelde eht aan, alsof ik echt lol had, terwijl in mn binnenste me kapot, verdrietig voelde. Toch kreeg ik tranen van het lachen in mijn ogen.. Ik kreeg de slappe lach. Ineens moest ik echt om van alles lachen. Probeerde ik te stoppen, maakte Mats een raar lachwekkend geluidje waardoor ik weer in de lach schoot.Zo verliep de dag. Zorgeloos, de jongens maakte me telkens aan het lachen. Ze vrolijkte me altijd de een of ander manier op. Bij Pommi had ik dat ook wel, maar ik kon nooit alles goed bepraten, ik kon niet alles vertellen. Begon ik erover, zei ze dat ik er niet aan moest denken. Blijkbaar vond ze dan dat ik er teveel over sprak, terwijl voor mijn gevoel helemaal niet zo was. Of gewoon niet. Ik kon niks meer vertellen. Ik vertelde mijn gevoelens niet meer aan haar. Ze deed er toch niet niks mee, tenzij het haar uitkwam. Dan weer wel. Soms wist ik het ook niet meer, ze maakte me in de war. Ik haar ook.. zei ze een keer.. "De ene keer vind je me afstandelijk, de andere keer te bezorgd..? Ik weet ook niet zo goed wat ik hier moet van vinden. Het is zo tegenstrijdig. Zo het tegenovergestelde. Dat klopt toch niet?" zei ze. Ze bracht het lachend over. Altijd. Kon ze niet gewoon het vertellen met een echte emotie hoe ze voelde? Voor mij hoefde ze niet te verschuilen hoor, ze mag heus haar emotie tonen. Maar toen ze dat zo zei, kwam er van alles bij me naar boven. Wat ik haar allemaal wel niet vertelde, om haar niet te kwetsen. Omdat het niet echt aardig overkomt. Dus ik liet het daarbij. Ik voelde me vanbinnen op dat moment leeg worden. Alle prikkels, krampen in mn buik verdwenen. Mijn stress was weg. De spanning, ik had met haar gepraat, dat was tenminste wat."