Blijf van me af!

Hoofdstuk 20

Pommi P.O.V.
Er kwam van alles naar boven. Beelden van Lorenzo. Zoenend. Met een ander. Ik keek hem toen duister aan. Ik spoorde angst. Hoe durfde hij dat te zeggen. Waar haalde hij in godsnaam die lef vandaan. Maar hij is er. Mijn ouders zijn niet eens langsgekomen. Ik voelde verdriet opkomen. Maar ook woede. Het werd wazig voor mijn ogen door tranen. Ze kwamen. Ik wilde dat ze stopte. Lorenzo boog naar voren en veegde ze zacht weg. Ik sloot mijn ogen. Tranen vloeide. Ik veegde ze snel ruw weg. Ik keek Lorenzo aan. Ik keek diep in zijn ogen. Ik zag spijt. Hij keek me zo lief aan. Lorenzo gaf me een knuffel. Zwakjes gaf ik hem een knuffel. Ik begon nog meer te huilen. Lorenzo maakte zich los van de knuffel en keek me aan. "Het komt goed." fluisterde hij. Hij trok me naar zich toe. De tranen waren gestopt. Ik haalde diep adem. "En nu?" vroeg ik zacht. Ik voelde hem verstijven. Hij had waarschijnlijk niet gerekend op die vraag. "Het spijt me." zei hij trillend. Zijn greep verslapte. Wat moest ik doen. Hem vergeven? Boos blijven? Niks doen. Een pauze inlasten? "Ik weet het gewoon even niet Lorenzo. Ik bedoel, kijk wat je deed.. voor mijn neus... zoenen. En me gezien hebben ook nog..." zei ik zacht. Tranen baande weer een weg van mijn wang naar beneden. "Ik weet niet wat me bezielde Pommi. Maar wat ik wel weet is dat ik niet zonder je kan. Ik mis je. Ik heb mijn allergrootste fout ooit gemaakt.." Hij had moeite. Hij vermande zichzelf. Waarschijnlijk om niet zijn tranen te laten zien. "Ik.. Ik Pommi , kun je het me vergeven?" Ik keek strak uit het raam. Ik had geen zin om Lorenzo aan te kijken. Daarvan moest ik huilen. Omdat ik het miste. Omdat ik van hem hield. Nou nog stiekem hou. Hij is gewoon mijn alles. Als die stomkop niet zo stom was geweest en het allemaal eerder had bedacht kon ie zijn excuses voor zich houden. Maar nee, meneertje moet weer de boel om gooien. Hij zegt wel dat ie spijt heeft. Ik geloof hem wel.. maar ook weer niet. Sjemig. Ik haat soms de keuzes. Langzaam keek ik Lorenzo aan. Hij keek me hoopvol aan. "Wat wil je nou dat ik doe?" vroeg ik. "Ik wil dat we weer samen verder gaan. Wij samen. Ik kan niet zonder je." Hij pakte mijn hand. Die lag er losjes bij. Ik knikte. "Kijk, ik wil verder met je, met heel mijn hart.. Maar hou je wel van me?" vroeg ik trillend. Oei dat was een dolk in zijn hart. Iets in zijn ogen veranderde. Twijfel? Maar ik weet genoeg. "Ga maar." zei ik gesmoord. "Ik heb nog geen antwoord gegeven." zei hij verbaast. "Ga." zei ik nogmaals. Maar wat luider. "Ik hou van je Pommi. Heb ik altijd gedaan en doe ik nog steeds." zei hij geloofwaardig. Ik wilde hem geloven maar kon het niet. "WAAROM HEB JE DAN IN GODSNAAM MET EEN ANDER GEZOENT?" zei ik kwaad. Ik hield het niet meer. Mijn woede barste los. Ik kon gewoon niet begrijpen waarom hij dat deed. "Dat was niks. Een misverstand." suste hij me. "Ik ben ook een misverstand. Tja zij zag er beter uit. Mooier knapper voller. Weet je ga toch naar haar toe. Dat is toch wat je zo graag wilde? Ga Lorenzo. Ik hou je niet tegen." Ik keek hem aan. Hij zag er gekwest uit. "Als je het goed weet wat je keuzes zijn. Vertel het me dan. Maar niet nu." zei ik pijnlijk. Ik deed mijn ogen dicht. Ik hoorde hem niet gaan.

Dewi P.O.V.
Ik pakte wat drinken uit de koelkast. James stond tegen de muur aangeleunt. Hij keek naar me. Met zijn walgelijke blik. Ik haatte dat. Ik ging zo naar Pommi. Om langs te gaan. Toen ik het op had zette ik het glas op het aanrecht. Toen kwam er beweging in bij James. Hij liep op me af.