Blijf van me af!

Hoofdstuk 33

Dewi P.O.V.

Straks kreeg ik weer een bestraling. Waarom zou ik die nog moeten krijgen.. Het heeft toch geen zin. De kans is zo klein.. Straks red ik het door de bestraling niet. Rick haalde me op voor de bestraling.

Ik keek om me heen. Alles draaide. Ik voelde een vlaag van misselijkheid op komen. "Bakje." murmelde ik toen ik een zuster zag. Ze haalde uit een kastje boven het aanrecht een kartonnen bakje vandaan. Ze behendigde mij het bakje die ik meteen gretig aannam. Ik hing over het bakje heen om te spugen. Ik voelde het gevoel klemmen in mijn keel en maag. Ik probeerde te spugen maar het lukte niet. Ik kneep mijn ogen samen dicht en waagde nog een poging om te spugen. Langzaam voelde ik het braaksel omhoog komen uit mn gal. Ik proefde het vieze zure geur al. Toen kwam het eruit. Ik spuugde nog een paar keer. Totdat mijn maag leeg was. Zo voelde dat. Ik kreeg een glas met water naar me toe gereikt. Om de smaak te vervagen. Ik nam gulzige grote slokken en liet me op het neer vallen. Het was pas begin middag. De deur ging langzaam open. Ik keek er vragend naar. Zware stappen liepen de kamer in. Ik keek verschrikt naar de gedaante. Naar James. Hij was zeiktnat. Nat geregent door de regen. Hij keek me aan. Zijn blik was ondoorgrondelijk. Ik kon niet zo goed zien wat hij dacht of voelde. Om hem heen zag ik mist. Zware dikke mist. Vaag kwam de kleur blauw naar voren. Ik keek hem beangstigd aan. Wat wilt hij van me. Wat gaat hij doen. "Hoi." bromde hij. Ik keek hem arrogant aan. Waarom. "Hoi." begroette ik hem terug. Er viel een lange stilte. James stond nog steeds op dezelfde plek. Druppels water vielen op de grond. Waardoor er een klein plasje water vormde. Ik likte mijn lippen. Ze waren droog. "Wat doe je hier?" vroeg ik maar om de stilte te verbreken. Hij aarzelde even. "Ik , ik wilde zien hoe het met je gaat." sprak hij met zijn zware lage stem. Die heb ik eigenlijk gemist. "Nou het gaat goed, je mag gaan." zei ik kil. James keek me aan. Hij bestudeerde me. Ik sloeg mijn ogen neer.Toen maakte ik een poging hem aan te kijken. James stapte op me af. Ik voelde mijn hart sneller kloppen van angst. Ik slikte. "Ik mis je zusje." hij boog over me heen en gaf een zachte kus op mijn wang. Ik deed mijn ogen dicht. Ik opende ze weer. Ik voelde James zijn baardstoppels nog op mijn wang zitten. "Ik mis jou ook." wat zeg ik nou... Mijn gevoel zegt dit.. Hij toverde een scheve glimlach op zijn gezicht. "Pa." begon hij serieus. "Ik wil weer bij mam wonen, ik kan zijn vriendin niet uitstaan." zuchtte hij geergert. "Dat moet je met mam dan regelen." antwoordde ik traag. "Is die vriendin zo erg?" vroeg ik James. Hij knikte heftig. "Pap komt waarschijnlijk morgen langs." hij keek me aan. "Leuk." zei ik sarcastisch. "Hij steekt wel elke avond een kaarsje voor je op." opperde James. Om pap nog een beetje te verdedigen. Ik knikte. "Ik hoop dat het werkt." glimlachte ik zuinigtjes. "Vast." bromde James. "Maar ik hoop dat je beter word." Hij glimlachte. James gaf me weer een kus. "Veel sterkte." met die woorden liep hij de deur uit. Wow, hij is een heel ander mens geworden..? Beter. Grijnste ik in mezelf. Met een grijns op mn gezicht vielen mijn oogleden dicht. Ik knipperde met mijn ogen. Ik rook een zoete walm lucht. Dat bedwelmde mijn geur. Pap stond naast mn bed. Op een stoel zat een vrouw. Verward keek ik ze aan. "Dewi!" begroette pap blij. Ik keek naar de vrouw die heen en weer zat te schuifelen met haar voeten. Ze was niet lelijk.

Ze had sproetjes op haar gezicht. Middel lang bruin haar. Groene ogen. Gevulde lippen. Zenuwachtig glimlachte ze naar me. Ik kon haar nu al niet uitstaan. Ik glimlachte met moeite naar haar. "Leuk dat je er ook weer eens bent." zei ik droogjes. Ik keek pap aan. Hij keek me beetje spijtig aan. "Dewi, ik hoop dat je beter word." begon hij. Ja daar heb ik veel aan. "Reken er maar niet op." de vrouw keek angstig. Ik hoorde pap hijgen. Zijn ademhaling werd zwaar. "Alles goed?" vroeg ik hem bezorgd. Zijn ogen stonden raar. Alsof hij er niet was. Uit frustraties drukte ik op het knopje. In hoop dat ze hem konden helpen. Zijn ogen vielen weg. Sierlijk landde hij op de grond. De vrouw was op gestaan met een verschrikte blik. Ze knielde naast pap neer. "John!" jammerde ze. Er kwam een verpleegster binnen. Ik wees naar pap. Verschrikt keek ze ernaar. Ze snelde de deur uit. Ze kwam met een doktor en verpleegsters. "We gaan hem onderzoeken." zei de doktor zakelijk. De vrouw was inmiddels al in huilen gebarsten. Ze tilde pap op en namen hem mee. De vrouw staarde naar de deuropening. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Haar troosten? Ik ken haar niet eens. Met een ruk draaide ze zich om. Haar gezicht was rood en behuild. Ze keek me vijandig aan. "Jouw schuld." siste ze. Ik keek haar geschrokken aan. "Wat." piepte ik. "Je hoorde me wel." zei ze uitdagend. Gaat ze nou mij de schuld geven?! Die bitch.. hoe durft ze. Alleen omdat ik zei dat hij er niet op moest rekenen viel hij neer.. Oke misschien logisch. Maar dat is niet mijn schuld hoor..Argwanend keek ik haar aan. "Ga weg." riep ik rustig. Ze keek me niet begrijpend aan. "Uit de kamer." bromde ik. Ze keek me arrogant aan. Uiteindelijk stampte ze de kamer uit. Met haar kont die ze heen en weer schudde. De deur sloeg ze dicht. De stilte volgde erna.