Blijf van me af!

Hoofdstuk 12

Ik zette het mesje op mijn pols. Ik slikte. Met een snelle beweging sneed ik hem naar achter. Het deed pijn. Het was wel een fijne pijn. Een kras voor alles. Het begon te bloedde. Ik deed mijn arm onder de kraan. Uiteindelijk stopte het met bloeden. 1 Kras was niet genoeg. Ik sneed er nog een keer in. Wat verder van die andere kras af. Deze was dieper. Ik depte hem met een doekje en deed er een pleister op. Vol voldaan was ik tevreden. Ik deed mijn mouwen omlaag. Ik liep weer naar mijn kamer met het mesje. Het prikte. Maar de pijn was fijn. Ik verdiende het. Ik ging weer verder met tekenen. Mama was eindelijk thuis. In die tijd had James zich verder gedeist gehouden. "Mam, ik ga slapen." zei ik. "Moet je niet nog eten?" vroeg ze. "Nee, ik heb al gegeten." loog ik. Ik liep naar boven en voelde me moe. Ik voelde een vlaag van misselijkheid opkomen. Moeizaam ging ik op bed liggen. Alles begon te tollen. Ik sloot mijn ogen. Nog steeds draaide alles. Ik zweette. 'Het was heet. Ik had dorst. Alles was droog. Met veel moeite liep ik verder. Er was niemand. Alleen een woestijn. Ik keek achter me. Ik zag de sporen van mijzelf die ik achter had gelaten. Ik was alleen. Ik voelde me uitgeput. Ik had water nodig. Nu. Ik had al dagen niet gedronken, en ook niet gegeten. Ik liep hier al dagen rond. Iedereen had me verlaten. Ik was de enige overgebleven. Ik schrok overeind. Mijn buik ging tekeer. Ik ademde snel. Snel keek ik om me heen. Ik had het heet. Ik lag gewoon in mijn eigen kamer. Ik stond wankelend op.

Het was ochtend. Ik kleedde me snel om. Puck kwam me zo ophalen. Ik liep naar beneden. Ik pakte een appel en nam een appel mee voor op school. Ik vulde een flesje met water en stopte die in mijn tas. Puck stond buiten al op me te wachten. Ik stapte in. We reden naar school. Ik had een reeks armbanden om gedaan. Ze rinkelde de hele tijd. Ik gaf Puck een kus. "Zozo, jij hebt weinig armbanden." zei Puck grappend. "Tja, klopt wel." zei ik kijkend naar de reeks armbanden. Ik deed ze allemaal af, op twee na. Ze waren breed. Zo was zag je het niet heel erg. Hopelijk merkte hij het verder niet op. Bij school aangekomen kwam Lorenzo op me afgestormd. "Bitch, waar is Pommi." zei hij. Ik schrok van zijn toon. "W..wat is er dan?" vroeg ik verschrikt. "Ze is weg, dankzij jou. Ze neemt niet op en reageert nergens op!" zei hij woedend. 'Zie je, alles is altijd mijn schuld!' dacht ik. Ik voelde een steek door mijn buik. Ik keek verschrikt op. "Sorry.. ik weet het niet." zei ik zachtjes. "Je weet het niet?" siste hij. Hij pakte me bij mijn schouders en schudde me door elkaar. "Ho!" zei Puck. Hij trok Lorenzo van me af. "Ze weet toch van niks? En raak mijn meisje niet aan!" zei Puck woedend. Hij stapte op hem af. Puck was een half kop groter dan Lorenzo. "Laat haar met rust, ze heeft er niks mee te maken." zei hij kalm. Lorenzo liep kwaad weg. Ik stond er versteend bij Puck pakte mijn hand en trok me zachtjes mee. Ik zat in een soort van trance. Pas toen hij me een kus gaf voor het lokaal ontwaakte ik. "Doeg." zei ik zachtjes. Starend voor me uit ging ik zitten. 'Waar zou Pommi zijn. Is het echt mijn schuld ? Ik heb toch niks verkeerds gedaan?' dacht ik.

Pommi P.O.V.
Kreunend werd ik wakker. Ik had het koud. Ik had niet echt lekker geslapen ofzo. Tja, de grond is ook niet echt de comfortabelste plek om te slapen. Zuchtend stond ik op. Ik stond bij de rand van het bos. Langs de snelweg. Ik lag precies zo in de bosjes zodat niemand me zag. Ik was weggelopen. Ik trok het niet meer. Altijd dezelfde ruzies met mijn ouders. Altijd kreeg ik klappen. Harde klappen. Zelfs een keer dat ik in het ziekenhuis belandde. De smoes was dat ik hard uitgleed. Ik trok de capouchon over mijn hoofd heen. Met mijn handen in mijn zakken liep ik verder. Ik dacht na. Over alles. 'Lorenzo was vreemd gegaan. Voor mijn neus. Die kneus. Hij zag me kijken. Hij ging vol smart verder. Ik stond daar maar versteend. Het was een blondine. Ze was wel knap. Toen ze verder liepen. Gaf hij me steelse blikken. Ik keek hem woedend aan. Het meisje zelf had niks door. Ik zelf liep toen kwaad weg. Ik voelde me koken. Toen deed ik iets onverwachts. Ik liep op ze af. Met grote stappen. Ik wist niet wat ik deed. "Dus je gaat vreemd?" vroeg ik met mij achterlijke stem. Hij grijnsde gemeen. "Ken ik jou?" Hij keek me brutaal aan. "Ja, Lorenzo je kent me. Ik ben je vriendin. Was waarschijnlijk. Als ik jou zo zie." zei ik gemeen. "Is het waar..?" vroeg ze serieus. Ik knikte. "Omygaad, denk maar dat ik bij je blijf prutser. Droom maar verder met je plannen." Kwaad liep ze weg van hem. Daar stond hij. Hij stond daar een beetje bang. Dat zag je aan zijn houding. "Nu ben je een stuk minder stoer he!" zei ik. "Mwha." Hij keek me aan en toen weer weg. "Ik ben zo klaar met jou! Waarom moest je nou met haar zoenen? Of überhaupt vreemdgaan..?" ik was teleurgesteld. Ook die blik toen hij me aan keek en verder ging. Hij zei niks. Hij stond daar als een kneusje hopeloos. Tot mijn schrik had ik hem een klap gegeven. In zijn gezicht. Het werd een beetje rood. "Bitch!" siste hij. "Eigen schuld." zei ik. Toen liep ik weg. Hij trok me aan mij pols. "We zijn nog niet klaar. Ik rukte me los van zijn greep. Ik keek hem donker aan. "Ga weg, of ik maak je weg." zei ik donker. Ik speurde angst in zijn ogen. Maar niet in zijn houding. "Best." Had hij geantwoord. Toen liep ik weg.'

Dewi P.O.V
Ik maakte me zorgen. Zorgen over Pommi. Ook al wilde ik dat niet. Ergens bleef ze mijn beste vriendin..